Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Mogen geëmancipeerde mannen van sekswerkers houden?

5 juli 2018 , 11:00 , door Gastauteur

Sekswerkers en hun klanten: voornamelijk vrouwelijke aanbieders tegenover voornamelijk mannelijke afnemers. Toch komt binnen de mannenemancipatie hun relatie nauwelijks aan bod. Laat staan dat mannen mogen spreken over de plezierige kanten van het betalen voor een seksuele service of over het genot dat een opwindende pornoscene oplevert. Sekswerker en voormalig PROUD-voorzitter Yvette Luhrs legt uit dat de hedendaagse mannenemancipatie niet kan slagen zonder de acceptatie van sekswerk. Dit stuk verscheen eerder op Lover, een website voor feministische journalistiek.

Afgelopen maand nam ik deel aan de conferentie Imagine; inspiring male action on gender equality in Europe. De bijeenkomst werd georganiseerd door Emancipator in samenwerking met andere Europese mannenemancipatie organisaties. ‘Voor mensen die werken met jongens en mannen in het #metoo-tijdperk’, las ik in de uitnodiging. Als webcam-performer kom ik wekelijks in contact met honderden mannen en na acht jaar in de porno-industrie heb ik inmiddels een aardige groep fans, die niet alleen m’n naaktfoto’s liken maar ook m’n politieke posts waarderen. Deze conferentie leek me dus echt iets voor mij. Ik hoopte vooral praktische tools te vinden om mijn activisme beter te kunnen implementeren in mijn dagelijkse werk.

Het programma bestond uit diverse lezingen, panels en 21 break out sessions. Sekswerk lijkt nergens aan bod te komen behalve bij de sessie Sexual violence and porn – the opposite of consent. Mainstream porno is een afbeelding van geweld tegen echte vrouwen, het is ook de huidige sekseducatie van onze kinderen, zo laat de omschrijving zich samenvatten[1]. Een idee dat niet heel anders klinkt dan ‘Porn is the theory, rape is the practice’ van extremistische anti-porno activist Robin Morgan uit de jaren 80 van de vorige eeuw. Het verrast me dan ook niet dat de sessie wordt gegeven door de Zweedse vrouwenorganisatie Unizon die ook actief de Zweedse prostitutiewet promoten. Een wet die in Zweden maar ook in Ierland en Frankrijk leidt tot meer verkrachtingen en geweld tegen sekswerkers[2].

Foto: Mark Fischer (cc)

Migratie. It’s a bitch.

26 juni 2018 , 08:00 , door Gastauteur

ANALYSE - Karin van der Stoop over het Europese migratiebeleid en de rol van het bedrijfsleven. Snelle oplossingen zijn een illusie.

Het blijft een bitch, de wereldwijde migratie van miljoenen mensen. Iedereen is nu vol in shock over de onmenselijke praktijken in de VS met migrantenkinderen. Op de notoire Trump-apologeten na natuurlijk, die steevast beweren dat er alleen maar een wet uitgevoerd wordt en dat Obama het ook al deed.

Fake-news

Beide fake news, zou Trump zelf zeggen; er is geen wet die bepaalt dat kinderen van hun ouders gescheiden moeten worden. Wel dat kinderen niet langer dan 20 dagen in detentie mogen zitten. En als je besluit om elke migrant bij voorbaat via het strafrecht te beoordelen dan zit je inderdaad al snel 3 weken in de cel. Maar dat is dus een keuze. Inmiddels ijlings teruggetrokken door Trump, maar daarmee is het probleem nog niet opgelost voor de ouders en kinderen die er nu mee zitten.

