Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Watercrisis in Afrika: verspillende hulporganisaties

26 maart 2009 , 15:38 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Paul Visser.

Het International Institute for Environment and Development (IIED) luidt de noodklok over de erg slechte toestand van de waterputten in Afrika. De slecht onderhouden waterputten bedreigen de gezondheid van de lokale bevolking die sterk afhankelijk zijn van deze waterbronnen, concludeert Jamie Skinner, onderzoeker bij IIED, in een essay voor de wereld waterdag van 22 maart.

In heel Afrika hebben diverse hulporganisaties in de loop van de jaren ongeveer 50.000 waterputten geslagen om lokale gemeenschappen te voorzien van water. Aan het onderhoud wordt echter weinig tot geen aandacht besteedt waardoor de putten al snel in onbruik raken. De hulporganisaties onderhouden de putten zelf niet en ze leiden ook de lokale mensen niet op om de waterputten zelf te onderhouden en beheren. Hier falen de hulporganisaties en donorlanden. Skinner geeft enkele voorbeelden: van de 52 watersystemen die zijn gebouwd in het Kaolack gebied in Senegal werken slechts 32 putten naar behoren. In west Niger is het nog schrijnender: van de 43 daar aangelegde waterputten functioneert er bijna geen enkele meer. Volgens Skinner staat dit voor een geldverspilling van 200 tot 360 miljoen dollar.

Naar de precieze redenen waarom deze organisaties de gemeenschappen niet verder helpen, blijft het gissen. Het kan zijn dat de bouw van een waterput meer aandacht genereert voor hun eigen organisatie om zo donoren te werven voor andere projecten. Of ze verliezen domweg hun interesse als de waterput geslagen is. Naar aanleiding van dit essay van Skinner, kan je zeker concluderen dat een lange termijnoplossing geen prioriteit heeft.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Israël beweegt naar rechts

26 maart 2009 , 10:30 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Nick Ottens.

bibi Met de Arbeiderspartij van Ehud Barak aan zijn zijde heeft Benjamin Netanyahu een regering. De brede coalitie die uit de samenwerking tussen rechts, geleid door Likud, en de sociaal-democraten van Barak voortkomt zal op meer internationale waardering kunnen rekenen dan het alternatief, een kabinet van haviken waarin ook Avigdor Lieberman namens het nationalistische Jisrael Beetenoe zitting zou nemen.

Netanyahu heeft toezegt dat zijn regering een “partner voor vrede” zal zijn in het aanhoudende conflict met de Palestijnen. Hij stelt zich hiermee gematigder op dan voorheen. Als eerste minister tussen 1996 en 1999 was Netanyahu nog zeer terughoudend om met de Yasser Arafat te onderhandelen. Verder weigerde hij resoluut terugtrekking uit de Golanhoogten en was discussie over Jeruzalem met hem onmogelijk. Toen onder Ariel Sharon in 2005 Israël haar nederzettingen in de Gazastrook begon te ontmantelen stapte hij zelfs op als minister van financiën. Lieberman trok zich destijds om dezelfde reden terug uit de coalitie.

Dat het tussen Netanyahu en de Sharonisten nog steeds niet botert blijkt wel uit het falen van de onderhandelingen met Tzipi Liv, leidster van de Kadimapartij die een meer gematigde koers jegens de Palestijnen voorstaat en daarom met Likud brak. Hoewel Kadima in het parlement nu de grootste partij is slaagde zij er niet in een coalitie te smeden. Barak toonde zich wel bereik met Netanyahu in zee te gaan maar dit levert hem felle kritiek uit eigen gelederen op.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Voormalige guerrillabeweging gaat polderen

21 maart 2009 , 12:26 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Marjolein van de Water zij interviewde voor Noticias Hato Hasbún, de belangrijkste politieke adviseur van de Salvadoriaanse verkiezingswinnaar Funes en bovendien directielid van de FMLN.

“Als die communisten winnen zullen ze ons land verkopen aan Hugo Chavez!” Deze en soortgelijke uitspraken waren de afgelopen maanden veelvuldig te horen uit de monden van tegenstanders van Mauricio Funes, de man die afgelopen zondag de verkiezingen in El Salvador won. Zijn partij, de FMLN (Farabundo Martí para la Liberación Nacional), is een formatie van 5 linkse guerrillagroeperingen die tijdens de burgeroorlog hun krachten bundelden om te strijden tegen de heersende oligarchie. Na het tekenen van de vredesakkoorden in 1992, werd het een officiële politieke partij en is sindsdien de grootste oppositiepartij in El Salvador. De ARENA (Alianza Republicana Nacionalista) is opgericht in 1981 door toenmalig legerofficier Roberto D’Aubuisson, die in de jaren ’70 en ’80 bovendien verscheidene paramilitaire doodseskaders heeft opgericht. ARENA is 20 jaar aan de macht geweest en het land is al die tijd gekenmerkt geweest door een extreme politieke polarisatie.

