AB

Gisteren hebben de IJslanders in overweldigende meerderheid tegen het Icesave verdrag gestemd. Twee partijen in het debacle zijn in ieder geval onschuldig: de IJslandse- en de Nederlandse belastingbetaler. Toch betalen zij de rekening. Hoe zat het ook alweer? Icesave stortte zich op de Nederlandse spaarmarkt. De bank ging failliet en ‘Nederland’ schoot de verloren tegoeden voor aan de Nederlandse spaarder. Volgens internationale regels had IJsland dit moeten doen, maar IJsland was daar niet toe in staat. Is het terecht dat de IJslandse belastingbetaler opdraait voor de fouten van een IJslandse commerciële instelling?

Hoofdschuldige is Icesave, maar dat is een kale kip. Het moederbedrijf Landsbanki is overgenomen door de IJslandse overheid die ook nagenoeg failliet is. Zowel de IJslandse als de Nederlandse toezichthouder heeft gefaald. Al zijn de toezichthouders niet schuldig: men is op zijn minst verantwoordelijk. Is de Nederlandse Icesave-spaarder soms schuldig? Niet echt. DNB had spaarders namelijk verzekerd dat Icesave solvabel was. Een duur woord waarvan we de werkelijke waarde inmiddels allemaal kennen. De Nederlandse belastingbetaler heeft het ‘voorschot’ al betaald, de IJslanders weigeren vooralsnog ’terug te betalen’.

We kunnen maar op één manier uit de impasse: een coulante oplossing vinden met de IJslanders. Het land heeft enorme financiële problemen. De extra schuldenlast duwt het land de afgrond in en daar heeft niemand wat aan. Een coulante regeling is er één die IJsland tijd geeft orde op zaken te stellen, zonder dat de rentetikker doorloopt. Laten we het van de andere kant bekijken. Stel dat ING met ‘Poldersave’ de Amerikaanse en Chinese markt verovert. Geen Nederlandse consument die er wakker van ligt. En stel dat Poldersave een groot succes is. Even. En dan gaat het mis en staan er 16 miljoen Amerikanen en 5 miljoen Chinezen op onze stoep die hun geld terugwillen. We kunnen niet betalen, maar volgens internationale afspraken moeten we wel.