Obama heeft zoveel mogelijk de balans gezocht tussen een harde lijn en medemenselijkheid. Hij heeft het DACA-programma in het leven geroepen, dat kinderen die illegaal het land binnen waren gekomen, de mogelijkheid gaf om te werken of studeren. Die kinderen zijn ook wel bekend als de Dreamers. Een programma dat Trump graag wil schrappen. Die man heeft gewoon niks met kinderen zullen we maar zeggen. Ik las ergens dat Trump lijdt aan het omgekeerde Midas-syndroom: “Everything gold he touches turns to shit”.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De modderstroom en hoe diep je kunt zinken

18 juni 2018 , 11:00 , door Gastauteur

COLUMN - Ze lijken er maar geen genoeg van te krijgen bij de VVD, het keihard bashen van de onderlaag van de bevolking. Slimste mens (ahum) Klaas Dijkhoff heeft na zijn proefballonnetje over uitkeringsgerechtigden nu de jacht geopend op oorlogsvluchtelingen. De modderstroom lijkt eindeloos en hij zinkt er steeds dieper in.

Menselijkheid is een gunst die hij graag verleent. Joh! Niet een eigenschap die een mens behoort te hebben dus, maar een gunst die je eigenlijk moet verdienen. Maar vooruit, als je nou echt de bommen om je oren hebt vliegen is hij bereidt de hand over zijn hart te strijken.

Ffies dan, hè, ’t ken te gek ook (op zijn Brabants met zachte G uitgesproken). En dan wel zodra je een status hebt verworven, hup de schouders eronder en participeren, want we moeten wel wat aan je hebben. We zijn hier na jaren aanmodderen tot de conclusie gekomen dat je in het AZC toch maar wel meteen de taal moet leren, dus met een beetje mazzel kun je na een paar maanden al lekker aan de slag. Niet zeiken over diploma’s want die zijn hier waarschijnlijk toch niet geldig, en die taal zul je ook nog wel niet onder de knie hebben, dus jij gaat lekker schoonmaken op een nul-urencontract.

Foto: Milieudefensie (cc)

Het tijdperk van de monsterbedrijven

4 juni 2018 , 14:00 , door Gastauteur

COLUMN - In deze gastbijdrage reflecteert Karin van der Stoop op het huidige tijdsgewricht. Hoe kijken mensen in de toekomst terug op ons tijdperk? Wij noemen het meestal het informatietijdperk, maar ik kan me voorstellen dat zij er hele andere benamingen voor zullen bedenken. Bijvoorbeeld: Het tijdperk van de monsterbedrijven

Grote multinationals staan al een tijdje in een slecht daglicht bij de meeste mensen. Tabaksproducenten waren misschien wel de eerste die hevige verontwaardiging opwekten, omdat ze welbewust zeer schadelijke producten verkopen en ook nog eens onder de pet hielden hoe schadelijk die eigenlijk zijn. Inmiddels weten we dat zo ongeveer elke industrie op een of andere manier schuldig is aan manipulatie van onderzoek, misleiding van het publiek en maar al te vaak schadelijk voor mens en planeet handelt. Olie, pharma, voedsel, tech; ze naaien je waar je bij staat. Ik leerde ooit dat bedrijven amoreel zijn. Ammehoela. Multinationals zijn entiteiten die voornamelijk immoreel handelen. Monsterbedrijven.

Inlijven die handel

Een van de problemen is dat ze alsmaar kleinere bedrijven inlijven voordat die serieuze concurrentie kunnen vormen. Soms zelfs om een nieuwe uitvinding de kop in te drukken. Het idee dat globalisering de concurrentie ten goede komt kan daarmee wel de prullenbak in. Monopolisten maken de dienst uit.

Foto: andlun1 (cc)

Han ten Broeke verdraait de feiten voor Israël

4 juni 2018 , 08:00 , door Gastauteur

Jaap Bosma volgde het debat over het “MO vredesproces”, afgelopen donderdag in de Tweede Kamer. Hij bekritiseert de poging van Han ten Broeke (VVD) om het Israëlische beleid en het doden van meer dan 120 Palestijnen in Gaza goed te praten met een aantal verdraaiingen en soms zelfs leugens. Hieronder in chronologische volgorde de citaten en de weerleggingen.

