Yeah, wat een onvoorstelbare hufterigheid van dit soort watjes die geen moment beseffen hoe het is als je in de buurt van het bestaansminimum komt of er onder valt, zoals veel Amerikanen. Schijnen rolmodellen voor onze jeugd te zijn.
#2
Yevgeny Podorkin
In context noemden ze dat surrealisme.
Net zoals ik nu met het ene oog het befaamde verkiezingsdebat Fortuyn – Melkert op tv (P & W) zie en met het andere oog op geschiedenis24 een docu over the Stooges/ Iggy pop
O ja, en uit de radio nog een snufje Abba
Je komt ogen en oren tekort om nog een fatsoenlijke boterham te verdienen
#3
Harm
Vroeger hadden ze tenminste nog het fatsoen
om van de hoogte verdieping te springen.
#4
Sil
“People who don’t have money don’t understand the stress,”
Ik ben inderdaad uitermate zen en ik heb nog net genoeg geld voor bier en nootjes, dus bring it on!
#5
Taco Zip
“If you’re making $50,000 and your salary gets down to $40,000 and you have to cut, it’s very severe to you,” Dlugash said. “But it’s no less severe to these other people with these big numbers.”
Een accountant die deze redenering durft op te zetten zal het nooit, nooit, nooit begrijpen.
Ach, het is dezelfde redenering die in Nederland keer op keer bij bezuinigingen wordt aangedragen: Alle lasten “gelijk” verdelen. Degenen met een inkomen van een halve ton gaan er 5% op achteruit en degenen met een inkomen van een kwart ton ook, dat is toch eerlijk?
#6
Vast Goed
Het verhaal is in lijn met wat al lang bekend is: armoede & rijkdom zijn relatief: je vergelijkt je met je eigen peergroup. Als je niet meer op wintersport mee kan met je vaste vriendengroepje waar je al jaren mee gaat, dan voel je dat. Vergelijkbaar met je kind niet meer op de voetbalclub kunnen houden terwijl zijn vriendjes wel blijven. De emoties zijn dus echt, maar desalnietemin heb je een realitycheck nodig wanneer je je eigen positie niet meer kan relativeren bij een inkomen van meer dan $ 250.000.
Als je inkomen zakt van 2,5 naar 2 ton, wordt je peergroup en dus potentiële vriendenkring (als je die alleen onder economisch gelijken zoekt) juist alleen maar groter :-)
Heel vervelend als je niet meer op wintersport kan, maar toch echt wel iets anders dan dat je kind helemaal niet meer naar een sportclub kan en zeker iets anders dan dat je naar een voedselbank moet.
Niet meer op wintersport kunnen is maar marginaal vervelender dan nooit op wintersport hebben kunnen gaan. En voor mensen die het verlies van de wintersport echt een onoverkomelijk probleem vinden, zijn er bijna altijd nog wel alternatieve bezuinigingen te vinden.
Reacties (9)
Yeah, wat een onvoorstelbare hufterigheid van dit soort watjes die geen moment beseffen hoe het is als je in de buurt van het bestaansminimum komt of er onder valt, zoals veel Amerikanen. Schijnen rolmodellen voor onze jeugd te zijn.
In context noemden ze dat surrealisme.
Net zoals ik nu met het ene oog het befaamde verkiezingsdebat Fortuyn – Melkert op tv (P & W) zie en met het andere oog op geschiedenis24 een docu over the Stooges/ Iggy pop
O ja, en uit de radio nog een snufje Abba
Je komt ogen en oren tekort om nog een fatsoenlijke boterham te verdienen
Vroeger hadden ze tenminste nog het fatsoen
om van de hoogte verdieping te springen.
“People who don’t have money don’t understand the stress,”
Ik ben inderdaad uitermate zen en ik heb nog net genoeg geld voor bier en nootjes, dus bring it on!
“If you’re making $50,000 and your salary gets down to $40,000 and you have to cut, it’s very severe to you,” Dlugash said. “But it’s no less severe to these other people with these big numbers.”
Een accountant die deze redenering durft op te zetten zal het nooit, nooit, nooit begrijpen.
Ach, het is dezelfde redenering die in Nederland keer op keer bij bezuinigingen wordt aangedragen: Alle lasten “gelijk” verdelen. Degenen met een inkomen van een halve ton gaan er 5% op achteruit en degenen met een inkomen van een kwart ton ook, dat is toch eerlijk?
Het verhaal is in lijn met wat al lang bekend is: armoede & rijkdom zijn relatief: je vergelijkt je met je eigen peergroup. Als je niet meer op wintersport mee kan met je vaste vriendengroepje waar je al jaren mee gaat, dan voel je dat. Vergelijkbaar met je kind niet meer op de voetbalclub kunnen houden terwijl zijn vriendjes wel blijven. De emoties zijn dus echt, maar desalnietemin heb je een realitycheck nodig wanneer je je eigen positie niet meer kan relativeren bij een inkomen van meer dan $ 250.000.
Als je inkomen zakt van 2,5 naar 2 ton, wordt je peergroup en dus potentiële vriendenkring (als je die alleen onder economisch gelijken zoekt) juist alleen maar groter :-)
Heel vervelend als je niet meer op wintersport kan, maar toch echt wel iets anders dan dat je kind helemaal niet meer naar een sportclub kan en zeker iets anders dan dat je naar een voedselbank moet.
Niet meer op wintersport kunnen is maar marginaal vervelender dan nooit op wintersport hebben kunnen gaan. En voor mensen die het verlies van de wintersport echt een onoverkomelijk probleem vinden, zijn er bijna altijd nog wel alternatieve bezuinigingen te vinden.