Klanken uit het ondergrondse (1)

Gisteren vond in Paradiso de Tombola 2013 + 1 editie plaats. Dit kleine festivalletje wordt door Paradiso en de Konkurrent georganiseerd en geeft een mooi overzicht van wat er momenteel speelt op muziekgebied. De aftrap werd in de bovenzaal verzorgd door PW Long die samen met een drummer zijn vuige bluesrock in ieders oren goot, aangevuld met zijn rauwe doorleefde stem. Ik vond het een aardige binnenkomer. Het mooie van het festival is dat de bands aaneensluitend worden geprogrammeerd, afwisselend in de beneden- en bovenzaal. Hierdoor is het niet noodzakelijk om de hele tijd heen en weer te rennen tussen de beide zalen. Lawn en the Veils waren twee gitaarbands die mij niet echt konden bekoren. Daarover zal ik dus verder ook geen woorden vuil maken. Het werd anders toen de Ijslander Eberg met zijn lieftallige celliste (die daarop overigens regelmatig contrabas speelde) met zijn elektronische fijnzinnigheid het podium betrad. Ik was al veel gewend wat instrumenten betreft, maar gisteren mocht ik toch een primeur beleven. Eberg bespeelde namelijk een elektrische kleerhanger. Voorzien van snaren en stemdoppen was het gebruiksgoed veranderd in een volwaardig instrument. Met enkele stemvervormingen kreeg ik nostalgische herinneringen naar de hoogtijdagen van Ween, maar Eberg is toch echt meer lo-fi elektro. Ik weet nog niet of ik het thuis ook goed zal vinden, maar het optreden smaakte wel naar meer.
Rond een uur of tien maakten de jonge honden van the Deadly Snakes hun opwachting. Het leek erop alsof ze rechtstreeks uit hun kennel waren losgelaten, want de hele set speelden ze als op hol geslagen en het is maar zeer de vraag of ze na afloop tot rust zijn gekomen. The Deadly Snakes grijpen ook erg terug naar de rocktraditie uit de jaren zestig, maar dan met een zweempje funk erbij door het gebruik van een hevig tierend orgel. Ze zijn nog het meest te vergelijken met bands als the Mystery Girls.
Afsluiter van de avond waren de al veelgeprezen Thermals. In een Interview in NRC gisteren wisten the Thermals al te melden dat ze rechtstreeks naar je hoofd gaan. Dat heb ik inderdaad geweten. De hele dag loop ik al met hardly art, hardly starving, hardly art, hardly garbage in mijn hoofd en het ziet er niet naar uit dat ik het spoedig kwijt zal raken. De band wordt al beter dan The Strokes genoemd en stond in de zomer wekenlang op 1 in de moordlijst. Met hun puntige punkige liedjes weten ze je te overrompelen, hetgeen het succes ook met hen heeft gedaan. Ze houden zich goed aan het twee-minuten adagium, want voordat je het weet is het zojuist ingezette nummer alweer afgelopen. Na verloop van tijd begon ik het een beetje eentonig te vinden, aangezien de liedjes veel op elkaar lijken. Wat mij betreft ligt hier nog een uitdaging voor the Thermals.

VPRO’s R.A.M. met een interview met de Thermals