Opstelten is duidelijk. Zuid-Nederland is zo een beetje het Township van Soweto aan het worden, als men op sommige commentaren en politieke breinen mag afgaan. Woorden als handgranaten zijn gevallen, maar voorlopig is er enkel sprake van een wietpas.
En de PVV wil natuurlijk het leger inzetten: “Het leger mag meer. Het leger, de marechaussee en de douane hebben meer opsporingsmogelijkheden en daar moeten we gebruik van maken.” Dat gaat zonder twijfel helpen. De voorbeelden waar de harde aanpak vlekkeloos werkt en de problemen meteen verholpen zijn, spreken voor zich. Elke drugsbende die een oorlogswapen tegenover zich krijgt, emigreert acuut en gaat het klooster in, biddend voor eigen zieleheil.
“Tot 1980 slaagden we er in het Westen in om de ongelijkheid te verminderen, terwijl die ongelijkheid in steden opnieuw toeneemt. Ik wil best nadenken over democratische post-auto-samenlevingen, maar om een alternatief systeem in goede banen te leiden is er een enorm sterk politiek leiderschap nodig, en daar kunnen we maar beter nu mee beginnen. Het is makkelijker om zoiets te bewerkstelligen in een minder democratische samenleving. De surveillance society, de controlestaat, loert dus om de hoek. Om mensen zich op een andere manier te laten verplaatsen moet je ze meer controleren. Overheden werken daar enthousiast aan mee, net als privébedrijven.” [Bron]
“They won’t find ET or the ivory-billed woodpecker, clone Neandertals, download our psyches into computers, and so on.”
John Horgan stelt vast dat wetenschap achteruit holt, in plaats van haar natuurlijke staat van nieuwsgierig zijn te volgen: vooruitgaand. Het is een trend die natuurlijk niet enkel in de wetenschappen voorkomt. Dit instellinkje natuurlijk, maar ook cultuur of sociaal gericht gedrag zit niet langer in de lift. Schuld is makkelijker aan te wijzen dan oplossing: de tevee heeft een kudde van ons gemaakt, de intellectueel is uitgeband, privacy is nu enkel nog voor en van bedrijven die het kunnen betalen, progressief en milieubewust wil voornamelijk consuminderen, een Mars-expeditie zou nu moeten gevoerd worden door bejaarden, en ‘hoger cultureel’ gesproken kan men duidelijk van extreem weinig fut spreken… Kijk eens een keertje een avond tevee, en een depressie hakt je in stukken.
Zoals ooit beloofd, deze zondagse zondag: Anselm Kiefer in het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten.
Telkens ik het monumentale gebouw binnenga komen een pak herinneringen terug. Mijn vader staat nog ergens op een beverig 8mm filmpje wanneer hij en zijn Companions Du Route in de jaren 60 daar in de enorme hal een plek eisten voor hedendaagse kunst. “Kunst terug naar de eigen tijd!” Verrassend snel (toen werkte de loge nog) kregen ‘ze’ het toenmalige provinciale paleis van de Koning op de Meir (elke provincie heeft zijn plek om de Koning en gevolg op te vangen) om performances en allerlei andere ‘vrijheid’ uit te voeren en op te hangen. Ze rookten allemaal en zelfs nonsens had een bedoeling.
Vandaag zit er een soort showchocolatier in dat Koninklijk gebouw op de Meir. Het is van deze tijden, tegenwoordig.
In het Museum Voor Schone Kunsten op het Antwerpse Zuid (tram 8 nemen) stoot je allereerst op een loden vliegtuig. Weinig keren een zo elegante tentoonstellingsopening gezien. Op de een of andere manier zit je meteen in de stemming voor het twintigtal werken en dat is een pluim voor de ingehuurde curator.
Meneer Anselm Kiefer zit een beetje tussen de idee- en daadkunst in. Sinds enkele decennia moet je als kijker de ervaring in plaats van het subject ondergaan: “wat doet wat in deze ruimte“, is intussen de eerste vraag die de artiest zich tegenwoordig stelt en aan u wil geven. Op elke mogelijke wijze ligt het vakmanschap onder vuur, en waar Duchamp en Warhol dat met humor en een gerichte bedoeling deden, is er natuurlijk een enorme schare mindere goden die niet aan de lokroep van het “hee dat kan ik ook“- konden weerstaan.
Winter of discontent – bring it on – they asked for it.
Kijk eens aan! Zit er dan toch nog Grit an’ Spit in het landje wat nooit de geneugten van de Franse Revolutie heeft willen proeven? Dat eilandje wat dapper blijft vechten tegen alles wat niet van het Eilandje is? De gebeurtenissen zijn waarlijk uniek & historisch te noemen. Een nieuwe May ’68 zit er wellicht niet in -daar is de consumptiemaatschappij veel te bang voor geworden-, maar wat moed geeft: er zit wel degelijk een oprechte, jeugdige en ideologische verontwaardiging achter de protesten, en dat feit alleen al is opmerkelijk.
Natuurlijk zal men zich toespitsen op het criminele aspect van de rellen, en daarvoor is het te hopen dat er zo snel mogelijk een bewust en verstandig orgaan ontwikkelt wat weet wat public relations is.
/newspeak on: Want zinloosheid: daar hebben we met z’n allen een beetje genoeg van.
Dip. T. (Psych Maj.), Postgrad Dip. Psych. (Ed.), B. Ed., M. Psych (Ed & Des.), M.A.P.S Sally-Anne McCormack heeft een missie: “I am calling for all Australians to boycott this product and to refuse to shop in any store that justifies selling this potentially pornographic tool,” zegt ze. En ook: “As a child and adolescent psychologist, must I now also deal with clients who have been traumatised by a misused Barbie?”
“Two shots were heard, and a secretive witness states that the stag’s carcass was bundled into a vehicle on a busy main road not far from the village.”
De commotie rond the Stig is nog maar net afgekoeld, of the Stag, of aka The Emperor is afgeknald en verkocht!
In het ongetwijfeld extreem exotische Exmoor, zijn de Grootbrittanniërs heulemaal in de ban van de moord. In het land waar de royalen wel eens in volkomen belachelijke outfit al ’tallyHoo’ en ‘pip pip pip’ roepend vossen opjagen en afmaken, daar staat nu een groot Hert op het tabloidmenu. Zoals steeds is het smullen van de oneliners, en de neurotische beleefdheden als: “Emperor? Never heard of it, […] don’t know anything about it.”, of “I won’t believe it’s dead until I see the proof.”, of “You won’t find out much around here, […] not in a community like this.” Want inmiddels is het raadsel helemaal beraadseld, men zaait twijfel of hij wel dood is: […] the Emperor’s abandonment of his harem is the only evidence of his death.
Dat er zowat een half miljoen banen in de overheid afgeslacht worden, daar hebben die Rare Jongens het later wel over.
