Kinderombudsman Marc Dullaert heeft al honderden schrijnende gevallen gezien van ouders die vastlopen in de bureaucratie. Het zijn vaak kinderen met grote psychologische problemen die niet meer te handhaven zijn in een gezin. De ouders worden van loket naar loket gestuurd, maar een goede behandelplek voor hun kind komt er niet.
Ook in het passend onderwijs blijken er veel leerlingen te zijn die niet meer passen. Het gevolg van grote stelselwijzigingen. Verantwoordelijken die hun verantwoordelijkheid niet aankunnen of -willen en afwentelen. Het gebrek aan passende zorg leidt tot schrijnende toestanden:
We hebben met hem [de 18-jarige zoon Thijs] afgesproken dat op het moment dat het voor hem niet meer haalbaar is, dat we er met z’n allen mee stoppen. Dat hij dan zelf mag kiezen of hij zijn leven voort wil zetten.
Passende zorg anno 2015.
Reacties (6)
Tja de excellent hè? Je weet wel die al goed zijn bij binnenkomst en niks verbeteren. Niet iemand die een groei proces doormaakt waardoor de school ECHT een excellente school zou zijn. Lekkere eenheidsworst.. veel beter, en de rest moet gewoon “dood”. Nou ja niet te veel in het zicht natuurlijk, kan daar geen schutting omheen? Wat kost dat de maatschappij nou nog zo’n “autist”. :( Zakken patat!
Een prachtige afspiegeling van hoe onze bestuurderen de ideale samenleving zien ;-)
Tenenkrommend!!!
Relateer _dit_ nu eens aan die fractievz’s brief …
Jeugdzorg is nog nooit wat geweest. Dan kan “met z’n allen er mee stoppen” een betere optie zijn.
Maar mooie rapporten schrijven kan je wel aan ze over laten hoor.
Leuk voor later om nog eens te lezen. Als er een ‘later’ is dus.
@4:
Wat is je alternatief?
Jouw stoppen betekend dat zij die hulp nodig hebben helemaal niets krijgen en verrekken!
Natuurlijk is het noodzakelijk dat een en ander gestroomlijnd wordt.
Regels versimpelen en 80% van de managers er uit.
Maar daar moet het rijk dan wel de mogelijkheden en voorwaarden voor scheppen.
@5
Ik heb geen oplossingen. Het is daar een zootje en niemand die het echt lijkt te interesseren. Misschien zijn ‘we’ wel onmachtig.