Zoals op GeenCommentaar al uitgebreid is uitgelegd is de Amerikaanse verkiezingsstrijd nog onbeslist. De Democratische Partij heeft 55 van de 100 zetels in de Senaat in handen, en de twee onafhankelijke senatoren zullen naar verwachting meestal met de Democraten meestemmen. Er zijn echter nog een paar zetels die wellicht alsnog door de Democraten binnengesleept kunnen worden. Als de Democraten het aantal van zestig senatoren zouden kunnen bereiken, dan wordt hun meerderheid ‘filibuster proof’. Het wapen, waarmee onder andere alle belangrijke wetgeving van de eerste jaren van de regering-Clinton werd gesaboteerd, zou dan niet meer beschikbaar zijn.
Misschien is het echter beter, voor de Democratische Partij, voor de Verenigde Staten, en voor de wereld, dat de teller voor de zestig blijft steken. In de eerste plaats omdat de plannen van de Democraten in veel opzichten misschien prijzenswaardig zijn, maar tevens, op dit moment, onbetaalbaar. Als Europeanen zijn wij uiteraard voorstanders van de invoering van een Europese welvaartsstaat in de VS. Met de bestaande begrotingstekorten en de penibele situatie van de economie zou dit echter makkelijk een fiscale catastrofe kunnen worden.
Er is nog een tweede reden waarom een zo grote meerderheid onwenselijk is. De Republikeinse Partij is op dit moment verscheurd. Er is een kleine groep van gematigde Republikeinen (waartoe we, na zijn ‘concession speech‘, nu ook John McCain weer kunnen rekenen) die zich oprecht zorgen maken over de toestand van het land, en met een nieuwe Democratische president samen willen werken om oplossingen te zoeken. Er zijn genoeg van dergelijke gematigde Republikeinen om de meeste ‘filibusters’ onschadelijk te maken.
De haat van de rechtsere Republikeinen richt zich nu in eerste instantie niet op Barack Obama en de Democraten, maar op hun eigen John McCain, en de andere gematigde Republikeinen, getuige bijvoorbeeld de meest recente column van Ann Coulter. De frontlijn van de ‘culture wars’ in Amerika ligt op dit moment niet ergens tusen de Republikeinen en de Democraten, maar zo ongeveer op een kwart van het terrein van de Republikeinse Partij. Op het moment dat gematigde Republikeinen zich gedwongen voelen het beleid van de Democraten te ondersteunen, zal dit zo blijven. Barack Obama zal de steun van het Amerikaanse midden in de schoot geworpen krijgen, en daarmee makkelijker kunnen regeren.
Als de Democraten zestig senatoren hebben zal het voor de partij mogelijk zijn om zonder enige instemming van welke Republikein dan ook te regeren. De rijen van de Republikeinen zullen zich tegen de Democraten gaan sluiten, hetgeen betekent dat we in 2010 of 2012 op een Republikeinse comeback kunnen gaan rekenen. Met alle gevolgen van dien.
Reacties (9)
Is dat nou een kabouter-puntmutsje op dat logo?
Het zou veel beter zijn, inderdaad, als Obama met overtuigingskracht enkele senatoren van de Republikeinen laat meestemmen, en dat er geen totale macht in handen van de Democraten komt. Maar is het ook niet wat idealistisch gedacht om te denken dat Senatoren van de Republikeinen zich laten over halen mee te stemmen met Obama? Ik ken de geschiedenis onvoldoende en beschik niet over statistieken, dus dit is gewoon een vraag. Ik ben de Nederlandse politiek gewend en daar stemmen de coalitie partijen eigenlijk altijd ‘en block’: voorgekookte politiek.
Verwachten dat Joe Lieberman, de ‘Onafhankelijke Democraat’ uit Connecticut, altijd zal meestemmen met de Democraten lijkt me niet heel realistisch. Dat heeft hij in het verleden ook niet gedaan (hij staat bekend als hawk, en is goed bevriend met McCain).
Bovendien is, net als je zegt over de Republikeinen, de ene Democraat de andere niet. Een Democratische senator uit North Dakota is heel wat anders dan eentje uit New York. Stemmingen gaan ook regelmatig tussen partijlijnen door. Dit is door de polarisatie van de afgelopen jaren wel minder geworden, maar gebeurt nog steeds. Zie ook de stemming over het reddingsplan van 700 miljard.
