Overzicht

Abu Pessoptimist

217 Artikelen
2 Waanlinks
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Egyptische verkiezingen: succes niet verzekerd

, door

Egypte gaat dus vandaag en morgen naar de stembus om een president te kiezen. Grappig hoe op de Nederlandse radio en sommige andere plaatsen steeds aan de orde wordt gesteld dat deze verkiezingen eerlijk zullen zijn en niet – zoals vroeger altijd het geval was – vervalst zullen worden. Ook opvallend hoe steeds wordt onderstreept dat er nu een keuze is, in tegenstelling tot de jaren van Nasser, Sadat en Mubarak toen altijd van tevoren vaststond wie de winnaar zou zijn.. Alsof het blote feit van het hebben van eerlijke verkiezingen met een echte keuzemogelijkheid een doel op zich is . Verkiezingen als panacee, als middel tegen kwalen. Tja als dat eens waar was.

Toegegeven, het is winst dat uit 13 kandidaten kan worden gekozen. Maar helaas is daar ook het meeste mee gezegd. Als we kijken naar wie volgens de peilingen de potentiële winnaars zijn, stemt dat niet tot vrolijkheid: Dat zijn er vier.

Twee ervan zijn overblijfsels van het oude regime en twee zijn islamisten. Om te beginnen met de oude-Mubarak-getrouwen: dat zijn Amr Moussa en Ahed Shafiq. Moussa was minister van buitenlandse zaken tot hij tien jaar geleden,  omdat hij te populair werd, door Mubarak naar de post van secretaris-generaal van de Arabische Liga werd verbannen. Dat is iets waar de oude opportunist (hij is 75) nu van profiteert, omdat hij kan verklaren dat zijn associatie met het Mubarak bewind al van zo lang geleden was.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zeven hoofdzonden werden Sarkozy fataal

, door

Frankrijk heeft dus na 17 jaar eindelijk weer een linkse president. Nou ja, links? Links van het midden. Een prettig bijverschijnsel daarvan zal zijn dat de strenge Europese bezuinigingsnorm (tekorten mogen de 3% niet overschrijden) van kanttekeningen zal worden voorzien. Goed nieuws als we de economen en Nobelprijswinnaars Paul Krugman en Joseph Stiglitz mogen geloven. Beiden zijn tegen de Europese bezuinigingswoede. Stiglitz noemde in diverse interviews en publicaties streng bezuinigen in tijd van economische crisis ‘een manier om zelfmoord te plegen’. Zoiets drijft de economie namelijk nog veel verder in het slop.

Wat de overwinning van Hollande in de praktijk echt gaat betekenen zullen we nog te zien krijgen. Veel zal afhangen van de keuze van zijn kabinet. Komt de linkse Martine Aubry aan de bak of wordt het een rechtsere keuze?

En intussen is het nog maar de vraag of de Fransen vóór François Hollande of toch meer tégen Nicolas Sarkozy hebben gestemd. De geringe marge, zo’n 52 tegen 48 procent, geeft te denken. Misschien toch in grote mate het laatste. Op een van de blogs van het Franse blad Le Nouvel Observateur schrijft mediadeskundige David Réguer dat het ‘zeven hoofdzonden’ waren die Sarkozy de das omdeden:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Holocaust Dag met een persoonlijke tintje

, door

Gisteren, 19 april, was het holocaust dag (Yom Hashoa), een dag die Israel heeft ingesteld voor de herdenking van de slachtoffers van de nazi-vernietiging. Meestal sla ik die dag over, omdat ik een bezoek aan de jaarlijks Auschwitz herdenking of een bezoek op 4 mei aan de Hollandsche Schouwburg wel genoeg vind. Ik ben vóór holocaust herdenkingen, dat wel, maar toch ook erg tegen een overkill eraan, aanhanger als ik ben van de school van Norman Finkelstein, die het boek ‘De Holocaust industrie’ schreef als aanklacht tegen de manier waarop de herdenking van dit verleden tot een politiek wapen is gesmeed.

Maar gisteren was anders.