Nr. 1: “Israël heeft zijn burgers verdedigd”

In Gaza wonen meer dan een miljoen vluchtelingen die in 1948 door Israël etnisch gezuiverd zijn. We weten allemaal dat Israël Palestijns land koloniseert en zoveel mogelijk land wil stelen met zo weinig mogelijk Palestijnen erop. Dit gaat natuurlijk niet zonder Palestijns verzet, en dat verzet onderdrukt Israël meedogenloos. De disproportionaliteit van het geweld bij het hek rond Gaza, meer dan 120 Palestijnse doden tegenover één lichtgewonde Israëliër, wijst niet op zelfverdediging, maar op koloniale onderdrukking. Ook de verminkende kogels die Israël gebruikt wijzen niet op zelfverdediging, maar op keiharde koloniale onderdrukking.

Nr. 2: “… Hamas zijn burgers het liefst inzet in de filosofie van de dood die hen nu eenmaal eigen is”

Hamas is een islamitische verzetsorganisatie tegen de bezetting, kolonisatie en etnische zuivering van voormalig mandaatgebied Palestina door Israël. Van een “filosofie van de dood” is helemaal geen sprake. De disproportionaliteit van het geweld bij het hek maakt duidelijk dat Hamas niet verantwoordelijk is voor de dood van deze demonstranten, maar Israël.

Foto: Roberto Trombetta (cc)

Professioneel omgaan met intieme relaties op de werkvloer

28 mei 2018 , 11:00 , door Gastauteur

Verontrustend zijn niet de geile verlangens van twee hoofdofficieren van justitie, maar de krachteloze inspanningen van hun collega’s om tegenspraak te leveren, stelt Aart G. Broek.

COLUMN – In zijn editie van 15 mei jl. onthulde NRC een vermeend schokkend gebeuren. ‘In de top van het Openbaar Ministerie zijn de onderlinge verhoudingen ernstig verstoord geraakt als gevolg van een intieme relatie tussen twee hoofdofficieren van justitie, die jarenlang verzwegen zou zijn.’ De betrokkenen, Marianne Bloos en Marc van Nimwegen, zeggen desgevraagd zich ‘bewust te zijn van de verantwoordelijkheden om onderscheid te maken tussen onze partnerrelatie en de werkrelatie. Daar gaan we professioneel mee om’.

In zijn column in het NRC van zaterdag 26 mei besmeurt Youp van ’t Hek het OM en de ‘hitsige officieren van justitie in Van der Valk-bedjes’ met pek. Het is ook niet aannemelijk dat een dergelijke wederzijdse betrokkenheid geen verlokkelijke bijwerkingen heeft. Al werd enig onderzoek van de sociaal-psycholoog Dan Ariely recentelijk in twijfel getrokken, met de volgende uitspraak kan hij geen uitglijder maken en krijgt Van ’t Hek alle gelijk.

‘Sexual arousal is familiar, personal, very human, and utterly commonplace. Even so, we all systematically underpredict the degree to which arousal completely negates our superego, and the way emotions can take control of our behavior.
[Dan Ariely, Predictably Irrational; The Hidden Forces that Shape Our Decisions. London, 2009, pp. 99]

Foto: Minister-president Rutte (cc)

Het VVD-tijdperk en iets met een olifant

28 mei 2018 , 08:00 , door Gastauteur

COLUMN - In deze gastbijdrage reflecteert Karin van der Stoop op het huidige tijdsgewricht. Hoe kijken mensen in de toekomst terug op ons tijdperk? Wij noemen het meestal het informatietijdperk, maar ik kan me voorstellen dat zij er hele andere benamingen voor zullen bedenken. Bijvoorbeeld: Het VVD-tijdperk.

De Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. Ik schrijf het maar even voluit, want ik vergeet zelf vaak wat de afkorting betekent. Sinds 2010 is de VVD de regerende partij in Nederland. En wat heeft dat zoal opgeleverd?

