COLUMN - een gastbijdrage van Jennifer Bergkamp, Buurtzorg verpleegkundige
Ik zit er al een tijdje over na te denken. Over wat het met mij doet en over alles wat al is gezegd. Dat de woorden steeds dringender worden en hoe breng je de boodschap over vrij van eigen angst, stress en vermoeidheid omdat juist dat alles zwarter kleurt dan nodig.
Gister zag ik Buurtzorg op het journaal en ik zag mijn collega’s in 2 zinnen proberen te vatten waar de zorg nu staat. Ik hoorde het en voelde het maar ik begreep ook de ernst omdat het mijn vakgebied behelst. Maar wat zegt het iemand die niet in de zorg staat; “Ook terminale zorg kunnen we niet meer leveren.” Dekt die zin de ernst en onze overbelaste staat van zijn?
We vragen al jaren teveel van mantelzorgers die met zoveel liefde zorgen en zichzelf inmiddels volledig wegcijferen. We werden doorgaans al te laat ingeschakeld maar nu moeten we zelfs zeggen als we ingeschakeld worden; “Het spijt ons, er is geen ruimte.” Moet je je voorstellen wat het jou zou doen als je al veel te lang en veel te intensief gezorgd hebt en je echt niet meer kunt. Je dus nergens terecht kunt. Ook niet voor de handelingen waarvoor je medisch geschoold moet zijn.
Nog een voorbeeld; Ik werd 2 maal op 1 middag gebeld door het ziekenhuis. Twee verschillende van elkaar onafhankelijke patiënten konden na een grote operatie naar huis, op dat moment nemen wij de zorg voor wonden, controles en medicatie over. Ik heb bij beide moeten zeggen; “Het spijt mij, wij zitten helemaal vol, ik kan u niets bieden.” Het antwoord was; “Dat is dan wat het is, we hebben alle zorgorganisaties in de regio gesproken, deze mensen moeten gewoon naar huis. Dan maar zonder zorg.”
Moet je voorstellen wat het jou zou doen als je nog verpleegkundige zorg nodig hebt voor jezelf na een intense ingreep of voor degene die je liefhebt en het is er gewoon niet.
En dan het voorbeeld van de palliatieve zorg, de zorg voor de stervenden. Die zorg gaat altijd door, die word altijd aangenomen en daar word tijd voor gemaakt desnoods. Ook die word niet aangenomen nu. Terwijl dat juist een specialistisch gebied is van snel kunnen schakelen, pijnpompen en emotioneel intens voor alle partijen. Men heeft na de aanvraag nog 4 dagen moeten bidden, smeken en onderhandelen tot er zorg was, 4 dagen lijkt niets zo tussen neus en lippen door, die 4 dagen moet de hel geweest zijn voor de familie die radeloos en hulpeloos om een stervende geliefde moet hebben gestaan.
Ik sluit aan bij al die hulpkreten die al geroepen zijn, het is niet 5 voor 12, het is 10 over 12. De zorg staat op zwart en ik denk niet dat mijn woorden indruk zullen maken of iets zullen veranderen echter zwijgend verzuipen is gewoon niet mijn ding.
The Sacrifice by Bozorgmehr Hosseinpour © bozorgmehr
Reacties (4)
Hier moet ik om huilen, letterlijk.
Maar daar heb je, of jullie, gewoon ook helemaal niets aan.
Ik ben nog wel benieuwd wat er nu eigenlijk precies mis is in de zorg. De overheidsuitgaven t.b.v. zorg is gestegen tot zo rond de 100 miljard per jaar, dat is bijna 6000 euro per inwoner. Er werken bijna anderhalf miljoen mensen in de zorg, op een beroepsbevolking van negen miljoen totaal is dat ruim 15%. Per 12 inwoners is er zo ongeveer 1 zorgmedewerker.
Kortom, aan geld en mensen kan het toch bijna niet liggen? De budgetten en het aantal medewerkers is in mijn ogen al erg hoog.
Dus, waar gaat het fout? Hoe kan het dat ondanks een enorm budget en een enorm grote beroepsgroep er toch niets lijkt te veranderen qua werkdruk en dergelijke? Chronisch mismanagement? Teveel overhead? Teveel bureaucratie? Of is het ingewikkelder?
Zo moeilijk is dat toch niet, Deja? Eén pandemie en de boel loopt in het honderd.
Dat een (min of meer) onverwachte calamiteit van wereldwijde proporties de zorg ontregelt is onvermijdelijk. De vraag is meer: hoe komt het dat de zorg zo’n dreun niet kan opvangen zonder in een ‘code zwart’ te raken?
In deze coronacrisis kan de zorg het niet alleen. Er is steun nodig van de politiek (regering) en bevolking. Dus: adequate maatreglen treffen die door de bevolking worden nageleefd. Dat ging nog een beetje goed in de 1e golf, maar daarna is die steun rap kleiner geworden.
Zonder deze pandemie is het verhaal over de bekostiging van de zorg zo ingewikkeld als Xander Koolman (Sectiehoofd Gezondheidseconomie, Faculteit der Betawetenschappen aan de VU in Amsterdam) en Bram Wouterse (universitair docent aan de ESHPM) het in dit artikel vol nuances op Zorgvisie je uit de doeken doen.
Het artikel is interessant, want het beweert dat de zorgkosten voor een deel toegenomen zijn door de vergrijzing, en voor een deel doordat de zorg beter geworden is!
Er zijn meer behandelingen beschikbaar, en daarvan kunnen we gebruik maken, doordat onze welvaart de afgelopen jaren ook toegenomen is.
(ik meen te weten dat 30 jaar geleden geen echo’s gemaakt werden bij zwangerschap. En bij een gebroken pols worden nu na twee weken foto’s gemaakt om te zien of alles nog op de goede plaats zit).
Je zou verwachten dat, tijdens een crisis, de zorg “afschaalt” naar het nivo van 20 of 30 jaar geleden.
In zekere zin is dat ook zo: gebroken benen worden nog steeds in het gips gezet.
Maar ik zou denken dat de capaciteit dan ook voldoende moet zijn voor de terminale zorg.
Of ik onderschat de grootte van de epidemie.