Een paar maanden geleden werd ik benaderd door Wolter Noordman, inwoner van Heerde (bij Zwolle), die in zijn vrije tijd een productief amateur-historicus is en meerdere boeken over vergeten episodes uit de Tweede Wereldoorlog op zijn naam heeft. Hij was mij op het spoor gekomen via het Digitaal Monument, waar ik wel eens een email heen gestuurd had en vroeg of ik inlichtingen kon verschaffen over ene Eduard Maurice Hijmans, die in de gemeente Heerde in een een inrichting had gezeten. Noordman wilde dat weten in het kader van een onderzoek naar het lot van zes Joodse patiënten van deze inrichting die waarschijnlijk alle zes in nazi-kampen waren vermoord.
Ik was me van het bestaan van deze Eduard Hijmans nooit zo bewust geweest. Maar een blik op de familiepapieren in mijn bezit leerde wie hij was: een achter-achterneef van me via de kant van zijn vader die geneesheer directeur was geweest van het ziekenhuis Bronovo in Den Haag. Maar bovendien ook nog eens een achterneef via zijn grootmoeder, Johanna Kann, die van zichzelf ook een Hijmans was. Met mijn hulp wist Noordman naaste familie van hem op te sporen, het verhaal compleet te krijgen en zelfs foto’s boven water te krijgen. (zie bijvoorbeeld hiernaast). Eduard Hijmans had van jongs af aan geleden aan epilepsie en was ook mentaal niet 100% procent geweest. Hij was inderdaad in 1943 naar Auschwitz gedeporteerd en daar onmiddellijk na aankomst vergast.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Meisjes raken gewond | vier versies

, door

Twee meisjes uit de nederzetting Kiryat Arba bij Hebron zijn dinsdagavond bekogeld met stenen. De kolonisten gingen vervolgens verhaal halen bij de ‘Arabieren’. Wat hieronder volgt is – ter lering – vier versies van hetzelfde nieuws. Onderaan geef ik mijn commentaar.   

De versie van het persbureau:

 De 41-jarige Palestijn Marwan Burkan uit Hebron op de Westoever is dinsdagavond ernstig gewond geraakt nadat kolonisten uit de nederzetting Kiryat Arba zijn huis waren binnengedrongen en hem in elkaar hadden geslagen, bericht AFP. Het persbureau hoorde dit van de chauffeur van de ambulance die Burkan naar het ziekenhuis bracht. Burkan woont vlak naast Kiryat Arba. Palestijnen kwamen op het geweld af, maar werden toen zij met stenen begonnen te gooien door militairen verjaagd met traangas.  
Een woordvoerster van het leger  vertelde AFP dat het incident was veroorzaakt doordat twee Joodse meisjes met stenen waren bekogeld. De vader van één van hen was toen een huis van een Palestijn binnengedrongen  om verhaal te halen, zei ze. Maar volgens de legerwoordvoerster was niemand gewond en was de orde hersteld.
De versie van het Israelische Ynet (de site van Yediot Ahronot):
Twee joodse meisjes zijn dinsdagavond in Hebron door Palestijnen met stenen bekogeld toen zij naar de wijk Givat Ha’avot liepen (noot: Givat Ha’avot is niet een wijk in Hebron maar in feite een aparte nederzetting, gelieerd aan Kiyat Arba, A-P). Een van de meisjes raakte lichtgewond. Ze liep een fractuur in haar hand op.
Foto: Enric Borràs (cc)

Palestijnse Autoriteit neemt het niet zo nauw met persvrijheid

, door

De politie van de Palestijnse Autoriteit heeft maandag opnieuw iemand aangehouden wegens uitingen die de machthebbers niet bevielen. Human Rights Watch meldt dat Jamal Hlaihel werd opgepakt wegens een post op Facebook waarin hij kritiek uitte op de Palestijnse Autoriteit.

Hlaihel is de vierde in korte tijd die om de reden werd gearresteerd. Eerder werden twee journalisten en een docent aan de universiteit opgepakt. De docente, Ismat Abdul Khaliq, zit nog vast nadat ze op haar Facebook pagina een oproep had gedaan om de PA te ontbinden en president Abbas onder meer een ‘verrader’ en een ‘fascist’ had genoemd.

De journalist Yousef al-Shayeb werd vorige maand aangehouden, in verband met het feit dat hij in januari  in de Jordaanse krant Al-Ghad een artikel had gepubliceerd waarin hij de ambassade van de PA in Parijs beschuldigde van corruptie en van het bespioneren van de Palestijnse en islamitische gemeenschap. Hij werd tot twee weken veroordeeld omdat hij zijn bronnen niet wilde noemen. Maar maandag werd hij na acht dagen gevangenis toch op borgtocht vrijgelaten in afwachting van een proces. Al-Shayeb is intussen ook een juridisch gevecht aangegaan met de kant Al-Ghad, omdat die het artikel later zonder zijn medeweten rectificeerde en hem vervolgens ontsloeg.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Israelische universiteiten bieden studies in propaganda

, door

Een van mijn favoriete Israëlische bloggers, Yossi Gurvitz, komt met het nieuws dat er nu twee universiteiten in Israël zijn die in hun pakket studieprogramma’s hebben opgenomen voor hasbara. Ik vind dat behoorlijk sensationeel en verontrustend. Hasbara is de Israëlische vorm van propaganda. De eigenlijke betekenis van het woord is ‘verklaring, verduidelijking’, en hasbara was oorspronkelijk ook niet meer dan voorlichting in de hoop dat zaken die omstreden waren wel duidelijk zouden worden als de feiten maar bekend werden gemaakt. In de loop van de jaren heeft hasbara echter de reputatie verworven van een machine die de feiten verdraait, desnoods door het distribueren van vervalst materiaal, en die erop uit is critici van Israel zo zwart en verdacht mogelijk te maken.

