Gestaalde kaders die slechtbetaalde, laag opgeleide schoonmakers organiseren, tot staken aanzetten en zo een betere cao afdwingen – het is een goede reminder waarom vakbonden ook alweer nodig zijn. Voor ambtenarenbonden die in tijden van bezuinigingen twee procent loonsverhoging niet genoeg vinden, geldt dat minder. Niet alleen omdat de eis irreëel is, maar ook omdat het gros van de ambtenaren uitstekend voor zichzelf op kan komen. De vraag is of die twee achterbannen veel gemeenschappelijk hebben.
Uit een rondgang van Trouw blijkt dat binnen de bonden grote twijfels bestaan over de haalbaarheid van een nieuwe koepel, die (onder andere) ambtenaren en schoonmakers verenigt. Natuurlijk, zo’n koepel kan meer gewicht in de schaal leggen in Den Haag, maar er zitten toch genoeg socialistische partijen in de Tweede Kamer om als kanaal te dienen, zou je zeggen.
Ook voor de werkgevers is het handig om zaken te kunnen doen met de top van vakbeweging, die vervolgens maar weer moet proberen de achterban te overtuigen (om de een of andere reden is het compromis altijd lastiger door de strot van arbeiders te douwen dan door die van ondernemers). Maar waarom zouden de vakbonden moeite doen om de werkgevers ter wille te zijn?
Voor de schoonmakers en anderen die hun belangenbehartigers hard nodig hebben, valt het te hopen dat de bonden de gedachten aan een grootse koepel snel laten varen. De arbeid in Nederland is niet meer georganiseerd in grote blokken van vaste contracten. Dat vraagt om een flexibele belangenbehartiging, dichtbij de leden, geen alomvattende gesprekken op een hoog, abstract niveau.
Reacties (7)
Natuurlijk, zo’n koepel kan meer gewicht in de schaal leggen in Den Haag, maar er zitten toch genoeg socialistische partijen in de Tweede Kamer om als kanaal te dienen, zou je zeggen.
*facepalm*
Alleereerst “genoeg socialistische partijen”? Waar komt dat meervoud vandaan? Daarnaast lijkt me jouw idee van geen koepel, maar aparte bonden voor verschillende groepen werknemers ideaal, voor de werkgever wel te verstaan. Die kan ze zo makkelijk tegen elkaar uitspelen.
Juist. Het liefst wil je zoveel werknemers in een bedrijfstak kunnen mobiliseren. Stel je voor hoe snel een grootgrutter overstag gaat als iedereen, van logistiek tot administratie, het werk neerlegt. Het organiseren van vakbonden naar vakgebied is juist terug in de tijd toen de scheiding veel duidelijker was.
Pvda, groenlinks, sp – ik kom op drie partijen die meteen beginnen te hollen zodra de rechten van werknemers in het geding zijn.
Dat uit elkaar spelen van de bonden door de werkgevers zie ik niet een twee drie. Hoe gaat Unilever de voedingsbond wegspelen tegen de machinistenbond?
Raar, ik meen toch dat GL juist voor versoepeling van het arbeidsrecht waren:
http://werkgroeparbeidsverhoudingen.groenlinks.nl/node/77554
Klopt, maar die versoepeling is niet bedoeld om werkgevers te plezieren, maar om het groeiende leger flexwerkers meer kansen te geven.
Boeien wat de verantwoording is, de werkgevers zullen er alles behalve rouwig om zijn. Het geeft wel duidelijk aan waarom werknemers sterke belangenorganisaties nodig hebben die losstaan van de politiek. Wat dat betreft is scheiding van vakbond en staat even belangrijk als scheiding van kerk en staat.