Zoete koek

COLUMN, SATIRE - Vandaag is een piekmoment voor de Oranjeverenigingen. Op zaterdag 9 april 2016 vond de jaarlijkse Algemene LedenVergadering (ALV) plaats van de Koninklijke Bond Van Oranjeverenigingen. Geen spraakmakende bijeenkomst.  Dat zal wellicht te maken hebben met het feit dat een paar bijdragen van enkele afgevaardigden uit de notulen zijn gebleven.

Zo zien we in de notulen niet terug dat een voorstel om koekhappen op het programma der koningsdagen voor altijd te handhaven, werd goedgekeurd door een overweldigende meerderheid. Het is namelijk het symbool voor alles wat wij voor zoete koek slikken. De Oranjebond houdt die traditie in ere omdat ook vandaag de dag nog erg veel voor zoete koek wordt geconsumeerd.

Verder hield één van de afgevaardigden op het congres een pleidooi om het Wilhelmus een grotere rol in de samenleving te geven. Ik heb de afgevaardigde in de wandelgangen aangsproken en gevraagd naar het hoe en waarom.

“Ja, ziet u, het Wilhelmus is niet zomaar een lied. Onze nationale hymne zit boordevol symboliek die, mits goed begrepen, de eenheid en saamhorigheid onder alle delen der bevolking een stuk sterker zou maken. Alleen die eerste regel al: Wilhelmus van Nassouwe ben ik van Duitsen bloed. Realiseren de mensen wel wat daar staat? Ons koningshuis heeft haar wortels in Duitsland. Ik begrijp best wel dat mensen in verwarring raken als er later ook nog een staat: een prinsen van Oranje…; tja, wat is ons koningshuis nou? Duits, Frans (afkomstig uit Orange in Frankrijk)?

Maar nu komt het mooie: in de 2e zin al wordt gezegd dat dat allemaal niets uitmaakt: den vaderland getrouwe blijf ik tot in den doet. Met andere woorden: wat je komaf ook is, je blijft tot je dood trouw aan dit mooie landje. Begrijpt u de strekking van die boodschap? Daarmee is toch dat hele gedoe over waar je vandaan komt niet belangrijk meer?

Het wordt nog eens onderstreept in de laatste regel die zegt: de koning van Hispanje heb ik altijd geëerd. Met andere woorden: het is zelfs geen ramp om door een buitenlander geregeerd te worden. Overigens hebben wij nederlanders nog steeds een warme band met Spanje. Denkt u maar aan Benidorm, Torremolinos en de pensionada’s die daar hun laatste dagen slijten.

Wat verder van belang is staat tussendoor in regel vier: een prinsen van oranje ben ik vrij ( betekent hier – tamelijk) onverveerd (zonder vering, hetgeen u moet lezen als niet al te frivool). Dit geeft aan hoe een prins zich dient te gedragen: tamelijk stug. U moet er toch ook niet aan denken dat een Oranje zich als de eerste de beste losbol gaat gedragen? In dit kader herinner ik u er nog even aan hoe Maxima die boodschap goed heeft begrepen en ze dus, los van haar afkomst, een waardig lid van ons koningshuis is. herinnert u zich dat moment waarop die tango werd gespeeld? De reactie van Maxima was treffend: een tango daar dans je niet op, daar huil je om! Prachtig!”

Tja, daar stond ik ineens met een mond vol tanden. Zo had ik nog nooit naar het Wilhelmus geluisterd. Ineens schiet me nog iets te binnen.
“Even nog een vraagje: de melodie is toch van Franse afkomst?”
“Ja, alweer zo’n voorbeeld dat afkomst er niet toe doet.”

“Oké, en wat vindt u er dan van dat de melodie in meerdere landen is gebruikt om trouw aan het vaderland te bezingen?”
“Hè? Wat? Dat zal toch niet?”

“Nou, ik herinner me een BBC-documentaire waarin SS-ers ook dat lied zingen met een iets andere tekst.” (In een BBC-documentaire uit 2005 over de Tweede Wereldoorlog, getiteld The Nazis and the final solution komt een scène voor waarin SS’ers kameraadschappelijk het Treuelied ten gehore brengen, op de melodie van het Wilhelmus).
“Bent u nu helemaal de weg kwijt? Dat bestaat niet! U moet niet alles voor zoete koek slikken!”

“Uw congres heeft anders net bepleit dat juist wel te blijven doen…”
“Oh….. juist ja….. eh……, sorry, ik moet nu echt even met onze voorzitter overleggen….”

De afgevaardigde holt weg en ik ga maar naar buiten. Daar wordt net de koning door een helikopter gedropt. Even krijg ik de aandrang om hem te vragen waarom er toch telkens weer een verband gelegd kan worden tussen de Oranjegeschiedenis en het duistere duitse verleden (de melodie van het Wilhelmus, zijn opa). Net op tijd herinner ik me echter de woorden van de afgevaardigde die duidelijk maakte dat we met een allochtoon koningshuis hebben te maken en dat dat eigenlijk wel zo goed is.