Tot een paar jaar geleden was hasbara vooral in de handen van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, dat een speciale afdeling hasbara en media had. Onder premier Ehud Olmert werd dat flink uitgebreid. En onder Netanyahu is er zelfs een speciaal ministerie van Hasbara en zaken betreffende de Diaspora gekomen (onder minister Yuli Edelstein). Dit ministerie heeft een situation room die in vijf talen naar buiten komt en volgens de eigen Hebreeuwse webpagina 100.000 vrijwilligers kan bedienen die  actief zijn in de sociale media, evenals een niet genoemd aantal bloggers (ik ontleen dit aan een eerder stuk van een andere Israelische blogger, Noam Sheizaf)

Verder heeft het bureau van de minister-president een hasbara afdeling, heeft het leger een internationale hasbara-arm die zich niet beperkt tot het geven van voorlichting geven over leger-activiteiten, speelt de Jewish Agency (een organisatie die vanouds de contacten tussen Israël en Joodse gemeenschappen elders onderhield) zich bezig met hasbara en doen ad hoc ook de ministeries van Cultuur en van Toerisme eraan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Interventie in Syrië is geen oplossing

, door

De afgelopen paar maanden zagen we diverse pogingen om beweging te krijgen in de Syrische versie van de Arabische Lente, die langzamerhand steeds meer de trekken van een langdurige nachtmerrie heeft gekregen. In december was er de poging van de Arabische Liga om de situatie te stabiliseren door middel van het stationeren van waarnemers. Die poging werd na amper een maand onder druk van Saudi-Arabië en de overige Golfstaten opgegeven.

Vervolgens werd getracht, eind januari in de Veiligheidsraad, om een resolutie door te drukken waarbij het aftreden van Bashar al-Assad werd geëist om zodoende de weg vrij te maken voor een interim-bewind dat met de opstandelingen zou moeten onderhandelen. De resolutie werd met een veto afgeschoten door Rusland en China, die beide vreesden dat het de opmaat zou kunnen worden voor militaire interventies zoals we die in Irak en kortgeleden in Libië hebben gezien met alle treurige gevolgen van dien. Rusland was er bovendien – en waarschijnlijk niet helemaal ten onrechte – van overtuigd dat het nu meteen afzetten van Assad nu niet direct de meest voor de hand liggende volgend stap was.

Daarna volgde weer een bijeenkomst van tientallen landen onder de naam ‘Vrienden van het Syrische volk’ in Tunis, waarbij eigenlijk niets werd bereikt. Behalve dan het aanscherpen van de toch al redelijke scherpe sancties tegen Damascus.

De voorlopig laatste aflevering van de pogingen iets voor elkaar te krijgen in Syrië was de missie van de vroegere secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, die naar voren is geschoven als een afgezant van een soort joint venture van de Arabische Liga en de VN. Zijn missie vond plaats tegen de achtergrond van de val van de woonwijk Baba Amro in Homs na een maand van aanhoudende beschietingen, en wat de later de inname van Idlib in het noorden – en van een dodental dat in een jaar van bloedige acties volgens vermoedelijk voorzichtige schattingen van de VN boven de 8.0000 is gestegen. Annan probeerde Assad te bewegen tot een staakt-het-vuren, het toelaten van humanitaire missies en het beginnen van onderhandelingen met de oppositie. Het ziet er vooralsnog niet naar uit dat hij daarmee succes zal boeken. Assad wees het idee om te gaan praten van de hand zolang er nog sprake was van ’terreur’ en zei ook dat wat hem betreft onduidelijk is wie de oppositie eigenlijk vertegenwoordigt. De oppositionele Nationale Syrische Raad (SNC), die daar volgens het Westen voor in aanmerking, had trouwens, bij monde van haar leider Burhan Ghalioun, ook al laten weten dat zij pas wil overleggen als Assad is afgetreden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Israel arresteert Palestijnen die uitgeruild werden voor Gilad Shalit opnieuw

