De Hobbit

RECENSIE - Oud Zeikwijf ging de Hobbit kijken. En het kon haar goedkeuring verdragen. [spoiler alert!]

Ik was 14 toen ik in één ruk Le Hobbit en de zes delen van Le Seigneur des Anneaux verslond. Nu is mijn nummer twee 14 en sleept hij me mee naar de verfilming van de Hobbit, in 3D. In Pathé Arena, u weet wel: de megabioscoop op het ongezelligste plein van heel de wereld.

Het verhaal begint dezelfde dag als de Lord of the Rings. Het memorabele feest zou gaan plaatsvinden waar Gandalf zijn vuurshow zou geven. Frodo loopt een beetje rond in het hol van Bilbo: die twee zijn dezelfde acteurs als in de Lord of the Rings. Bilbo heet van zijn achternaam Baggins (‘I hate Bagginses’ Gollum dixit), wat de Nederlanders om een of andere reden met Ballins vertalen. Lijkt Baggins teveel op bagger? Maar goed. Frodo wil het perkament lezen dat Bilbo aan het schrijven is, met een ganzeveer zoals het hoort. Of misschien met een vliegendedrakenveer, je weet het maar nooit in die fantasieverhalen.

Bilbo wil dat niet, dat Frodo dat leest. Het is nog niet af. Ondertussen leest ie het wel aan ons voor. We belanden in het verleden. Bilbo is een jonkie van pak ‘em beet 150 jaar (raad ik), gespeeld door niemand minder dan Watson. Watson van Sherlock. In Sherlock speelt Watson het immer mompelende en waardeloze hulpje annex love interest van Sherlock, die zich op cruciale momenten als held ontpopt om Sherlock te redden van een wisse dood. Het toeval (of een scherpe casting, zo u wilt) maakt van Watson in de Hobbit ook een mompelend tevens waardeloos hulpje van dit keer de Koning van de Dwergen (Thorin zoon van Thinges zoon van Thuppeldepup), die hij ook heldhaftig redt van de dood. Bij de aftiteling zie ik dat Sherlock himself er ook in gespeeld heeft. Zo zie je maar weer: de appel valt niet ver van de boom. Het staat op de aftiteling, dus het moet waar zijn, al heb ik in het hele drie uur durende epos geen spoortje Sherlock ontwaard. Een achteraffe zoektocht in de IMDb leerde dat hij de rol van de Necromancer speelt, aka Sauron in de LotR. Daar hebben we in de Hobbit maar een flits van gezien, nee, een schaduw. Wie weet komt hij meer aan bod in deel twee, want er komt een deel twee, dat u het weet. Dat wist ik niet toen ik ging kijken. En dus slaakte ik een vreugdekreetje bij het zien van de fenomenale cliffhanger (die ik niet zal verklappen) ‘HA! Er komt een deel twee!’ Want, al klopte 90% niet van wat ik zag met wat ik me meen te herinneren uit het boek, ik wist wel dat het dwergentroepje de geliefde berg bereikt. Daar moest dus een deel twee komen. In deel een bereiken ze die immers (nog) niet.

Zover gekomen ben ik immens opgelucht dat we van Frodo verlost zijn. Ik kan de zijige kop van die Elijah Woods niet verdragen (u wel?) met die buitenmaatse, immer vochtige ogen en dat slappe mondje. Nee, geef mij maar die kittige Watson. Definitely.

Je moet wel van dwergen houden als je wilt gaan kijken. Je moet véél van dwergen houden. De film heet ‘The Hobbit’ maar je krijgt drie uur lang alleen maar dwergen te zien. Dat wil zeggen: Tolkiendwergen. Dat zijn geen echte dwergen zoals we ze kennen IRL. Het is meer een verzameling van de lelijkste mannen ter aarde. Lelijk en bruut. Onbehouwen kerels, met lange baarden en ruwe manieren. Die vieze baarden en die koppen zie je dan drie uur lang, twintig meter breed en tien meter hoog, in 3D. De tere zieltjes die van elfen houden, met hun etherische gestalten en hun honingzoete spraak, kunnen beter naar een andere film gaan. Je ziet ze wel even, die elfen, in hun natuurlijke habitat, die prachtig is. Design huisjes vastgeklonken aan een bergwand waaruit water springt in talloze sierlijke watervallen. Ik weet niet of u een waterval laat staan twintig van dichtbij hebt meegemaakt, maar ze gaan tekeer qua lawaai, ik zou daar doof van worden. De elfen niet. Of misschien toch wel, wat ze niet hindert omdat ze toch telepathische gaven bezitten. Dan heb je geen oren nodig. Die puntige dingen aan de weerskanten van hun hoofd zijn er gewoon voor de sier geplakt. Die staan zo charmant, moet je de koningin zien. Die trouwens door dezelfde actrice als in de LotR is gespeeld, namelijk Cate Blanchett. Ook de elfenkoning is dezelfde acteur, en waarempel, ik herken in hem zowaar de villain uit de Matrix trilogie. Ik begrijp ook meteen waarom de dwergenkoning zo’n argwaan jegens hem koestert. Één groot feest der herkenning, deze film. Wie we bijvoorbeeld wel moeten missen is de schone elfenprinses Liv Tyler. Maar zoals gezegd is dit een film over dwergen, niet over elfen. Dat u dit goed tot u laat doordringen.

Ik ben nummer twee dankbaar dat hij me quasi gedwongen heeft deze film te gaan kijken. Zonder hem had ik het niet gedaan. Ik was toch een beetje teleurgesteld door de Lord of the Rings. Niet dat ‘het boek beter was,’ nee, verre van, maar in een boek kun je zo lekker de pagina’s die je niet bevallen ongelezen omslaan: in mijn geval de bloedige veldtochten waar geen einde aan kwam, de beschrijvingen van de gruwelijkste monsters, dat soort ellende. In de bioscoop kon ik dat niet. Ik kwam handen tekort om mijn ogen en mijn oren te beschermen tegen visuele en sonische aanvallen. Bij de Hobbit viel dat allemaal mee.

Ik ben heel benieuwd naar deel twee.

Zie: dat rijmt. Magisch gewoon. Net als de Hobbit.