Rutte-I

Iedereen herinnert zich het eerste kabinet Rutte nog wel, met CDA en gedoogsteun van PVV. De worsteling van het CDA met dat laatste, de tenenkrommende conferentie die ze daarover hadden. En de arme CDA-er Gerd Leers die de positie van minister van Immigratie in werd gerommeld, terwijl hij als burgemeester van Maastricht nog zo begaan was met asielzoekers in zijn stad. Nog geen anderhalf jaar later liet de PVV de begrotingsonderhandelingen klappen. En dat was dan Rutte-I.

De koude kermis en de visie van Rutte-II

De daaropvolgende verkiezingen waren zo spannend dat velen een strategische stem uitbrachten, om ofwel de VVD, of de PvdA uit de regering te houden. Kwamen die even van een koude kermis thuis.

Foto: Pictures of Money (cc)

Complexiteit nekt hulpvragers en vrijwilligers in financiële hulpverlening

19 mei 2018 , 08:00 , door Gastauteur

ONDERZOEK - Regelingen en procedures voor mensen met financiële problemen zijn ingewikkeld. Het is noodzakelijk dat dit eenvoudig wordt. Anders haken niet alleen hulpvragers, maar ook vrijwilligers af, schrijft Jansje van Middendorp op Sociale Vraagstukken.

Mensen met een laag inkomen kunnen aanspraak maken op allerlei inkomensaanvullende regelingen. Toch doen zij dat vaak niet. Het vraagt namelijk een flinke administratie en kennis van de procedures.

Uit onlangs verschenen onderzoek van het Nibud blijkt dat 40 procent van de Nederlanders worstelt met de financiële administratie. Juist voor mensen met schulden is het moeilijk de administratie op orde te houden en toegang te krijgen tot ondersteuning van instanties. Vrijwilligers ondersteunen deze groep. De problematiek van hulpvragers die ondersteuning vragen bij een vrijwilligersorganisatie is echter complex.

Steeds meer mensen met schulden kloppen aan bij vrijwilligers

De behoefte aan ondersteuning bij het aanvragen van regelingen, invullen van formulieren, toegang tot voldoende inkomen en oplossen van financiële problemen is groot. Het aantal hulpvragers dat aanklopte bij vrijwilligersorganisaties met een dienst thuisadministratie nam de afgelopen jaren toe van ruim 25.000 in 2013, tot meer dan 41.000 hulpvragers in 2016.

Thuisadministratie is een vorm van ondersteuning waarbij een vrijwilliger langere tijd een hulpvrager begeleidt in het ordenen van de administratie, het creëren van inzicht en overzicht in inkomsten, uitgaven en (eventuele) schulden. Thuisadministratievrijwilligers ondersteunen hulpvragers ook bij het aanvragen van inkomensondersteunende regelingen en toegang tot schuldhulpverlening. Het doel van de ondersteuning is toewerken naar financiële zelfredzaamheid en voorkomen van grotere financiële problemen.

Foto: Michael Panse (cc)

‘Nederland is geen antisemitisch land’

15 mei 2018 , 08:00 , door Gastauteur

ONDERZOEK - Deze week is de presentatie van een rapport over Antisemitisme en immigratie in West-Europa. Daphne Meijer van Een Ander Joods Geluid las het deel over Nederland.

Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat het begrip ‘antisemitisme’ voorbij komt, in de meest uiteenlopende contexten en voorzien van de meest uiteenlopende betekenissen. Vast pandoer is de bewering dat de Syrische vluchtelingen die sinds een aantal jaren in ons land asiel hebben aangevraagd, allemaal antisemitisch zijn geïndoctrineerd. Als zodanig zouden zij een gevaar vormen voor de Joden in Nederland. Maar is dit zo?

