Hoe is het toch mogelijk dat dit er nu nog steeds is, ruim vier jaar na Harvey Weinstein en MeToo?’ Nu snap ik die verzuchting gerust, en soms zucht ik hartgrondig mee – je hoopt tenslotte altijd dat mensen in staat zijn te leren en vooral: te veranderen – maar het is ook grenzeloos naïef. Natuurlijk was wat er allemaal na Weinstein aan misbruik boven tafel kwam, niet genoeg om het wangedrag bij The Voice te verhinderen, of het te stoppen.
Diep ingekankerd seksisme krijg je er niet uit met ophef over een enkele affaire, zelfs niet als die affaire miljoenen mensen in opstand doet komen. Racisme was ook niet over na de maandenlange demonstraties van Black Lives Matter nadat George Floyd in Minneapolis door een politieagent was vermoord, publiekelijk, op klaarlichte dag.
Net zoals Black Lives Matter al ver voor de moord op Floyd bestond – want brute moorden op zwarte mensen zijn geen incident, eerder een diep bedroevende traditie – was MeToo al veel ouder. Die leus, en de bijbehorende beweging, ontstond niet pas in 2017, maar in 2006, toen Tarana Burke hem introduceerde.
En feitelijk is die beweging nog veel ouder. De eerste keer dat ik er sjoege van kreeg is zelfs veertig jaar geleden, toen er een florerende vrouwenbeweging was en we ontdekten hoe afgrijselijk vaak mishandeling, verkrachting, seksuele intimidatie en aanranding van vrouwen eigenlijk voorkwamen.
Het op-een-na ergste wat we indertijd ontdekten: het zijn zelden vreemden die zich aan dergelijk geweld te buiten gaan. Het zijn bijna altijd bekenden, soms zelfs intimi. Je vader. Je buurman. Je man. Je baas. Je collega. Je leraar. Je coach. Je medestudent. Je klasgenoot. Meestal mensen – mannen – bij wie je er niet op verdacht was, en bij wie je juist veilig en vertrouwd zou horen te zijn. (Het allerergste wat we ontdekten: dat vrijwel al die vrouwen doodsbang waren om met het misbruik naar buiten te komen.)
In 1981 werd in de Tweede Kamer een motie aangenomen – ingediend door de PSP, een van de voorouders van GroenLinks – waarin voor het eerst gepleit werd voor een samenhangend beleid inzake geweld tegen vrouwen: van mishandeling door hun partner, verkrachting en aanranding tot seksuele intimidatie in de publieke ruimte. De motie, die ik samen met mijn toenmalige vriendje had geschreven, kreeg Kamerbrede steun. Nog geen jaar later was er een grote overheidsconferentie in Kijkduin over seksueel geweld tegen vrouwen en meisjes.
Er is sindsdien flink wat verbeterd. Vooral wettelijk: de opvang voor mishandelde vrouwen is beter (en ze krijgen nu makkelijker hulp om aan zo’n vent te ontkomen), verkrachting binnen het huwelijk is strafbaar gesteld, er hoeft geen penetratie met een penis aan te pas te komen om verkrachting ook wettelijk zo te betitelen, er is meer besef van de invloed van machtsverhoudingen en vrouwen durven hun stem sneller te verheffen. Maar man o man, wat moet er nog een boel veranderen.
Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Reacties (4)
Moet ik het weer doen? Het probleem is dat vrouwen hun eigen tegenstander zijn in dit debat. En dat is niet zo gek, als je bedenkt dat ze rond de 50% van de bevolking uitmaken. Hee – vrouwen zijn ook een diverse bunch. Who would have thought.
Dus, iedere keer als er iets echt metoo-erigs gebeurt, staat er onvermijdelijk ook iemand anders op die iets roept als: ik ging vrijwillig mee met Louis CK naar zijn appartement en hij vroeg me of hij zich mocht aftrekken in mijn bijzijn en ik zei ok en toen deed hij dat ook nog en ik was helemaal niet zo beroemd als hij en nu heb ik allemaal carriere kansen gemist!
Ofzo. Seksueel geweld was al strafbaar, maar gelukkig staan de slachtoffers van vrijwillige, maar slechte seks ook altijd weer op om de bliksem af te leiden. ‘metoo’ zou ‘whatabout’ moeten heten.
Nee hoor. Je zou ook gewoon eerst even na kunnen denken, voor je dit soort onzin plaatst.
Als ooit een vrouw vrijwillig met iemand is meegegaan, zegt dat helemaal niet dat anderen dat ook vrijwillig hebben gedaan. Bovendien is de grens tussen wel of niet vrijwillig in situaties met ongelijke machtsverhoudingen niet altijd duidelijk. Sommige mensen kunnen moeilijk weerstand bieden tegen iemand met macht, terwijl anderen daar geen probleem mee hebben. Niet alle vrouwen zijn namelijk hetzelfde. Iemand een machtspositie zou simpelweg het risico niet moeten nemen dat iemand zich daardoor laat manipuleren of intimideren.
De verandering in veertig jaar is heel wat, dat doen velen helaas niet, ongehoord toch door.
Als vrouw vrijwillig met iemand meegegaan bestaat niet voor mijn part , de feiten zijn er al.
Kijk naar mijn voorbeeld:
Ik 14jr werd seksueel betast, misbruikt door volwassen man 42 jaar. Ik ging nooit met hem vrijwillig mee,
nooit. Hij zei er wat van en was toen eerder ook heel aardig. Ik wist het gewoon niet beter, want
ik was heel beschermd geleefd op het katholieke internaat en dan de weekend heb je gelukkig vrijheid
van ouders thuis. Als gescheiden ouders hadden ze niet makkelijk, ik als kind vanaf die scheiding ook niet.
Mocht dus gelukkig beetje geld verdienen: vijf gulden per oppas aan zijn 3 kinderen in het dorp.
Zodat mijn gescheiden moeder niet alles hoefde te betalen, dus ik betaalde de kleren zelf. Blij was ze.
Maar na die ene en laatste gebeurtenis was ik echt “geblokkeerd” in alles wat in mijn hoofd omging. Wist ook niet beter:
Hup meteen naar de politie. Want je hoorde niks in het dorp welke gebeurtenissen ook afspeelden, en wie
in de gevangenis zaten. Niemand! Dus je was veertien, je wist ook niets van mogelijkheden.
Dat was ook pas erg voor veertienjarigen. Ik ken dat. Vrijwillig meedoen deed ik nooit, ik zei ook altijd nee.
Toch deed hij dus, met alle macht en misbruik.
Net als velen als Ali B. tegen arme meisje:
Niemand geloofde je, want ik ben beroemd. Iedereen weet dat.
Alle scholen, zelfs lagere scholen, zouden verplicht aan voorlichtingen gegeven worden:
Ter voorkoming tegen sexueel misbruik, machtmisbruik en luisteren naar Nee. Nee is NIET Ja!!!! Nee is NEE !!!!!!!!!!!!
[ Maar man o man, wat moet er nog een boel veranderen. ]
Ik zou eerder zeggen “Maar man o man, waarom duurt verandering zo lang”?
Want iedere keer geldt: we weten het al zo ontzettend lang.
Zie:
Catherine Keyl RTL seksueel misbruik 2000
Martin Luther King jaren ’60
Klimaatverandering
Baas in eigen buik jaren ’70
Het rapport van Rome 1972
Zwarte Piet 1927
En zo voorts…
https://historiek.net/geschiedenis-van-de-zwarte-piet-kritiek/84395/