Ik zweef niet, ik dwarrel

Waarin de auteur tot de conclusie komt dat hij zich door niemand vertegenwoordigd voelt. 

Ooit, ergens aan het begin van deze tot nu toe enorm gezellig eeuw, besloot ik om de rest van mijn leven D66 te stemmen als er landelijke verkiezingen waren. Leek me wel zo makkelijk. Een mens moet immers al zoveel keuzes maken in het leven.

Vervolgens ging D66 in zee met VVD en CDA (terwijl ze aan een vriend van mij, per mail, hadden bezworen, inclusief spuug door vingers, dat ze dat nooit zouden doen). Als straf besloot ik bij de gemeenteverkiezingen PvdA te stemmen. Ik had er spijt van zodra ik het stembiljet in de bus deed. Het voelde als verraad. Ik besloot toch weer voor D66 te gaan. 

Maar toen werd Alexander Pechtold lijsttrekker in plaats van Lousewies van der Laan. En voor Pechtold koesterde ik meteen een flinke aversie, die ik eigenlijk nooit ben kwijtgeraakt. Waar die aversie precies in zit, weet ik niet. Hij heeft iets onoprechts. Hij geniet teveel van zijn eigen spitsvondigheden. Hoe hij de rol als Wilders-basher invulde, zinde me ook niet. Hij nam de handschoen iets te gretig op en voer er iets te wel bij. Zonder Wilders zat Pechtold inmiddels al lang weer met een hamertje schilderijtjes te slijten.

Ben toen maar GroenLinks gaan stemmen. Vooral vanwege Femke Halsema, die van GroenLinks een soort D66 had gemaakt maar dan zonder die malle kroonjuwelen.

Door niemand vertegenwoordigd
Naar partijprogramma’s kijk ik niet. Van de meeste dingen heb ik toch geen zak verstand. Waar het mij om gaat is dat ik iemand kies door wie ik mij een beetje vertegenwoordigd voel. Iemand die mij het idee geeft dat ie daar voor mij staat. Niet zozeer om mijn belangen te behartigen, maar meer om mijn levensovertuigingen, mijn ideeën hoe de wereld in elkaar hoort te steken, te beschermen en te promoten.

Momenteel voel ik me door niemand vertegenwoordigd. Er is wel echter wel iemand die ik zo min mogelijk stemmen gun. Mark Rutte. De zak.

Je had vroeger van die jongens in de klas. Het zouden nooit je vrienden worden, maar ze hadden wel iets aardigs. Waren wat streberig, een beetje nerdy, deden nooit iets wat moeder verbood, hielden zich op de achtergrond. Ze gingen in een andere stad dan jij studeren. Kwam je ze een jaar later tegen, dan bleken ze ineens getransformeerd tot brallerige koorballen. Jasje, dasje, dikke zuipkop, een paar pingpongballen in de wangen en er kwamen woorden uit als pauper, zwerver en glanslul.

De dikke reet van Rita Verdonk
Zo’n gevoel heb ik bij Mark Rutte. Het was ooit een sympathieke, kosmopolitische, liberale VVD’er met ideeën waarvoor hij mij misschien nog wel warm zou kunnen krijgen. Maar toen lonkte de macht. Helaas stond Rita Verdonk ervoor, met d’r dikke reet. En zelfs toen Mark Rutte de macht pakte, bleef ze ervoor staan. Met d’r dikke reet. Totdat Mark Rutte een schop tegen die dikke reet gaf en haar eruit trapte. Daarbij vloog hij nog wel met z’n schoen in haar anus, waardoor er een flinke hoop stront naar beneden kletterde, op het stoepje van de macht. In plaats van alles netjes op te ruimen en weg te gooien, besloot Mark Rutte die stront op te eten en zich met die stront in te smeren. Sindsdien stinkt Mark Rutte naar Rita Verdonk. Hij weet het als tovenaarsleerling van Ben Verwaayen alleen wat beter te verkopen. En hij weet kritiek wat minder verbeten weg te lachen.

Verdraaid weinig mensen trouwens bij de VVD die problemen hebben met die ommezwaai van hun partijpraeses, want verdomme, ze zitten wel in dat fucking torentje! Wie had dat gedacht met dat lulletje rozenwater aan het hoofd!

Slimste jongetje van de klas
Moet ik dan op Roemer stemmen? Over my dead body. Aanvankelijk leek het mij aanvankelijk het beste om voor Diederik Samsom te gaan. Hij heeft een beetje dezelfde talenten als Mark Rutte. Slimste jongetje van de klas, denkt sneller dan ie praat, zeer streberig, behoorlijk nerdy. Meldt zich meteen aan voor de leerlingenraad en gaat dan ook echt met leraren in discussie. Weet veel te goed wat ie wil. Nooit wat van begrepen, van dat soort types. Maar ik was blij dat ze er waren.

Hij doet het erg goed, vind ik. Weet zich te beheersen. En heeft met eerlijkheid een onderliggend thema gevonden dat erg goed voor ‘m werkt. Hij weet Rutte daarmee heel handig neer te zetten als een wat onbetrouwbare demagoog die op z’n Amerikaans de tegenpartij probeert zwart te maken en daarin iets te ver gaat. Niet veel te ver, maar iets te ver. Waardoor Samsom zichzelf weet neer te zetten als de verstandigste van de twee. En dat is precies wat de mensen vandaag de dag van hun staatshoofd verlangen.

Liever de losers
Gevolg is alleen dat ie nu door iedereen omhelsd wordt. Door de media en door de mensen die thuis op het fucking tweede scherm mogen meebeslissen wiens windjes het lekkerst ruiken. Diederik Samsom kan ineens niks meer fout doen. Maar nu iedereen met ‘m wegloopt, wil ik niet meer meelopen. Zo vind ik er geen reet meer aan. Ik heb geen zin om op een gedoodverfde winnaar te stemmen. Dat heeft iets vis, stemmen op een partij die de grootste zou kunnen worden. Ik hoor liever bij de losers.

Maar welke losers dan? Toch maar D66? Of GroenLinks? De Piraten dan? Hoe vaak kun je op piraten stemmen? Ik ben geen zwevende kiezer. Zwevende kiezers kunnen niet kiezen omdat ze het deels met die eens zijn, maar ook wel met die, en een beetje met die. Ik ben een dwarrelende kiezer. Een zielig herfstblad dat zich noodgedwongen van de moederboom verwijderde en nu naar beneden schommelt. En dan weer die kant op, en dan weer die kant op. Wellicht komt er nog een windvlaag die mij naar een andere boom stuurt. Ik vermoed dat ik pas weet wat ik ga stemmen als ik heb gestemd.