Op 17 mei vindt de officiële presentatie plaats van het onderzoeksrapport Antisemitism and Immigration in Western Europe Today: is there a connection? Findings and recommentations from a five-nation study. Deze studie werd in vijf landen verricht, in opdracht van de Berlijnse Stichting Erinnerung Verantwortung Zukunft. Wetenschappers deden onderzoek in vijf West-Europese landen: België, Duitsland, Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk.

Leo Lucassen, hoogleraar sociale geschiedenis en migratiestudies in Leiden en onderzoeksdirecteur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis, onderzocht samen met turkologe en antisemitisme-onderzoeker Annemarike Stremmelaar de situatie in Nederland. Hun bevindingen zijn zeer de moeite waard, maar hun rapport lijdt helaas ook aan het euvel dat het niet geschreven is voor enkel de Nederlandse lezer, maar voor de Europese lezer. En van deze Europese lezer kan niet worden verwacht dat hij weet hoe onze maatschappij in elkaar zit, met onze ingewikkelde en elkaar overlappende migratiegeschiedenissen en diverse beleidsmaatregelen om migranten te rubriceren en vervolgens te integreren. Er wordt kortom veel achtergrondinformatie gegeven die voor sommige Nederlandse lezers al lang en breed bekend is.

Foto: Mehr Demokratie (cc)

Niet meer, maar betere handelsverdragen noodzakelijk voor eerlijke wereldeconomie

8 mei 2018 , 08:00 , door Gastauteur

VERSLAG - Voor de crisis van 2007 leek de weg open te liggen voor meer internationale vrijhandel. Maar toen sloeg het optimisme om in skepsis. Hoe nu verder met de vrijhandel? Europarlementariër Marietje Schaake (D66) en politicoloog dr. Ferdi De Ville (UGent) gaven hun visie op de toekomst van internationale vrijhandel in een programma van Studium Generale van de Universiteit Utrecht.

Sinds de verkiezing van Trump staat de internationale vrijhandel onder druk. De VS, decennialang aanjager van meer internationale verwevenheid via de wereldmarkt, vaart de nieuwe president een onvoorspelbare koers met sterke protectionistische trekjes. Hij trok zich terug uit de onderhandelingen over zowel het Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) als het Trans-Pacific Partnership (TTP) en dreigt momenteel met een handelsoorlog tegen China.

Maar niet alleen het Amerikaanse electoraat is kritisch op verdere liberalisering van de wereldmarkt. In 2015 braken overal in Europa protesten uit tegen TTIP. Met de financiële crisis vers in het geheugen vroegen kiezers zich af wat de globalisering hun gebracht heeft.

Vrijhandel: zoveel meer dan economisch gewin

“Sinds Trump zitten de TTIP-onderhandelingen in een hele diepe, ijskoude vriezer,” verzucht Schaake. Als Europarlementariër was ze nauw betrokken bij de onderhandelingen. Ze zag hoe de publieke opinie over het verdrag langzaam kantelde en de gesprekken tussen de VS en de EU vastliepen. Kiezers in Europa en de VS twijfelden aan de economische voordelen van vrijhandelsverdragen.

Maar, “het belang van internationale vrijhandelsverdragen is niet alleen in euro’s uit te drukken,” stelt Schaake. Naast het verminderen van de bureaucratie en het wegnemen van allerlei heffingen, is het een manier om Europese waarden en standaarden in dwingende regels te gieten. Over de kwaliteitseisen van producten bijvoorbeeld, of over goederen die juist niet verhandeld mogen worden.

Het steekt Schaake dat de discussie over TTIP zich destijds zo op de chloorkip richtte. Het idee was dat gedegradeerd Amerikaans voedsel de Europese markt zou overspoelen. Volgens Schaake is dat een verkeerde voorstelling van zaken. “Alsof onderhandelingen tussen twee partijen altijd in het midden op het punt van de laagste gemene deler uitkomen en we daarmee autonomie zouden verliezen.”