Volgens Hato Hasbún, de belangrijkste politieke adviseur van Funes en bovendien directielid van de FMLN, zal aan die polarisatie nu een einde komen. In een interview met Noticias benadrukt hij het belang van samenwerken met andere partijen om de problemen in het land het hoofd te kunnen bieden. Hasbún, van oorsprong een Palestijn, wordt beschouwd als de man die verantwoordelijk is voor het kandidaatschap van Funes. Al bij de vorige presidentsverkiezingen presenteerde hij Funes als de ideale kandidaat maar toen koos de partij nog voor de inmiddels overleden voormalig guerrillacommandant Shafik Handal. Funes is de eerste presidentskandidaat van het FMLN die geen verleden heeft in de guerrilla.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De lente van LLiNK

20 maart 2009 , 11:10 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer wederom Bram Vollaers, hoofd Radio bij LLiNK.

De strijd om zendtijd in het publieke bestel is bijna beslecht. De finale van de wervingscampagnes is ingezet en over twee weken bent u echt af van al die advertenties, aangepaste uitzendingen en omroepdirecteuren in praatprogramma’s. Twijfelt u nog over een lidmaatschap? Nu is de tijd om te beslissen. Mocht u het allemaal echt niet meer uithouden, zet uw radio en televisie dan uit en ga naar buiten. Het is lente.

Bij LLiNK zijn we er wel aan toe. Onze eigen financiële crisis bleek een winterdip van jewelste. We zijn in de kou gezet door vertrokken verantwoordelijken en moeten nu de gevolgen dragen. Dat de bioboer niet meer komt en de schoonmaakster is vertrokken is wel te overzien. Dat we afscheid hebben moeten nemen van enkele freelancers en dat ook de contracten van vaste krachten niet worden verlengd, valt ons zwaar. De winter was streng.

Gelukkig weten we hier het een en ander over tuinieren en is duidelijk dat ook een strenge winter eindigt met knopjes aan bomen en bloemetjes aan planten. Nu de ergste kou uit de lucht is hopen we daarom voorzichtig dat het nieuwe leven ook bij LLiNK kan beginnen. De grote groei van ons ledenaantal in de afgelopen weken en de voorlopige hervatting van onze financiering doen in ieder geval denken aan de eerste zwaluwen. Met 150.000 leden en een begroting die onze schuld kan laten verdampen maken zij misschien nog eens zomer.

Nieuw leven voor de groenste omroep betekent niet dat we zomaar verder willen waar we gebleven waren. Op de radio heeft LLiNK zijn zaakjes al aardig op orde, maar op televisie en internet zijn de plannen vooralsnog groter geweest dan de daden. Alhoewel, hele mooie dingen waren er ook, dat bewijst het beste van LLiNK. Met meer zendtijd zullen wij echter laten zien dat LLiNK 2.0 het maken van mooie programma’s op alle platforms echt in de groene vingers heeft.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Normen, waarden en walging

18 maart 2009 , 11:38 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit kunnen stukjes zijn die we (uiteraard met toestemming) overnemen van andere weblogs, zoals deze van Peter, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Canadese onderzoekers menen een verband gevonden te hebben tussen walging en moraliteit. Ze ontdekten dat we niet alleen een vies gezicht trekken bij eten dat we niet lusten, maar ook als we ergens verontwaardigd over zijn. In beide gevallen is het één en dezelfde gezichtspier die een expressie van walging op ons gelaat veroorzaakt. Het zou dus best eens kunnen, zoals we kunnen lezen op VPRO’s Noorderlicht, dat “onze normen en waarden niet alleen worden gestuurd door complexe gedachten, maar ook door primitieve instincten die te maken hebben met het vermijden van mogelijk schadelijke stoffen”.

Wat de boer niet kent, lust hij niet. Is dat de reden waarom de boer een muur van normen en waarden optrekt, om zich tegen het onbekende, tegen zijn angst te beschermen? Is dat de reden waarom mensen walgen van zaken die hen vreemd zijn? Of worden we misselijk van het idee dat ons bestaan in de kern zinloos is en bouwen we daarom stelsels van normen en waarden om betekenis te geven aan het leven?

