Nieuw geld voor kunst vinden
Zoals verwacht bracht het Fonds voor de Podiumkunsten woensdag slecht nieuws voor veel aanvragers. Nu is het hoog tijd dat de creatieve geesten van de kunstinstellingen doen waar ze goed in zijn: buiten de gebaande paden wandelen.
Woensdag maakte het Fonds voor de Podiumkunsten bekend welke van de 203 aanvragers een vierjarige subsidie zouden krijgen. Hoewel 153 aanvragers positief beoordeeld werden, krijgen slechts tachtig ook daadwerkelijk geld. Toen was het potje leeg, helaas. Iedereen zag het aankomen, maar niemand kon er iets aan doen. Het kabinet Rutte-I besloot twee jaar terug dat de Nederlandse kunst- en cultuursector minder subsidieverslaafd moest worden. En de beste manier om dat te doen was ze cold turkey te laten afkicken.
“Nu de basisinfrastructuur teruggebracht is tot alleen de grotere instellingen die de grote zalen bespelen en daarmee ook artistiek gezien een stuk eenvormiger is geworden, heeft het Fonds Podiumkunsten in de eerste plaats tot taak de pluriformiteit van dat kleinschalige en middelgrote aanbod ondanks de bezuinigingen zo goed mogelijk veilig te stellen,” is te lezen in het oordeel van het Fonds. Dus: grote, gevestigde namen eruit, vers bloed erin. Het Amsterdam Dance Event (150.000 euro aangevraagd) moet het voortaan zonder Rijkssubsidie doen, net als Theaterfestival Boulevard (300.000 euro aangevraagd) en het Internationaal Danstheater (792.000 euro aangevraagd). Voor een aantal instellingen gaat het om een aanzienlijk deel van het budget. Aus Greidanus, artistiek leider van toneelgroep De Appel (die de aangevraagde 540.000 euro niet kreeg) zei vandaag in Trouw dat hij de toekomst somber inziet.
Boeiender dan Zomergasten
Zomergasten is niet meer van deze tijd. Veel boeiender is Kijken in de Ziel van Coen Verbraak. Dit jaar staan artsen centraal.
Het is bijna vloeken in de kerk, maar Zomergasten kan me weinig boeien. De afgelopen jaren probeerde ik het nog wel eens, maar nooit heb ik de drie uur uitgezeten. Toen Dick Swaab vorig jaar ook nog eens een fragment uit The Birds liet zien, was ik er – als semi-ornithofoob – wel klaar mee. Dit jaar houd ik het gewoon bij de recensies van Max Molovich.
Het is niet dat ik niet van een goed interview houd, daar ben ik verzot op. Daarom maakte mijn hart een klein sprongetje toen dinsdagavond Coen Verbraak weer op tv was, met een nieuwe serie Kijken in de Ziel. Na psychiaters, voetbaltrainers, advocaten en politici zijn dit jaar artsen aan de beurt. In de introductie belooft Verbraak antwoorden op een aantal indringende vragen: “Wat kan de dokter werkelijk voor ons doen? Wat mogen we van hem of haar verwachten? Moeten we willen genezen tot elke prijs? Is de dood in feite een uit de hand gelopen vorm van ziekte?”
In de eerste aflevering waren die antwoorden er helaas nog niet, maar komen we er wel achter dat hoewel de meeste ondervraagde artsen van kinds af aan al dokter wilden worden (behalve de trauma-chirurg die droomde van astronaut worden), ze niet 24/7 arts zijn. En dat – wat wel een beetje een inkoppertje was – je nooit een goede arts kunt zijn als je niet van mensen houdt. De aflevering besluit met een hartbrekend verhaal over een 12-jarige patiënte met een hersenbloeding. Verbraak bereikt bij mij in 35 minuten wat drie uur aan Zomergasten nog nooit heeft bereikt: continue aandacht, inleving, nieuwsgierigheid, en zin in de volgende aflevering.
Godenlichamen
Britse Olympiërs over hun godenlichamen.
Er valt niet aan te ontkomen: de Olympische Spelen beginnen vanavond. Stiekem zijn ze al begonnen, want de eerste voetbalwedstrijden werden twee dagen geleden al gespeeld. Omdat de voetballers enkele dagen rust nodig hebben tussen de wedstrijden, duurt het voetbaltoernooi langer dan de twee weken van het Olympisch toernooi. Watjes, die voetballers.
Nee, dan de echte Olympische toppers, die hebben lichamen als goden. The Guardian maakte er een mooi filmpje over. Hoe krijg je je lichaam in zo’n topvorm dat het honderd meter kan afleggen in tien seconden? Wat eet je zoal om in vorm te blijven? En wat doe je als je merkt dat je ouder wordt? FILMPJE
Foto: Jon Curnow