#Dezeweek | Andrei

COLUMN - De laatste week zat ik in gedachte vaak weer op een dakterras in een Chinees vissersdorp. Daar waar de Li en de Yulong rivier samenkomen dronken mijn twee vrienden en ik ’s avonds nog een laatste biertje. Verder was dat terras door niemand anders in gebruik. Tot op een avond ineens een vierde persoon de trap op kwam: Andrei.

Net als wij, was Andrei op vakantie in het vissersdorp. Natuurlijk waren de bergen net zo mooi als in de folders en de steden net zo imposant als op tv, maar, zo verzekerde hij ons, het was er vooral zo lekker goedkoop. Hij was samen met een vriend, ze hadden beiden hun vrouw meegenomen. Zijn vriend was echter al snel met ziekte naar huis, waardoor Andrei nu als enige man met twee vrouwen in China zat. De eenzaamheid bracht hem naar het dak, daar dronken wij met hem.

Het kostte aardig wat moeite, maar ook met gebrekkig Engels lukte het Andrei om uit te leggen dat hij een leraar handenarbeid was. Dat kwam niet als een verrassing. Andrei was een grote knoestige man, met handen als kolenscheppen en een geur van zaagsel. Hij had de uitstraling van een teddybeer, kleine kraaloogjes. Ik kon me niet anders voorstellen dan dat hij een fantastische leraar was.

We speelden met hem een kaartspel, bussen. Wij hadden het spel al een reis lang gespeeld, maar het zou niet veel moeite kosten het hem te leren. Andrei was namelijk naar eigen zeggen een ervaren kaartspeler. Eens in de week sprak hij met zijn Moskovaanse vrienden en een tas drank af in een park, om daar met elkaar te zingen en te spelen. Deze samenkomsten waren verboden door de plaatselijke politie, maar ook Andrei’s vrouw moest er niets van hebben. ‘She doesn’t like it when I drink, my eyes get red.’

Juist op dat moment kwam zijn vrouw de trap op. Ze kwam niet in het maanlicht, maar vanuit de schaduw sprak ze tegen haar man. Hoewel het woorden van een vreemde taal waren, begrepen wij goed wat er gezegd werd. Nadat Andrei had teruggesproken vertrok ze echter zonder hem weer naar beneden. Hij verzekerde ons dat ze niet altijd zo chagrijnig was, ze had last van ‘the red sea’.

Andrei leerde ons de kaartsoorten te benoemen in zijn taal, waarvan ik nu enkel nog bubi kan herinneren, omdat hij daar zelf het hardst om moest lachen. Soms kwam zijn vrouw nog naar boven om te klagen, maar ons spel werd door niets onderbroken. Zelfs hoge nood kon Andrei niet stoppen. De praktijk leerde ons dat ‘the Russian toilet’ simpelweg betekent dat je van zes hoog naar beneden plast.

Een laatste keer kwam zijn vrouw boven. Andrei strubbelde tegen en in een korte poging ons in de discussie te betrekken riep hij in het Engels uit ‘I’m having fun!’ ‘These are my friends!’ Maar de rede overwon, de volgende ochtend zou hij vroeg uit het dorp vertrekken. Andrei daalde de trap af en liet ons achter op het terras. We hadden een fantastische tijd gehad, daar was geen vriendschapsjaar voor nodig.