, door

Israelische militairen hebben woensdag voor de derde maal deze week een man gearresteerd die in oktober 2011 onder de overeenkomst omtrent de uitwisseling van Gilad Shalit werd vrijgelaten. Majday al-Ajouly, 48, werd, evenals zijn vrouw en 18-jarige dochter, opgepakt bij een nachtelijke inval in het dorp Qaffin bij Tulkarem.
Maandag waren Abdul Rahman Ahmad Ishteiwi en Mahmoud Adnan Mahmoud Salim aangehouden in Qalqiliya. Ook zij waren bij de uitwisseling van gevangenen tegen Gilad Shalit in oktober vrijgelaten.
Nog weer iets eerder, namelijk op 16 februari, werd  Hana Shalabi, 29,  uit het dorp Bruqin bij Jenin opgepakt. Ook zij werd na ongeveer twee jaar in administatieve hechtenis te zijn gehouden, vrijgelaten bij de Shalit-uitwisseling. Haar advocaat Shireen Iraqi zei dat Hana bij haar laatste arrestatie ten overstaan van haar familie was vernederd en geslagen. Ze is een hongerstaking begonnen die nu een week oud is. Hana is in opnieuw in administratieve detentie en opgesloten in een isoleercel.

De mensenrechtenorganisatie Addameer meldde in december dat Israel sinds de vrijlating van de eerste batch van 477 gevangenen voor Shalit op 18 oktober, weer 470 Palestijnen had aangehouden. De organisatie constateerde toen dat ”de Israelische gevangenissen weer opnieuw gevuld worden met vrijwel exact hetzelfde aantal Palestijnen als in oktober werd vrijgelaten”.
Ongeveer 40% van de Palestijnen in de bezette gebieden is op enigerlei tijdstip van hun leven door Israel opgepakt. De meeste arrestaties vinden plaats op grond van wat Israel ‘veiligheidoverwegingen’ noemt.

Foto: Enric Borràs (cc)

Arabische Lente slaat Palestijnen niet over

, door

Het leek haast alsof de Arabische Lente aan de Palestijnen voorbij was gegaan. Er waren tot nu toe geen massale protestbewegingen en evenmin aanwijzingen dat Palestijnen naar het voorbeeld van Tunesië, Egypte en andere Arabische landen aanstalten maakten om en masse te gaan ‘stemmen met hun voeten’. Afgezien van wat kleinere demonstraties was er slechts één opmerkelijke uitzondering: de marsen die Palestijnse vluchtelingen in Libanon en Syrië organiseerden naar de Israelische grenzen op en rond 15 mei, de dag van de Nakba. De tienduizenden die eraan deelnamen zorgden voor grote nervositeit aan de Israelische kant, die zich vertaalde in een bloedige reactie, waarbij een veertigtal demonstranten door de Israeli’s werd doodgeschoten en een onbekend aantal te gewond raakte.

Maar indirect is er intussen wel degelijk sprake van een invloed die uitgaat van de veranderingen in de Arabische wereld. Zo is het feit dat Fatah en Hamas in november het tussen hen bereikte verzoeningsakkoord van 4 mei 2011, dat een dode letter was gebleven, weer oppakten onder meer te danken aan verschuivingen in de Arabische regio. Vooral het verdwijnen van president Mubarak, die altijd trouw het Amerikaanse beleid uitvoerde, was daarbij een factor doordat het zorgde voor een andere klimaat in Egypte. De Egyptische geheime dienst pakte de verzoeningspogingen tussen Hamas en Fatah weer op, waar zij zich al eerder mee bezig had gehouden. En ook was er meer toenadering tussen Cairo en Hamas via een (in letterlijke zin) wat opener beleid ten aanzien van de grensovergang bij Rafah.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Rosenthal doet het weer

, door

Minister Uri Rosenthal doet het weer, zegt NRC-Handelsblad. In september torpedeerde onze minister van Israelische Buitenlandse Zaken een gezamenlijke resolutie van de EU in de VN-Raad voor de Mensenrechten in Genève, omdat er onaardige dingen over Israel instonden. Op het allerlaatste moment gaf hij toen de dienstdoende Nederlandse diplomatieke ambtenaar ter plekke via diens  iPhone de opdracht in een ontwerp-verklaring een referentie te schrappen aan de twee-statenoplossing. Ook referenties aan het arresteren van vreedzaam demonstrerende betogers, of vermeldingen van het toenemen van het aantal keren dat huizen worden afgebroken in Jeruzalem en de rest van de bezette gebieden, mochten niet van Rosenthal. Zijn last minute wijzigingen kregen last minute steun van Tsjechië en Italië. Omdat na Rosenthals wijzigingen de verklaring, die was gebaseerd op een rapport dat juist een toename van arrestaties en het slopen van huizen signaleerde, volstrekt werd ontkracht, ging de hele verklaring uiteindelijk niet door. Een aantal EU-ministers was behoorlijk kwaad.

