Hoezo winst voor pro-Europese Griekse partijen?
, door
Graffiti: omdat het moet
, door
In veel Latijns-Amerikaanse landen is graffiti geen daad van vandalisme, maar sociaal en politiek bewogen kunst.
Toen ik in Harlem woonde, liep ik altijd graag Spanish Harlem in. Niet voor de mooie gebouwen, of het lekkere straatgevoel, want Spanish Harlem is nog tamelijk onveilig. Wat mij aantrok waren de vele muurschilderingen. In heel Latijns-Amerika behoort de muur tot het standaard-canvas van kunstenaars. De muur is een uithangbord voor je politieke boodschap, of om de passant gewoon wat moois te bieden, iets dat zijn dag opvrolijkt. Vandaag in Elders daarom een fraai overzicht van Latijns-Amerikaanse graffitikunst. Wil je meer achtergronden lezen, dan heeft Global Voices een aardige serie (hier).
Twee Argentijnse mevrouwen fleuren de straten op:
Azafrán Rojo / Street Art – Subtitled from Pura Vida TV on Vimeo.
De Ecuadoriaanse kunstenaar Carla Sanchez:
Budoka – Expo en el Este Café from Ilustradores Ecuatorianos on Vimeo.
Flickr cc GSZ
Flickr cc GSZ
Flickr cc Paul Lowry
Flickr cc Guneyc
Flickr cc Paul Lowry
Flickr cc minusbaby
Flickr cc gaspi*ny
Thanks gsz, Paul Lowry, gaspi*yg, guneyc, minusbaby.
Is religie een onderschatte factor in het buitenlands beleid?
, door
In beschouwingen over buitenlands beleid speelt religie nauwelijks een rol. Is dat terecht?
Met 9/11 kwam religie weer even terug op de agenda. De discussie spitste zich vooral toe over de rol van religie in het publieke leven. Ook in Nederland is daar het nodige over gezegd en vooral geschreeuwd. De vraag of religie ook een rol speelt in het buitenlands beleid, wordt echter niet vaak gesteld. Er wordt wel gesproken niet Francis Fukuyama (einde van de geschiedenis), maar Samuel Huntington (botsen der beschavingen) gelijk heeft gekregen.
Toch gaat men er vanuit dat in de internationale diplomatie religieuze kleur er niet zo toe doet. Goed, de koningin wordt geacht om niet bloothoofds een moskee binnen te lopen, maar als het gaat om keiharde realpolitik, laten ook semi-religieuze bewindslieden de bidkettinkjes liggen. Een sterk voorbeeld is Iran. Naar binnen toe propagandistisch tot en met. Naar buiten toe sluw en berekenend.
Gods plan
Maar is dit terecht? In dat andere door en door religieuze land, de VS, woedt een discussie over het mormonisme van Mitt Romney. Nu was George Bush er al niet vies van om God aan zijn zijde te scharen, maar de bijbel van deze born again christian maakt geen bijzondere vermelding van de VS. Dat ligt anders voor mormonen. Een van de wezenlijke geloofsartikelen is dat Jezus Christus in de VS zal terugkeren.
Daadkracht volgens Den Haag
, door
Hoe de Chinese borinage weer opbloeit
, door
Noordoost-China was de afgelopen jaren het toonbeeld van verval: sluitende staalfabrieken, walmende koolcentrales en sociale onrust. Een gigantisch investeringsplan lijkt het tij te hebben gekeerd. Een kolenstad droomt nu zelfs van groen toerisme. Dream on.
Het Noord-Oosten van China deed lang niet mee in de optimistische praatjes. Terwijl de Yangtze-delta een uitbundige groei liet zien, verkommerden de staal-, chemie- en kolenfabrieken in het oude Mantsjoerije. Het waren allemaal staatsbedrijven. Topzwaar. Inefficiënt. Weinig concurrerend. Het energiehongerige China zette liever in op kerncentrales en groene energie dan op kolen.
Begin jaren nul was er veel sociale onrust. De kersverse president Hu Jintao lanceerde een grote investeringscampagne om de drie noordelijke provincies, Heiongjiang, Jilin en Lianing, nieuw leven in te blazen. De sloppewijken rondom de kolencentrales werden platgegooid en vervangen door flitsende nieuwbouwflats. Met resultaat. De groei ligt al jaren boven het landelijk gemiddelde.
Het succes leidt tot inspiratie. Nu is er een plan om van de kolenstad Fuxin een internationale attractie te maken. Centraal daarin staat de kolenstad Fuxin. Ze hebben er de grootste openlucht mijn in Azië, naar verluidt. Zo breed als Manhattan en zo diep als de Chrysler Building. Hoopvol spreekt de verantwoordelijke apparatsjik van groen toerisme:
,,To understand Fuxin’s future, look for Fan Chunming, a pinstripe-suited official tasked with turning the mine into an international tourist destination. “We want to make Fuxin a green city, an improved city,” said Fan, a middle-aged Fuxin native with slicked-back hair and a strong command over the dense, formal language used by many Chinese officials. Within a decade, he explained, the pit will be traversed by flowing rivers and forest paths. Visitors will be able to enjoy a motor raceway, a hunting ground, and a golf course on the far side of the pit. They’ll be able to circle the mine in a steam locomotive. “By transforming the mine,” he said on a smoggy April day, “we can transform all of Fuxin.”