De sjoemelende Newt Kid on the Block

Amerika maakt zich op voor de presidentsverkiezingen in 2012. ElectionDeskUSA bericht, in de aanloop naar ‘s lands keuze, dagelijks over de campagne en maakt daarvan wekelijks een overzicht. Deze week: over Newt en gesjoemel.

Het ‘Presidentiële’ debat over het buitenlandbeleid van de deelnemers, vorige week zondag, sijpelde nog wat na, begin deze week. Voor het eerst traden de kandidaat-genomineerden in het strijdperk om in debat te gaan over de vraag wat zij als president met de rest van de wereld wilden. De agenda was volgens commentatoren eenvoudig uit te tekenen. Veel kritiek op Obama die de dominante positie van Amerika op het wereldtoneel ten grabbel gooit, weinig nuance en gevoel voor de complexe verhoudingen tussen staten. De kandidaten zouden Iran wel op de knieën krijgen (Romney en Gingrich zijn voor militaire interventie), de GOP’ers zouden breken met de Taliban in Afghanistan, een regime-change forceren in Syrië en China dwingen de munt te devalueren en desnoods een handelsoorlog riskeren.

De enige diplomaat met kennis en kunde van zaken, Jon Huntsman, had al een tijdje naar dit debat uitgekeken. Maar hij kwam er volgens de analyses van diverse redacties politiek niet uit. Hij probeerde het nog wel – met een kritische ad tegen de havik Romney en impliciet ook Gingrich – beide pleitten voor een handelsoorlog tegen China. Dom, dom, dom, waarschuwt Huntsman: dat kost Amerika heel veel banen. Maar Huntsman campagne, op de valreep ondersteunt door een PAC, lijkt toch op een dood spoor terecht te zijn gekomen. Zijn concurrenten wonnen deze week momentum juist of bleken in staat om de vrije val die zij vorige week inzetten, te counteren.

Zo lijkt Newt Gingrich aan een wederopstanding bezig. Zijn campagne was deze zomer zo goed als dood. Blut en zonder staf bungelde hij onderaan. Zijn optredens waren dronken van de oorlogsretoriek jegens linkse media en alles wat naar Democraten riekte. En dat gaat er bij de achterban blijkbaar in als koek. Tot ook voor hem die linkse media genadeloos toesloeg. Eerst waren er berichten over flinkse sommen geld,  opgestreken voor adviesklusjes bij FannieMac en FreddieMac. Vervolgens kwam de Washington Post met het bommetje dat Gingrich voorstander vaneen verplichte verzekering voor Amerikanen boven een bepaalde inkomensgrens was – het door conservatieven zo gehate ‘individuele mandaat’ in de volksgezondheidsverzekering van Obama.

Rick Perry, na zijn verschrikkelijke gaffe en gestuntel twee weken geleden, lijkt het koordje van zijn parachute te hebben gevonden. Zijn vrije val komt ten einde. Zijn team heeft twee meesterlijke draaien aan zijn schuchtere optredens weten te geven. Voor sterke debaters moet je bij anderen zijn, zei hij vorige week al in een ad. Hij is gouverneur van Texas – de enige staat die de afgelopen vier jaar banen heeft geschapen. Deze week kwam er een draai bij: Perry is de enige outsider. Alle andere kandidaten hebben ervaring in Washington en zijn, moeten wij als kijker tussen de regels zelf maar opmaken, besmet. Hij niet. Die claim klopt niet helemaal, want Herman Cain zat ook nimmer in Washington. Ook hij heeft trouwens deze week het koordje van zijn parachute gevonden en aan getrokken. De vrij val, ingezet nadat vier vrouwen hem beschuldigden van seksuele intimidatie, is gestopt.

Rick Perry was trouwens de enige kandidaat die direct in een ad reageerde op een verontrustend boek dat deze week verscheen – Throw Them All Out. In CBS’s 60 Minutes een item erover. Onderwerp: Amerikaanse politici die handelen met voorkennis (genuanceerder: niet-publieke informatie). Zo zou minderheidsleider en Democraat Nancy Pelosi toegang hebben gekregen tot een aandelenpakket van Visa (creditcard). Toegang die publieke beleggers niet hadden. Volgens onderzoek van Peter Schweizer zijn er helemaal geen regels over gebruik van niet-publieke informatie voor de handel in aandelen. Zijn boek en het item bij 60 Minutes wierp nogal wat stof op, maar is eigenlijk geen nieuws. De Tilburgse hoogleraar Laurnce van Lent toonde eerder al een verband aan tussen de timing en hoogte van bailouts en aandelenbezit onder politici die daarover stemden. Wordt vervolgd.