De filosoof Sartre schreef in 1938 zijn eerste boekje, getiteld “De Walging”. Daarin mijmert de hoofdpersoon over de zin van zijn bestaan en komt er gaandeweg achter dat die zin er eigenlijk niet is, maar dat we die zelf construeren. In de woorden van Sartre: “Wanneer je leeft gebeurt er niets. Maar als je je leven vertelt, verandert alles.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

O, Ierland…

12 maart 2009 , 15:01 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit maal een stukje van onze oud-blogger Anne, die het stuk al eerder plaatste op haar eigen blog.

Het ruige Ierse landschap (Foto: Flickr/catsper)

Begin deze eeuw woonde en werkte ik in Engeland. Omdat ik 24 uur per dag tussen de Ieren verkeerde, zowel thuis als op werk, zat ik al gauw opgescheept met een (zuid) Iers accent. Daar had en heb (want ik raak het niet meer kwijt) ik zelf geen enkel probleem mee. Integendeel, Iers is veel makkelijker dan Engels omdat je die lastige th gewoon als een t uitspreekt. Tree is een boom èn drie. Tree trees, simpeler kan niet.

Wat ik wel merkte was dat veel mensen in Coventry, waar ik woonde, er van uit gingen dat ik Iers was. En dat was niet altijd even makkelijk. In Engelse pubs waren het ‘Irish bastards, go home’ en ‘Irish whore’ soms niet van de lucht. Toen er in het nabijgelegen Birmingham een bom afging (Birmingham heeft na Londen de grootste populatie Ieren van het VK) werd ook ik daar op aangekeken door mijn Engelse collega’s en waren de bedrijfstoiletten volgekalkt met anti-Ierse leuzen.

Omgekeerd moest bij bezoekjes aan familie en vrienden in Ierland soms uitgelegd worden dat niet alle Engelsen protestantse klootzakken waren. Toen mijn Ierse vriend en ik een bezoek aan het Gaelic sprekende westen van Ierland brachten, moest er wel eerst een IRL-sticker op de auto geplakt worden, want met een Brits kenteken voelde hij zich niet prettig. En in een klein dorpje daar, waar langs de weg om de paar honderd meter gedenktekens stonden voor de Ierse hongerstakers, voelde ook ik me niet veilig genoeg om uit de auto te stappen en ergens de weg te vragen. Het was duidelijk dat ons Engelse voertuig vanachter de gordijnen in de gaten werd gehouden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Poldermoslima Hoofddoekbrigade voor of tegen vrijheid?

11 maart 2009 , 13:00 , door Gastauteur

Dit is de zevende gastbijdrage van Hoite Vellema, oud-student Internationale Betrekkingen aan de UvA.
Afgelopen week is voor de zoveelste keer de discussie over de hoofddoek opgelaaid. Dit alles naar aanleiding van de manifestatie “Eerlijke kansen op de arbeidsmarkt” van de Poldermoslima Hoofddoekbrigade. Op internet waren de usual suspects (Ephimenco, Elian c.s.) er weer als de kippen bij om één en ander streng te veroordelen. Een enkeling, zoals arabist Simon Admiraal, maakte het zelfs zo bont om een polemisch stuk in de Volkskrant geplaatst te krijgen waarin hij de indruk wekte bij de conferentie geweest te zijn, terwijl achteraf duidelijk werd dat dat helemaal niet zo was.

De vraag is dus wat er zo erg is aan poldermoslima’s die openlijk uitdragen graag een hoofddoek te dragen en voor gelijke kansen op de arbeidsmarkt pleiten. Ver van de Poldermoslima Hoofddoekbrigade sta ik niet als ze pleiten voor: “Loyaliteit aan de Nederlandse Grondwet, tegen vrouwenonderdrukking en voor gelijke rechten voor vrouwen, en voor alle mensen, ongeacht geloof, sekse, ras of afkomst. Poldermoslima’s zijn Nederlandse burgers die mee willen doen en ook een plek in de polder willen. Burgers die tegen geweld zijn en voor een vreedzame, tolerante samenleving.”

Dus waarom maken zovelen zich hier zo druk over?

Eerlijk gezegd heb ik ook lang geworsteld met de vraag wat ik nou van hoofddoekjes moest vinden. Is het een teken van onderdrukking van de vrouw aan de man of is het een uiting van een zelfbewuste moslima die haar geloof uitdraagt? Misschien ligt de waarheid er tussenin en wat moet ik er dan van vinden? Daarom is het goed dat de discussie nog maar weer eens gevoerd wordt.

