Eva Schram

Zomergasten is niet meer van deze tijd. Veel boeiender is Kijken in de Ziel van Coen Verbraak. Dit jaar staan artsen centraal.

Het is bijna vloeken in de kerk, maar Zomergasten kan me weinig boeien. De afgelopen jaren probeerde ik het nog wel eens, maar nooit heb ik de drie uur uitgezeten. Toen Dick Swaab vorig jaar ook nog eens een fragment uit The Birds liet zien, was ik er – als semi-ornithofoob – wel klaar mee. Dit jaar houd ik het gewoon bij de recensies van Max Molovich.

Het is niet dat ik niet van een goed interview houd, daar ben ik verzot op. Daarom maakte mijn hart een klein sprongetje toen dinsdagavond Coen Verbraak weer op tv was, met een nieuwe serie Kijken in de Ziel. Na psychiaters, voetbaltrainers, advocaten en politici zijn dit jaar artsen aan de beurt. In de introductie belooft Verbraak antwoorden op een aantal indringende vragen:  “Wat kan de dokter werkelijk voor ons doen? Wat mogen we van hem of haar verwachten? Moeten we willen genezen tot elke prijs? Is de dood in feite een uit de hand gelopen vorm van ziekte?”

In de eerste aflevering waren die antwoorden er helaas nog niet, maar komen we er wel achter dat hoewel de meeste ondervraagde artsen van kinds af aan al dokter wilden worden (behalve de trauma-chirurg die droomde van astronaut worden), ze niet 24/7 arts zijn. En dat – wat wel een beetje een inkoppertje was – je nooit een goede arts kunt zijn als je niet van mensen houdt. De aflevering besluit met een hartbrekend verhaal over een 12-jarige patiënte met een hersenbloeding. Verbraak bereikt bij mij in 35 minuten wat drie uur aan Zomergasten nog nooit heeft bereikt: continue aandacht, inleving, nieuwsgierigheid, en zin in de volgende aflevering.