Je bent gewaarschuwd. De opvolgers van de Teletubbies komen er aan. Op de BBC zijn ze al te zien, en Nederland zal wel snel volgen. De serie In the night garden wordt gemaakt door Anne Wood en Andy Davenport, die eerder Tinky-Winky, Dipsy, Laa-Laa en Po bedachten.
De nieuwe serie is net zo irritant als de Teletubbies tien jaar geleden. Of net zo geniaal. Het is maar hoe je het bekijkt. En dat is precies waar het om draait: Hoe bekijk je het? Andy Davenport in The Telegraph: ?Teletubbies was a classic fairy-tale situation of having something a child could see, but the adults couldn?t, and many adults found that very difficult to handle. They thought there was something strange going on.? Blijkbaar konden Wood en Davenport destijds wel zien wat baby?s en peuters zien, en dat kunnen ze nog steeds. Dat bewijst In the night garden.
Sterker nog: het duo weet zelfs wat de kleintjes denken. Ze kruipen in hun hoofdjes. Bij de Teletubbies draaide het nog om zien, horen en voelen: het ontdekken van de wereld. Maar In the night garden gaat over fantasie. De serie haakt in op de gekke verhaaltjes die kinderen bedenken tijdens het spelen en heeft die vreemde logica die wij ergens in het proces van volwassen worden zijn kwijtgeraakt.
Hoofdpersonen in de wereld van Wood en Davenport zijn Igglepiggle (een nieuwsgierig en beweeglijk teddybeerachtig wezen), Upsy Daisy (een dansend meisje, ?generally a happy and optimistic character?), de Tombliboos (die misschien nog het meest doen denken aan de oude Teletubbies) en Makka Pakka (een stenenverzamelaar die ook altijd een sponsje bij zich heeft om er voor te zorgen dat alle snoetjes van de inwoners van de Night garden schoon blijven). En dit zijn nog de meest normale bewoners. Meer bizar zijn de Pontipines, een minivolkje dat onder een boom leeft, en de Haa-hoos, gigantische kussens die tussen de bomen vliegen.
En dat loopt, danst of zweeft allemaal rond in een zonnig bos vlakbij Stratford-upon-Avon, toevallig ook de plaats waar de beroemdste verhaaltjesverteller voor volwassenen vandaan kwam. Of is dat niet toevallig? Wood en Davenport vroegen Shakespeare-vertolker Derek Jacobi om zijn stem te lenen aan In the night garden, als verteller. Zou het zo kunnen zijn dat de makers hiermee handig tegemoet komen aan de ouders? Een stevige flirt met Shakespeare? zodat zij zich ook kunnen vinden in de serie? zij er iets in zien dat kinderen op hun beurt niet zien?
Hmmm, er is meer aan de hand dan een slim marketingtrucje. In de van de Teletubbies bekende brabbeltaal plaatsen Wood en Davenport In the night garden in een typisch Engelse traditie. Die van het vertellen van verhalen. Het is een traditie die lijkt te verdwijnen, in ieder geval voor de allerkleinsten. Want er is bijna geen vader of moeder meer die nog de moeite neemt om een verhaaltje-voor-het-slapen-gaan te vertellen. En in die behoefte vervult In the night garden, op een warme, rustige, bijna verdovende manier. Dat kun je irritant vinden, maar het is precies wat peuters nodig hebben.
Reacties (5)
Begreep niet veel van Teletubbies toen mijn dochter de leeftijd had om daar naar te willen kijken. Maar deze ‘analyse’ van een vervolgserie op Teletubbies snijdt weinig hout.
De veronderstelling dat moderne ouders hun kinderen niet voor wensen te lezen is gebaseerd op (te?) veel tv-kijken oid. Het ritueel van elke avond een verhaaltje is al heel goed te initiëren als het kind nog helemaal geen taalvermogen ontwikkeld heeft en is hartstikke leuk voor degeen die het mag doen. Van bijna alle collega snotneuspoetsers en luierverwisselaars hoor ik dat ze het verhaaltje lezen ook zo leuk/gezellig etc.etc. vinden, maar misschien heb ik alleen extreem kindvriendelijke kennissen.
Geen idee, troebel. Maar sinds de podcast bestaat ben ik alvast aan het voorlezen geslagen. Neem alles netjes op en druk op play als ik ooit iemand met kind schop.
@1
Misschien heb je inderdaad wel een heel kindvriendelijke kennissenkring. (Ik ook.) Of misschien valt het in Nederland wel mee. In ieder geval is maakster Anne Woods een stuk somberder in The Telegraph (zie link in artikel): ?She points to research showing that bedtime routines are in decline and the sharing of stories between adult and child seems to be getting squeezed out.?
Onze zoon, nu dertien maanden mag sinds zijn eerste verjaardag (ach toen pas???) tv kijken.
Omdat mijn vrouw tweetalig is (Engels en Nederlands) staat bijna altijd de BBC aan bij ons. Aan het begin van de avond is er op bbc 4 het bedtijd uurtje. Toen wij dat bekeken ontdekte we de rust die deze programering van de BBC uitstraald. Als voorlaatste is er dan “in the night garden” en die kleine van ons gaat vanaf dat moment zitten, met beer, bij papa op schoot en kijkt vol verwondering naar de telkens herhaalde taferelen en zachte geluidjes die de wezentjes maken. Alleen de achtergrond stem praat Engels de figuren maken geluidjes. Het is naar mijn mening veel beter dan de teletubbies en lang niet zo irritant ééntonig als de teletubbies. ( het leukste van de teletubbies is trouwens nog Bart de Graaf in een teletubbie pak…maar goed)
Er heeft vast met een heel team psychologen en pedachogen aan “in the night garden” gewerkt en dat heeft normaal totaal NIET mijn voorkeur, maar dit is echt goed!!
Het zal alleen wel erg jammer zijn dat er in een Nederlandse versie ook nederlands gesproken wordt. Moeten ze echt goed zoeken naar een stem.
Wij blijven bij het Engelstalige origineel.
In Australie is The Night garden ook enorm populair. Ik vind er geen vergelijk mogelijk tussen de teletubbies en deze nieuwe serie. De rust en eenvoud spreken mij enorm aan, hoewel ik wel moeite blijf houden met de ernorme marketing machine, maar dat geldt voor iedere kinderserie, leuk of niet.