Na het vastlopen van de TTIP-onderhandelingen, liet de EU het er niet bij zitten. Ze tekende een vrijhandelsverdrag met Canada (CETA), en inmiddels ligt er een principeakkoord over verdragen met Mexico en Singapore. Daarin zijn ook regels over de positie van arbeiders en milieu-eisen vastgelegd. Geen race-to-the-bottom dus, maar een strijd voor hogere standaarden wereldwijd. En zeker nu de VS lijken af te haken, is het belangrijk dat de EU leiderschap toont. “We moeten rule maker zijn, in plaats van rule taker.”

Regels, regels, regels

Maar juist aan dwingende regels op belangrijke gebieden ontbreekt het vaak in vrijhandelsverdragen, stelt dr. Ferdi De Ville, auteur van TTIP: The Truth About the Transatlantic Trade and Investment Partnership. Dat is problematisch, zeker als je kijkt naar de voorwaarden waaraan vrijhandelsverdragen volgens de klassieke economische theorie moeten voldoen. De klassieke economen Adam Smith en David Ricardo stelden dat vrijhandel wenselijk is, mits “verliezers worden gecompenseerd, negatieve externaliteiten worden aangepakt en concentratie wordt tegengegaan”. Volgens De Ville voldoen huidige verdragen niet aan die voorwaarden.

Een belangrijk compensatiemiddel is herverdeling. Econoom Robert Went waarschuwde eerder in deze serie al dat de middelen voor herverdeling niet eindeloos zijn. Daarvoor heeft de overheid inkomsten uit belasting nodig, maar sinds de jaren ’80 is het steeds moeilijker om belastinginkomsten bij bedrijven op te halen. Belastingontwijking door multinationals is controversieel maar dagelijkse praktijk. Zolang daar in EU-verdragen geen afdwingbare afspraken over staan, is het dweilen met de kraan open.

Eén van de negatieve externaliteiten van vrijhandel is klimaatvervuiling. Meer handel zorgt voor meer transport en dus meer uitstoot. Daar komt bij dat als we als EU vrijhandel drijven met landen met minder strenge regels, Europese bedrijven kunnen besluiten om zich in die landen te vestigen en toch vrij hun producten kunnen verkopen in de EU. Om dat te voorkomen moet je dus afspraken maken, volgens Schaake. Maar juist op het gebied van duurzame ontwikkeling zijn er geen dwingende regels, stelt De Ville. In TTIP bijvoorbeeld, waren bijna alle afspraken bindend, behalve die over duurzaamheid.

Ook de concentratie van bedrijven is een probleem dat huidige handelsverdragen eerder bevorderen dan tegengaan. Vrijhandelsverdragen dragen bij aan het almaar groeien van een selecte groep bedrijven, zoals Unilever, Apple en Shell. Dat is niet alleen slecht voor de concurrentie. De Ville: “Met hun omvang groeit ook hun macht. De politieke lobby van deze bedrijven is krachtig: ze kunnen druk zetten op overheden om belastingen te verlagen of om minder sociaal of duurzaam beleid te voeren.” Degenen die de recente discussie over dividendbelasting hebben gevolgd, weten dat dit ook daadwerkelijk gebeurt.

Toch is De Ville niet helemaal tegen vrijhandelsverdragen. “Ik wil niet zeggen dat vrijhandel de oorzaak is van alle hedendaagse economische problemen. Maar ze is zeker niet onschuldig. Mijn stelling is niet dat we minder handelsverdragen nodig hebben, maar dat we de EU-verdragen op gebieden als duurzaamheid, ongelijkheid en belastingontwijking, moeten verbeteren. We moeten goed kijken naar de provisies die de macht van zeer grote bedrijven alleen maar vergroten.” Een rulemaker zijn is niet genoeg. Je moet een goede en rechtvaardige zijn. Dan pas scoor je voldoende.

Dit artikel is geschreven door Erwin Maas, programmamaker voor Studium Generale van de Universiteit Utrecht.

