Gastredacteur René de Torbal signaleert een nieuwe trend in het verzekeringswezen. In mijn mailbox kreeg ik een vreemde aanbieding van een zorgverzekeraar. Het was eigenlijk best een scherpe aanbieding. Met wat kleine lettertjes. Gelukkig heb ik een groot beeldscherm, dus ik kon lezen: “Door akkoord te gaan met deze aanbieding, gaat u er ook mee akkoord dat uw persoonsgegevens voor commerciële doelen aan derden verstrekt mogen worden”. Even verderop las ik dat, om voor deze “scherpe aanbieding” (nu opeens met aanhalingstekens, want mijn wenkbrauwen trokken omhoog) in aanmerking te komen, ik een app op mijn telefoon moest installeren die mijn stappen bijhield, hartslag en nog wat. En ik moest ook dagelijks bijhouden wat ik at, hoe laat ik naar bed ging, of ik rookte etc. Extra korting kreeg ik als ik een HBO opleiding of hoger had en niet in een risicowijk woon, en ga zo maar door. Mijn wenkbrauwen zaten inmiddels ergens op mijn achterhoofd. Echter, en nu komt het mooie: voor slechts €100,- per jaar extra, zou ik de app niet hoeven te installeren, wilden ze verder niets van mij weten (behalve of ik rookte) en kon de zorgverzekeraar garanderen dat mijn persoonsgegevens met niemand anders gedeeld worden.
17 tot 31% van alle kosten in GGZ gaat naar verantwoordingsbureaucratie en dus niet naar zorg. Om nog maar niet te spreken over de demotiverende werking op alle professionals die meer administratie doen dan mensen helpen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Maandag leek het er even op dat Geert Wilders met zijn gedoogbreuk iets heel concreets ging regelen voor de pensionado’s van Nederland. De rente op staatspapier steeg, wat goed nieuws is voor pensioenfondsen die daar veel van hebben. Hun dekkingsgraad stijgt en de kans dat ze volgend jaar moeten afstempelen neemt af. Maar gisteren was het alweer business as usual. De financiële markten zijn niet onder de indruk van de politieke crisis in Nederland.
Dat heeft een simpele reden: Nederland is zo solide als wat. De staatsschuld is zo laag dat zelfs een iets hoger begrotingstekort dan drie procent daar niks aan verandert. GroenLinks voorvrouwe Jolande Sap wees naar het structurele overschot op de betalingsbalans, maar dat is niet helemaal correct. Als dat overschot helemaal in private handen is, schieten de overheidsfinanciën daar immers niet zoveel mee op. Multinationals en brievenbusfirma’s hevelen hun gelden net zo makkelijk over naar elders. De vraag is dus of er geld is dat je tot publiek bezit zou kunnen rekenen. Het antwoord is ja.
Nederlandse pensioenfondsen bezitten in totaal 875 miljard euro aan beleggingen (een record). Daarvan zit 250 miljard bij het ambtenarenfonds ABP. Als je dat zou nationaliseren (niet haalbaar), daalt de Nederlandse staatsschuld van 400 naar 150 miljard. Toen Nederland in de aanloop naar de euro een te hoge staatsschuld had, heeft Gerrit Zalm nog eens tevergeefs geprobeerd Europa ervan te overtuigen dat het ABP-vermogen bij dat van de staat geteld moest worden. Volgens de boekhoudkundige spelregels hoort het ABP niet bij de staat, maar als je de feitelijke situatie vergelijkt met andere landen, die staatspensioenen uit de lopende begroting betalen, kan de Nederlandse overheid haar verplichtingen met gemak nakomen, en dat zal niet veranderen als er een jaartje iets meer geld wordt uitgegeven dan eigenlijk zou moeten.
Zorgverzekeraar CZ staakt eind deze maand het aanbieden van service. De kosten voor klantenservice lopen enorm in de papieren, terwijl klanten van de Tilburgse zorgincasso-organisatie nauwelijks tevreden zijn over het product. “Klanten zijn daarentegen wel tevreden over onze televisiespots”, constateert bestuursvoorzitter Wim van der Meeren. “Daar gaan we ons dan ook meer op toeleggen. Service is gewoon niet ons ding. En dan moet je daar als organisatie ook niet goed in willen zijn.” In een persbericht stelt zorgtopman Van der Meeren bovendien dat hij Youp van ’t Hek een matig cabaretier vindt.
De Brabantse zorgverzekeraar heeft de afgelopen jaren geprobeerd met allerlei geautomatiseerde service-diensten een grote klanttevredenheid na te streven. “Dat is mislukt”, stelt Van der Meeren. “We hebben geprobeerd klachten te behandelen en telefonisch bereikbaar te zijn, maar dat blijkt onbetaalbaar. En dan stel je jezelf de vraag: hoe belangrijk is klanttevredenheid eigenlijk? Wij hebben die vraag beantwoord met: niet.”
Ondanks de besparingen die CZ behaalt met de snoei in service, gaat de premie volgend jaar toch fors omhoog. Van der Meeren legt het uit: “De afgelopen jaren zien we een trend. We keren voor steeds minder behandelingen geld uit. Vandaar onze slogan: CZ Ontzorgt. En minder uitkeren is duur, want je bent heel veel tijd en geld kwijt om er voor te zorgen dat je niet te veel geld uit hoeft te keren. Vroeger betaalde de zorgverzekering gewoon alles en dat is natuurlijk veel goedkoper.”
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Het definiëren én monitoren van een ‘gezonde leefstijl’ t.b.v. het vaststellen van de individuele zorgpremie is onmogelijk en daarom per definitie oneerlijk.
De raad voor de volksgezondheid en zorg (RVZ) adviseert binnenkort minister Klink (Volksgezondheid, CDA) om rokers en mensen met overgewicht meer premie te laten betalen voor hun verzekering (NRC). Volgens RVZ voorzitter Rien Meijerink moet de hoogte van de zorgpremie voortaan afhangen van de leefstijl. ONZIN! en wel hierom…
Stel we nemen een willekeurige man (Caucasian) van 36,3 jaar oud. Gelukkig getrouwd met kinderen, beeldschermwerker op niveau. Zijn dagelijkse ’30 minuten bewegen’ haalt hij linksom of rechtsom meestal wel. Tijdens zijn studietijd rookte hij soms een sigaretje en passeerden er verschillende andere genotsmiddelen, maar dat ligt alweer een tijd achter hem. Verstandig ook uit oogpunt van mogelijke genetische belasting met akelige ziekten. In de keuken gebruikt hij veel verse groente en olijfolie én daar hoort natuurlijk (ook doordeweeks) regelmatig een flesje wijn bij. Vacuvinnen vindt hij onzin dus als die fles opengaat gaat ie ook op, “lekker wijntje!” roept hij dan. Hij heeft een abonnement op de sportschool en probeert tweemaal per week te gaan. Maar ja dat lukt natuurlijk niet iedere week. Zijn gewicht is redelijk stabiel. Maar de jaarlijkse peildatum voor vaststellen van de hoogte van zijn zorgpremie komt wel net iets te snel na de Kerstperiode…
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.