Deze week gebeurde iets vergelijkbaars in het beraad van de EU-ministers van buitenlandse zaken in Brussel, als we NRC-Handelsblad mogen geloven. Afgelopen maandag werd daar na actie van Rosenthal (die daarbij weer steun kreeg van Italië) een kritische EU-verklaring over Israël aangepast, zo meldt de krant. Rosenthal zou ´per se niet´ hebben gewild dat in de tekst een verwijzing kwam te staan naar een rapport van de diplomatieke vertegenwoordigers van de EU in Jeruzalem en Ramallah, waarin het beleid van Israël in een deel van de bezette gebieden scherp wordt bekritiseerd. Die kritiek gold vooral de zogenoemde ‘Area C’, het deel van de Westoever dat in tegenstelling tot Area A (bestuurd door de Palestijnse Autoriteit (PA), of Area B (bestuurd door de PA en Israel samen), onder volledige Israelische controle staat. Na Rosenthal´s ingrijpen kwam de verklaring die de EU-ministers van Buitenlandse Zaken maandag uitgaven niet verder dan de constatering dat er in 2011 “verontrustende ontwikkelingen op de grond” waren, maar dat de EU onverminderd vasthoudt aan een tweestatenoplossing. Volgens bronnen had Rosenthal die zin ook nog willen veranderen, zegt de NRC, maar dat kreeg hij dus  niet gedaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

‘Recht op de Westoever’

, door

Eind november schreef ik over het ongekend hoge aantal veroordelingen dat de militaire rechtspraak op de Westoever weet te boeken. De Israelische militaire aanklagers, schreef ik,  kunnen bogen op wat vermoedelijk een wereldrecord is in het aantal bereikte veroordelingen. Hun score is namelijk vrijwel 100% (om precies te zijn 99,74% – het scheelt haast niets). Dit blijkt uit het jaarrapport van de militaire rechtbanken op de Westoever over 2010, waarvan de krant Haaretz een exemplaar in handen heeft weten te krijgen.

Op het blog van Bernard Avishai (Bernard Avishai dot com) kwam ik een soort vervolg op dit verhaal tegen. Avishai kreeg van de advocaat Michael Sfard, die onder meer de belangrijkste juridische raadsman is van Yesh Din, de gegevens uit een rapport dat Sfard onlangs voor deze organisatie heeft opgesteld. Het gaat erover hoe sinds 2005, het jaar waarin Yesh Din haar werk begon, klachten over criminele vergrijpen werden afgehandeld. Het is geen opwekkende lectuur (mensen die Hebreeuws lzen kunnen het rapport overigens in pdf versie lezen, hier).

  • Het totaal aantal misdaden begaan jegens Palestijnen ging in 38% van de gevallen over gebruik van vuurwapens, in 42% van de gevallen over schade aan eigendommen en in 15% over het schenden van het recht van eigendom op land.
  • 91% van de klachten bij de politie leidde niet tot het in staat van beschuldiging stellen van verdachten, dat gold met name voor 86% van de geweldsmisdaden, en 96% van de klachten over beschadiging of vervreemding van eigendommen. Van 127 klachten betreffende het vernielen van olijfboomgaarden tussen 2006 en 2011, leidde één zaak tot een in staat van beschuldiging stelling.
  • 66% van de zaken werd gesloten omdat de politie beweerde dat de verdachten onbekend waren, 24% omdat er geen (geloofwaardige geachte) getuigen waren. Minder dan 4% of de misdaden die werden aangebracht bij de militaire politie werd onderzocht. In meer dan 90% van de gevallen werden alibi’s van kolonisten voor waar aangenomen zonder dat dit werd nagetrokken  of nader onderzoek werd gedaan.(Vooral dit laatste vind ik buitengewoon illustratief voor de situatie, AbuP).
  • Tussen 2007 en 2011 werden er 267 klachten ingediend tegen militairen; in precies 30 gevallen (ongeveer 11%) werd besloten een onderzoek in te stellen.
  • 13 gevallen van kolonisten die op privé land van Palestijnen hadden gebouwd leverden 11 uitspraken op van het Israelische hooggerechtshof. Daarvan werden er vijf niet opgevolgd zonder dat dit consequenties had. Land waarop illegaal wegen voor kolonisten waren aangelegd  werd achteraf ‘voor het algemeen nut’ onteigend.
Vorige Volgende