Verkiezingen VS: Mitt Romney in de problemen

Presidentskandidaat Mitt Romney is betrapt op liegen. Wat probeert hij te verbergen?

Het begon allemaal met een televisiespotje waarin president Obama het bedrijf van zijn tegenstrever Mitt Romney, Bain Capital, verantwoordelijk stelde voor het verplaatsen van Amerikaanse banen naar China en Mexico. Romney reageerde prompt en verklaarde dat hij niet verantwoordelijk was. Deze zogenaamde ‘outsourcing’ van Amerikaanse banen had immers plaatsgevonden nadat Romney in februari 1999 bij Bain Capital was vertrokken.

Al snel doken officiële documenten op waaruit bleek dat Romney tot 2002 ‘enig aandeelhouder, bestuursvoorzitter, CEO en directeur’ was gebleven van Bain Capital en daarvoor een salaris had ontvangen van ‘meer dan honderdduizend dollar per jaar’. In andere, even officiële documenten verklaarde Romney echter dat hij na februari 1999 ‘geen enkele betrokkenheid’ meer had met Bain Capital. Zodoende heeft Romney niet alleen gelogen, maar zelfs meineed gepleegd. Deze conclusie werd echter door Team Romney op weinig overtuigende wijze bestreden met de verklaring dat Romney in 2002 ‘met terugwerkende kracht’ in 1999 bij Bain Capital was vertrokken.

Belastingaangiftes

In tegenstelling tot wat gebruikelijk is bij Amerikaanse presidentsverkiezingen, weigert Romney zijn belastingaangiftes over een langere periode openbaar te maken (ironisch genoeg was het Mitt Romneys vader George die in 1968 met deze gewoonte begon). Hoewel bekend is dat Romney geld heeft gestald op Zwitserse bankrekeningen en fondsen beheert die zijn gevestigd in belastingparadijzen als Bermuda en de Kaaimaneilanden, is de exacte omvang van zijn vermogen (doorgaans geschat op zo’n 250 miljoen dollar) onduidelijk. Ook is onbekend hoeveel salaris Romney precies heeft gevangen in de jaren dat hij ‘met terugwerkende kracht’ was vertrokken bij Bain. De eerdergenoemde honderdduizend dollar per jaar is slechts een absolute ondergrens.

Het is eveneens onduidelijk hoe Romney binnen vijftien jaar een belastingvrije pensioenpot wist op te bouwen met een waarde van 102 miljoen dollar. Aangezien de fiscale regeling waarvan Romney gebruik maakte een maximum inleg kende van 32.000 dollar per jaar, heeft hij een rendement weten te bereiken van 27% per jaar – en dat vijftien jaar lang. Ter vergelijking: de fictieve rendementen van de beruchte beleggingsfraudeur Bernie Madoff bedroegen niet meer dan een procent of tien.

Bovenstaande vragen doen de druk op Romney toenemen om zijn belastingaangiftes openbaar te maken. Vooralsnog weigert Romney categorisch. Hij is hooguit bereid, zo stelt hij, zijn aangiftes over 2010 en 2011 openbaar te maken. Romney heeft dus duidelijk wat te verbergen. Over de ernst van de zaak valt alleen maar te speculeren.

Bain Capital

Ondertussen is ook toenemende ophef aan het ontstaan over de werkwijze van Bain Capital gedurende de periode dat Mitt Romney onmiskenbaar aan het roer van de onderneming stond. Zelfs financiële insiders zijn niet terughoudend met hun kritiek. Kortgeleden verscheen op de website van Bloomberg Businessweek (niet bepaald vertegenwoordigers van het wereldwijde antikapitalistische hippiedom) een uitermate kritisch stuk over Bain Capital, geschreven door de managing director van een private equity fund. Het hele stuk is de moeite waard, maar het volgende citaat is met name onthullend:

In 1992, Bain Capital bought American Pad & Paper by financing 87 percent of the purchase price. In the next three years, Ampad borrowed to make acquisitions, repay existing debt and pay Bain Capital and its investors $60 million in dividends.

As a result, the company’s debt swelled from $11 million in 1993 to $444 million by 1995. The $14 million in annual interest expense on this debt dwarfed the company’s $4.7 million operating cash flow. The proceeds of an initial public offering in July 1996 were used to pay Bain Capital $48 million for part of its stake and to reduce the company’s debt to $270 million.

From 1993 to 1999, Bain Capital charged Ampad about $18 million in various fees. By 1999, the company’s debt was back up to $400 million. Unable to pay the interest costs and drained of cash paid to Bain Capital in fees and dividends, Ampad filed for bankruptcy the following year. Senior secured lenders got less than 50 cents on the dollar, unsecured lenders received two- tenths of a cent on the dollar, and several hundred jobs were lost. Bain Capital had reaped capital gains of $107 million on its $5.1 million investment.

Als deze werkwijze bekend voorkomt, dan kan dat kloppen:

Uiteraard meent Romney dat zijn ervaring in het bedrijfsleven zijn voornaamste kwalificatie vormt om president te zijn. Eén ding is zeker: onder president Romney zullen gewone Amerikanen er niet op vooruit gaan. De laatste paar dagen lijkt het erop dat dit besef tot steeds meer kiezers begint door te dringen.

Foto flickr cc Gage Skidmore