Souvenir

COLUMN - Ik weet nooit wat ik mee moet nemen. Wel voor de slopers, maar nooit voor de man. De afgelopen paar dagen was ik in Parijs met mijn Franse vriendin en ik vind het altijd wel zo leuk om iets kleins mee te nemen als teken dat ik heus wel aan ze heb gedacht tussen al het geoehlala door. De sneeuwbolletjes met Eiffeltoren waren zo gekocht, evenals de T-shirtjes met ‘Paris Rocks!’ erop. Voor de man had ik nog niets.

Ineens wist ik het. Een leuker cadeau kon ik niet bedenken. Zeven jaar geleden waren wij namelijk samen in Parijs, de man en ik. Ik was zwanger en wij zaten in grote spanning te wachten op de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Die uitslag, daar moet je vier weken op wachten en hij zou   tijdens ons romantische weekendje weg bekend worden. Dat je aan het eind van die vier weken gek bent geworden van alle mogelijke scenario’s spreekt denk ik voor zich. Dus toen ik op mijn telefoon het berichtje las van de gynaecoloog dat alles goed was en we daar maar een voorzichtig glaasje bubbels om moesten drinken zolang we het haar maar niet vertelden, sprongen wij een gat in de lucht. De sfeer was ineens compleet anders en dat gingen we vieren.

We eindigden die avond bij La Coupole, een heerlijk visrestaurant met geweldige obers en heerlijke champagne. We kochten aan het eind van een geweldig leuke en lekkere avond een asbakje met het logo van de tent als aandenken. Ik zou na een paar maanden weer af en toe een sigaartje mogen roken en het was leuk om daarbij dan aan deze avond terug te denken. Hij kreeg een ereplaats in de keuken. Diezelfde week liet de schoonmaakster de asbak in 1000 stukjes vallen. Ik heb er een hormonale jankbui van een uur door gekregen.

“Nee”, zei de nuffige veel te dunne dame bij de voordeur van La Coupole, “asbakken verkopen wij niet meer. Er mag nergens meer worden gerookt toch? Misschien kan ik een bord regelen of iets dergelijks?” Nou, dat was niet de bedoeling natuurlijk. Mijn Franse vriendin duwde me naar binnen. “Dit regelen we met de obers”, zei ze. “Met mannen. Vrouwen doen nooit iets voor andere vrouwen.” Ik vond het best. We bestelden een visje.

Hoe we bij When Harry met Sally zijn aanbeland weet ik niet meer, maar wij hebben de orgasme-scene een volkomen eigen draai gegeven. De obers kwamen niet meer bij van het lachen. Ze schoven nog net niet bij ons tafeltje aan, maar leuk was het wel. Aan het einde van de avond toverde een van hen een asbakje uit zijn jaszak. Had hij in een of ander achterafhoekje van het magazijn gevonden. Ik kreeg weer bijna een jankbui, maar deze keer van de moeite die deze man had gedaan en niet van de hormonen. Ik heb de man een paar dikke klapzoenen gegeven.

In het voorjaar gaan we terug, de man en ik. Met de slopers. En dan eten we met z’n allen een visje bij La Coupole. Sommige adresjes draag je om allerlei redenen de rest van je leven met je mee.