Kunst op Zondag | Feest

Een foto van een moment tijdens de jaarwisseling in Manchester kreeg veel aandacht op sociale media. Menigeen vond het tafereel welhaast kunst, omdat er zoveel op te zien was. De feestelijke werkelijkheid als kunst.

Schilderijen waarop veel te zien is van feestelijke decadentie, zijn zo oud als de weg naar Rome.

Thomas Couture – Romains de la décadence, 1847.

Gaat het op het ene schilderij er liederlijk en vrolijk aan toe, op een ander is het lamgedronken treurigheid al om.

Nick Alm – Bacchanal 2014.

Nu lijkt het op hierboven getoond werk om mensen te gaan die, om in discriminerende termen te spreken, tot de hogere klasse behoren. Voor “gewoon volk”, in ouderwetse termen “gemeen volk” , moeten we vooral bij zeventiende-eeuwse schilders zijn.

Jan Brueghel de Oude – Dorpsfeest, 1600.

Adrien Brouwer – Dorpskermis, 1^e helft 17^e eeuw.

Jan Steen – Het dronken paar, 1655.

De oude meesters hadden er een handje van schilderijen vol te proppen. Het ging er natuurlijk om een verhaal te vertellen dat in één schilderijlijst moest passen. Roemrucht zijn de religieuze vertellingen, waarvan u dit Jeroen Bosch Jaar nog wel meer zal zien. De Tuin der Lusten van Jeroen, of Jheronimus, a.k.a. Hiëronymus Bosch is één pervers partijtje vol feestelijke decadentie en liederlijk gedrag.

Dat inspireert nog tot op vandaag andere kunstenaars. Met Lluis Barba komen we terug op de foto als kunst. Met fotocollages citeert hij zo’n beetje de hele kunstgeschiedenis.

Lluis Barba – The Garden of Earthly Delights by Bosch, 2007.

Zelfs De Nachtwacht krijgt iets pervers.

Lluis Barba – After The Night Watch by Rembrandt, 2006.

Meneer Barba zegt er zelf over: “My work is a reflection of society and a critique of the problems it generates.”

Dat sommige van die problemen maar niet de wereld uit raken, heeft dat soms te maken met dat we er kunst in zien?