Tijdens mijn werk bij een grote telecomaanbieder had ik een afdeling onder mijn hoede met vele nationaliteiten, ook met meisjes met hoofddoekjes. Destijds heb ik er nooit zo over nagedacht en bij de sollicitatiegesprekken die ik voerde is het nooit een factor geweest. Stiekem vond ik zelfs de Turkse meisjes met hun kleurige hoofddoeken en strakke rokken ergens juist aantrekkelijk. Het leverde een soort van mystiek op, een contradictio in vestebus, met hoofddoek, maar ook met een zeer secuur opgemaakt gezicht en een lange rok maar dan wel lekker strak zodat je haar vrouwelijke vorm niet kunt missen. De moslima’s (met of zonder hoofddoek) die ik daar leerde kennen waren zonder uitzondering zelfbewuste jonge vrouwen. De meesten werkten nagenoeg fulltime en studeerden daarnaast ook nog.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Free publicity voor dumpen Michelinster

10 maart 2009 , 23:45 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Thijs Kuipers.

michelinmannetje De vraag is of ze het voorzien hadden, Michèl Kagenaar en Suzan Stevens van restaurant ‘In de’n Dillegaard’, al die publiciteit naar aanleiding van hun persbericht woensdagnacht. Hoe dan ook hing het ANP na tien minuten aan de lijn. Daarna ging het snel: AD, nu.nl, de Telegraaf, nrc.next, Elsevier.nl, allemaal berichtten ze over het Limburgse restaurant In de’n Dillegaard. Al kers op de taart mocht chefkok Michèl ook nog eens aanschuiven bij Pauw & Witteman.

De aanleiding: het ‘teruggeven’ hun Michelinster, nog nooit eerder vertoond in Nederland. Dat klopt, maar misschien komt dat ook wel doordat het eigenlijk niet echt kan, het teruggeven van zo’n ster. Want wat is dat eigenlijk? Een vermelding in de gids en een bordje op de gevel. Die vermelding in de gids blijft uiteraard staan, tot in november de nieuwe gids uitkomt. Het bordje is inmiddels van de gevel, maar volgens Suzan Stevens is het niet teruggeven aan Michelin. Echt uit de race zijn ze ook niet. Wordt in het ANP-bericht op nu.nl nog geschreven dat Kagenaar ‘definitief’ van de ster wil afzien, telefonisch laat Stevens weten een nieuwe ster ‘opzich wel’ te willen hebben. “We hebben niks tegen Michelin.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Media en de crisis

10 maart 2009 , 15:02 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Paul Visser.

Vertrouwen is de oplossing voor de financieel economische crisis waar we wereldwijd in zitten. Vertrouwen tussen de banken, vertrouwen van bedrijven en vertrouwen van burgers. Alle deskundigen in de media zijn het hier over eens. Dus waarom werken de media, vooral televisie en kranten, niet mee aan het herstel?

De laatste maanden worden we overspoeld met negatieve berichten over de stand van de economie en de grootste crisis sinds de tweede wereldoorlog. Positieve zaken worden maar zeer mondjesmaat gemeld of het nieuws wordt verdraait. Enkele voorbeelden: Deze week boekte de Rabobank meer winst (nml. 2,8 miljard euro) over 2008 in vergelijking met 2007, maar minder dan de uitgesproken verwachtingen begin 2008. Quote van verslaggever van RTL Z: “Rabobank presenteert slechte cijfers.”

In het licht van de gebeurtenissen bij andere banken en het veranderde wereldbeeld, zou je toch moeten concluderen dat de Rabobank het goed heeft gedaan. Nog een voorbeeld: als de beurs 4% daalt, dan kopt een krant: ?bloedbad op de beurs?. Stijgt de beurs met 4%, dan staat er: ?de beurs veert een beetje op?. Een laatste voorbeeld: de Chinese productie stijgt de laatste drie maanden, wat op een herstel kan duiden maar wordt nauwelijks vermeld in de kranten. Deze willekeurige voorbeelden geven aan dat van evenwichtige berichtgeving is geen sprake is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verloren waardigheid

6 maart 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is een eerste gastbijdrage van P. Bateman. Hij schrijft een drieluik over media, politiek en multinationals.

Ondanks dat het Angelsaksische economische model jammerlijk gefaald heeft, moet men sommige culturele aspecten van onze neven aan de overkant van de grote plas niet verloochenen. Immers de publieke informatievoorziening (ondanks dat deze niet geheel gevrijwaard is van discutabele invloeden) steekt met kop en schouders uit boven het schandalige niveau van de Nederlandse pers.

