GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een stuk dat Basszje ons per mail toestuurde.
‘Café de liefde‘ is min of meer een voortzetting van het VPRO-liefdesproject van programmamaker Bram van Splunteren. In de serie ‘Het Geluk van Nederland‘ was eerder aandacht voor de liefde van den moderne mens. Er kwam zelfs een heuse datingsite uit voort voor ‘ons soort mensen’. Blijkbaar het soort VPRO-mensen dat nippend aan de rosé het literair orgastische grachtengordelmoment van de ander probeert te achterhalen.
Enfin, het programma dus. Dit stuk is niet bedoeld als weloverwogen recensie, maar om twee emoties te ventileren die ik krijg als ik het programma tracht te overleven. En een programma uitkijken kan in dit geval uitdraaien op al knarsetandend je gebit een vierdaagse te laten lopen.
Gecompliceerde liefde
In de eerste plaats geeft het programma het idee dat gecompliceerde liefde alleen in Amsterdam voorkomt. Zo voert het programma een videoblog (lekker 2.0, lekker hip) op van ene Anna. Een typisch dorpsmeisje dat in de grote stad is neergezet en met een hoorbare errrr haar liefdesproblematiek uiteenzet op 480 bij 360 pixels. Het typetje dat haar verloren dorpsgevoel zoveel mogelijk probeert te compenseren door in de grote stad de attention whore uit te hangen en Hyvesvrienden te collecteren, al klagend op haar life journal.
Ondertussen staren haar twee blauwe ogen met een vertwijfelde blik de leegte in, met de vraag waar toch de ware grootverdiendende, knappe, gebruinde, intelligente, spontane, charmante en bovendien vrijgezelle man is. Verder wordt er aan een stuk door gezocht, geanalyseerd, gespeeddate, gecoacht, gecounseld, en wat al niet meer. Het begint te lijken alsof ‘een relatie’ iets meer is dan op iemand vallen – letterlijk en/of figuurlijk – en daar naast op de bank gaan zitten al vechtend om de afstandsbediening. Of althans dat maak ik er van als ik zo om mij heen kijk. En dat, beste mensen, schijnt nog een hele uitdaging te zijn!
Van therapie tot speeddaten
Conclusie is meestal dat het allemaal zo makkelijk nog niet is. Bindingsangst, verlatingsangst, blijven-bij-elkaar-angst. De moderne mens is ook op relatiegebied voortdurend bang. Iedereen is een potentiële relatieterrorist. Het lijkt al met al dat mensen de consumptiemaatschappij op liefdesgebied zo veel mogelijk achter zich willen laten – niet vluchtig, niet makkelijk, niet op het individu gericht – om vervolgens dat gevoel te lijf te gaan met zoveel mogelijk consumptieve middelen. Van therapie tot speeddaten tot het zoeken naar een man die minimaal twee keer de Balkenende-norm verdient. Het programma is een dappere, maar frustrerende poging het liefdesleven van de welbespraakte Nederlander in kaart te brengen.