Foto: SP Groningen (cc)

Asiel bied je niet alleen

7 mei 2018 , 10:03 , door Gastauteur

OPINIE - Stop met ‘Dublin’ en verdeel asielmigranten eerlijk over Europa. En zorg dat lidstaten hun verantwoordelijkheden nemen en niet afschuiven. Dat schrijft Marthe Hesselmans van het wetenschappelijk bureau van D66 in een opiniebijdrage voor Vice Versa.

De vluchtelingenpiek van 2015 maakte duidelijk dat EU-lidstaten asielmigratie samen moeten regelen. Anders dreigen belangrijke Europese verworvenheden in de knel te raken. Zo is het vrije verkeer van mensen en goederen tussen lidstaten moeilijk vol te houden zonder gezamenlijk asielbeleid. Asielmigranten die aankomen in het ene Schengenland kunnen immers doorreizen naar het andere Schengenland. Landen kunnen grenscontroles opwerpen om deze verplaatsing tegen te gaan. Daarmee doen zij echter ook afbreuk aan de vrijheid van alle EU-inwoners om tussen lidstaten te bewegen.

Gezamenlijk beleid is daarnaast nodig voor het waarborgen van de fundamentele waarden die EU-lidstaten hebben vastgelegd: eerbied voor de menselijke waardigheid en voor mensenrechten, vrijheid, democratie, gelijkwaardigheid en de rechtsstaat. Alle lidstaten hebben zich aan deze waarden verbonden. Ze beschermen het recht van EU-inwoners om een vrij en volwaardig leven te kunnen leiden. Ze garanderen ook het recht van vluchtelingen om asiel aan te vragen in de EU, om hier (tijdelijke) opvang te krijgen naar EU-maatstaven en niet naar een gevaarlijk land te worden gestuurd. Om deze waarden in de praktijk te brengen, is afstemming nodig van beleid. Zodat iedereen op EU-grondgebied ook daadwerkelijk gelijk behandeld wordt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Uit de puinhopen – George Monbiot

4 mei 2018 , 11:00 , door Gastauteur

RECENSIE - door Addie Schulte, redacteur van Boekenstrijd.

Heel vaak is gezegd dat links een nieuw verhaal moet presenteren om geloofwaardig te worden. De ‘leegte van links’ is al jaren een gevleugeld begrip. Keer op keer gingen linkse politici en publicisten er op in. Maar een links verhaal presenteren met blijvende overtuigingskracht, dat lukte niet echt, gezien de terugkerende klacht.

De Britse bioloog en publicist George Monbiot doet een poging in zijn boek Uit de puinhopen de leegte te vullen. Hij komt, heel doelbewust en zelfverzekerd, met een nieuw verhaal dat de wereld moet veranderen, zelfs verbeteren. Dat verhaal moet pakkend, kort en mobiliserend zijn. Het moet een verklaring geven over hoe we in de puinhopen beland zijn en hoe we daar uit kunnen komen.

Het verhaal van Monbiot is dat van de goede mens die bedorven is. Mensen hebben het vermogen tot vriendelijkheid en zorgzaamheid. Maar een kwaadaardige ideologie, het neoliberalisme, heeft ons wijsgemaakt dat we met elkaar moeten concurreren en elkaar moeten wantrouwen. Een gemeenschappelijk doel ontbreekt. Maar als we die gemeenschap nieuw leven inblazen, kunnen we onze ware aard herontdekken. Er kan een nieuw gevoel van saamhorigheid ontstaan, met een nieuwe economie, die mens en planeet met respect behandelt. We kunnen ons geluk herwinnen, ons vertrouwen in onze eigen kracht, onze trots en onze plaats in de wereld. “We zullen weer deel uitmaken van de samenleving én meesters zijn over ons eigen lot.” Monbiot noemt dit ‘saamhorigheidspolitiek’. (The Politics of Belonging, schreef Monbiot met hoofdletters in The Guardian.)