Toen ik in mijn adolescentie naar de Publieke Omroep keek of de Volkskrant las, had ik een hoge achting van de mannen en vrouwen die ons dagelijks van het laatste nieuws voorzagen. Hoe anders is dat nu. Tegenwoordig wringen journalisten zich al zwetend in de meest vernederende houdingen, gezamenlijk met de overige persmuskieten, om een broodkruimel van de zoveelste voorlichter te mogen ontvangen. De informatiegaring komt tot stand door ANP berichten te lezen en geregisseerde persconferenties te bezoeken. Als er al eens vuile was buiten gehangen wordt, dan is dit immer een onderdeel van een politiek spelletje in de dagelijkse Haagse koehandel (Zembla en Tegenlicht uitgezonderd).

Persoonlijk denk ik dat de komende sociaaleconomische meltdown van Nederland erg hard en onverwacht gaat aankomen voor de bevolking. Voornamelijk voor het deel dat zich uitsluitend laat informeren door de Publieke Omroep, Persgroep, SBS en de TMG (met als relatieve uitzondering Geen Stijl, indien men over de vulgaire excessen heen kan lezen). De pers in Nederland is verworden tot een klef samenspel met de politiek. De hedendaagse journalist is niet meer de kritische, nieuwsgierige persoon die hij betaamt te zijn in dat vak. Daarnaast is het bedroevend om te zien dat de huidige globale ontwikkelingen niet in de context geplaatst worden.

Om mijn bovenstaande gebral te illustreren wil ik u een voorbeeld geven: Hoogstwaarschijnlijk gaan een aantal Oost-Europese EU landen failliet. De genationaliseerde banken zitten vuistdiep in de deze economieën, waardoor onze overheid met een enorme schuldenlast opgezadeld zit. Gezamenlijk met de gehele Eurozone en de UK. Tel daarbij op dat door hyperinflatie levensmiddelen en energiekosten onbetaalbaar zullen worden. Werkelozen, gecriminaliseerde allochtone jongeren, plunderende paupers, links en rechts radicalen zullen binnen een kort tijdsbestek zorgen voor Griekenland 2.0 omstandigheden. Hoe beschaafd denkt u dat uw buurman is als hij zijn Volvo en Nespresso niet meer kan gebruiken?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Europa gaat de wereld niet redden

3 maart 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is een nieuwe gastbijdrage van Dirk Kloosterboer

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van Buitenen deed vooral aan symptoombestrijding

26 februari 2009 , 12:21 , door Gastauteur

Hieronder treft u een gastbijdrage van Arno Uijlenhoet: lijsttrekker Newropeans in Nederland.

vanbuitenen Het is te betreuren dat Van Buitenen stopt als Europarlementariër. Europa heeft dit soort gedreven, moedige en gewetensvolle mensen hard nodig.

Toch komt het besluit van Van Buitenen niet echt als een verrassing. Hij is nooit echt een politicus geworden. In zekere zin is hij altijd de boekhouder gebleven. Hij bleef zijn pijlen enkel richten op financiële misstanden. De institutionele oorzaak van fraude liet hij ongemoeid. Als parlementariër had hij daar meer aandacht voor moeten vragen. In die zin heeft hij vooral aan symptoombestrijding gedaan.

Het fundamentele probleem in Europa is dat de machten in Brussel onvoldoende worden gecontroleerd. De Raad van Ministers onderhandelen achter gesloten deuren en de Europese Commissie hoeft geen verantwoording aan het Europese Parlement af te leggen. Met deze twee ongeleide kapiteins op het schip heeft het ambtelijk apparaat relatief vrij spel. In een dergelijk ambigu en gesloten systeem liggen vriendjespolitiek en fraude om de hoek.

Europa is een gesloten onderhandelingssysteem, een lobbycircuit gedomineerd door de lidstaten en hun nationale politieke en maatschappelijke elites. Wie misstanden wil aanpakken en liefst wil voorkomen, ontkomt er daarom niet aan de hegemonie van de nationale politiek in Europa te doorbreken. Om die reden is het noodzakelijk dat Europese politieke bewegingen aan de verkiezingen gaan deelnemen. Het Europees Parlement moet als volksvertegenwoordiging, in zijn kaderstellende en controlerende rol, in positie worden gebracht. Het wordt tijd dat de machten in Brussel beter worden gecontroleerd. Het wordt tijd dat de gesloten oester Europa wordt opengebroken en dat de burgers grip krijgen op de Europese besluitvorming. Pas wanneer dat gebeurd komt de transparantie dichterbij waarvoor Van Buitenen zo gestreden heeft.