@2: In de VS is dat een stuk minder vanzelfsprekend, zeker in de senaat. De senator kan in principe volledig tegen de partijlijn ingaan op voor hem belangrijke punten, mits hij maar bekend genoeg is onder zijn kiezerspubliek (en dat is standaard het geval: Het gebeurt maar zelden dat een zittende senator een verkiezing verliest van een uitdager). In geval van intrekken van steun door de partij, kan hij namelijk van partij wisselen of zelfs onafhankelijk kandideren. Daarmee verliest de partij dan een zetel in de senaat. Aangezien de verhouding erg vaak in de buurt van de 50-50 zit, kan een partij zich dat maar een enkele keer veroorloven.
Als de democraten de 60 zetels niet halen, zit het er dik in dat Lieberman uit de partij gegooid wordt, omdat hij iets te vaak dwars zat. Of de democraten nu een meerderheid van 58 of 57 hebben maakt namelijk erg weinig uit.
Dat de plannen van de Democraten onbetaalbaar zijn, en daarmee slecht voor de wereld, is een aanname die je eerst wel eens hard zou mogen maken voor je daar een stukje op bouwt. Ik weet ook wel dat het bon ton is in de media (in de VS en hier) om dit te roepen, maar zonder duidelijke onderbouwing.
De geschiedenis leert dat democraten over het algemeen een stuk beter op de centjes passen dan republikeinen. Ten tweede: waarom zouden allelei goede plannen moeten lijden onder jaren van Republikeins wanbeleid? Laat de democraten nu ze de macht hebben, deze een keer gebruiken!
Dus wat mij betreft is iedere democraat extra een stap vooruit, want het maakt het passeren van progressieve wetgeving makkelijeker.
Overigens, het verschil tussen 59 en 60 zetels is in de praktijk niet zo absoluut, juist door het bestaan van een Lieberman (vraag is of hij eindelijk uit de democratische caucus geschopt wordt, in ieder geval van zijn voorzitterschap van belangrijke commissies) en andere conservatieve democraten en relatief gematigde republikeinen (Specter, senators uit Maine). Dit zorgt ervoor dat stemmingen in de senaat zelden volledig langs partijlijnen verlopen.
Het is maar goed ook dat in de VS de partijlijnen niet zo duidelijk zijn als bijvoorbeeld in Nederland. Juist in een tweepartijenstelsel is onenigheid van vitaal belang voor de democratie.
In Nederland wordt de dictatuur van de meerderheid voorkomen door coalitievorming en vooral het multipartijensysteem. In de VS zijn het de verschillende stromingen en personen die de diversiteit in het parlement moeten waarborgen. En daarmee een bescherming tegen de dictatuur van de meerderheid.
zo ie zo had hussein obama nooit mogen winnen. is alleen op emotionele basis gekozen. een soort messias is van hem gemaakt. onder tussen verschilt hij zo weinig van de republikeinen! dat geeft niet, maar de beeldvorming laat heel wat anders van hem zien. let op mijn woorden, over een jaar of twee is heel zijn messiasaanse gloed verdwenen! ook hij moet inpopulaire maatregelen nemen, ook hij is voor de doodstraf, hij is voor abortus, praat met iran, wil pakistan aanvallen, etc. etc. wake up mensen, obama is gewoon een politcus die carriere heeft gemaakt. laten we het daar ook bij houden dan.
@7
Voor abortus is niet impopulair; zelfs de Amerikanen steunen dat in meerderheid.
Met Iran en Pakistan praten is ook niet impopulair, hij heeft het veelvuldig gezegd in zn campagne, dus ook dat weet Amerika al.
Doodstraf vinden wij vervelend, maar zn kiezers wederom niet
@7: Ik ben benieuwd op welke standpunten McCain dan een betere keuze geweest zou zijn (ivm. nooit mogen winnen). Als ik als enige keuze een kruising tussen Rutte en Rouvoet of een kruising tussen van Baalen en van der Vlies heb (om even grofweg mijn perceptie van de twee kandidaten te geven), is de keuze ook snel gemaakt.