Londen kiest burgemeester

Op 1 mei aanstaande gaan de Londenaren naar de stembus om een burgemeester te kiezen. De twee kandidaten met een serieuze kans om te winnen zijn de zittende Labour burgemeester “Red” Ken Livingstone en Tory enfant terrible Boris Johnson. Peilingen wijzen uit dat het wel eens een behoorlijk spannende verkiezing kan gaan worden. Interessant genoeg vinden veel mensen dat Ken en Boris, ondanks hun totaal verschillende politieke opvattingen, meer gemeen hebben dan er verschillen zijn.

Extreem
In de eerste plaats zitten beide politici in de extreme vleugels van hun partijen. Livingstone zat al in de linkervleugel van Labour in de jaren 70, toen die partij zelf nog behoorlijk links was. Als leider van de gemeenteraad in Londen in de jaren 80 wist hij Margaret Thatcher mateloos te irriteren door elke dag een spandoek met het aantal werklozen in Londen op te hangen van het dak van zijn kantoor, dat recht tegenover Westminster lag. Het gerucht gaat dat Thatcher later de gemeenteraad afschafte uitsluitend om van Livingstone af te komen. Als burgemeester van Londen verzette Livingstone zich vervolgens tegen privatisering van de metro en voerde hij een zeer controversiële maar zeer succesvolle congestion charge in. Dat dit soort beleidsmaatregelen hem verafschuwd maken bij de Conservatieven èn een substantieel deel van zijn eigen partij moge duidelijk zijn.

Boris Johnson heeft evenzeer moeite zich aan de partijlijn te houden. Zo blijft hij het idee van klimaatverandering afwijzen, ondanks de groene draai die de consevatieve partij de laatste jaren maakte. Hij is tegen het minimumloon en was een groot voorstander van de inval in Irak (waarover hij ooit beweerde dat er maar 150 doden waren gevallen). Terwijl de Tories zich steeds meer als voor iedereen acceptabele middenpartij positioneren, heeft Boris met zijn bizar geblondeerde haar geen enkel probleem met steeds de rechtse grenzen op te zoeken. En voor Nederlanders voor wie die laatste zin verontrustend bekend voorkomt, Johnson combineert zijn standpunten met een humor en welbespraaktheid die Wilders volstrekt vreemd zijn.

Rebel
Beide politici hebben ook een reputatie van onafhankelijkheid. Legendarisch is Livingstone’s ruzie met zijn eigen partij: ondanks het feit dat hij de meeste stemmen kreeg bij een interne verkiezing weigerde Labour hem kandidaat te stellen voor de brugemeesterspost. Livingstone besloot toen als onafhankelijk kandidaat mee te doen, waarop Labour hem uit de partij gooide. Tony Blair stelde dat een verkiezing van Livingstone “rampzalig” zou zijn. Nadat Livingstone gewonnen had en als burgemeester populair en succesvol bleek had Labour, nooit vies van een beetje opportunisme, geen enkele moeite hem weer toe te laten tot de partij. Maar Livingstone kijkt nog altijd met veel genoegen terug naar hoe hij de rechtse partijapparatsjiks versloeg.

Als conservatief parlementslid heeft Johnson ook een reputatie voor relletjes en ingaan tegen de partijlijn. Hij heeft de neiging om negatieve dingen te zeggen over de leiders van zijn eigen partij. Journalisten weten: Boris Johnson is altijd goed voor een sappige quote.

Onbeschoft
Beide kandidaten hebben tevens een haast onbedwingbare neiging groepen mensen te beledigen. Boris Johnson werd ooit door de partijleiding gedwongen zijn verontschuldigingen aan te bieden nadat hij de inwoners van Liverpool had beledigd door te stellen dat de stad “wentelde in zelfmedelijden”. Hij wordt ook geregeld beschuldigd van racisme en neokolonialisme. Aan de andere kant maakt zijn flapuit-reputatie hem populair bij een deel van het electoraat en een gewild deelnemer aan televisiespelletjes.

Livingstone werd dan weer berucht vanwege vermeende antisemitische uitspraken. Zo vergeleek hij onder andere een hardnekkige joodse journalist met een concentratiekampbewaker. Ook beledigde hij als burgemeester van Londen geregeld buitenlandse staatshoofden als George Bush en de Koninklijke familie van Saoedi-Arabie. Oh ja, en zijn relatie tot de gemeenteraad is, op zijn zachtst gezegd, ietwat moeizaam.

Met andere woorden: wie de verkiezingen ook wint, Londen krijgt een rebelse, politiek-extreme onbeschofte burgemeester. Natuurlijk zijn er verder nog wel verschillen. Zo heeft Boris zijn eigen lied maar niet de steun van de Terminator. Livingstone wordt dan weer beschuldigd van alcholisme, en is beschadigd door de recente onthullig dat hij geen twee maar vijf kinderen heeft (bij drie verschillende vrouwen). Dat we er op kunnen rekenen dat de nieuwe burgemeester de komende jaren weer veel in het nieuws zal zijn staat dan ook nog voor de verkiezingen al vast.