Daarvoor pleit KWF Kankerbestrijding:
KWF signaleert in een donderdagavond verschenen rapport een spagaat: er komen steeds meer kankergeneesmiddelen die levens kunnen redden, verlengen of de kwaliteit ervan verbeteren. Die middelen zijn echter ook duur, terwijl de zorguitgaven maar beperkt mogen stijgen.
De angst van KWF is dat per ziekenhuis, of zelfs per spreekkamer, op basis van financiële overwegingen wordt bepaald of een patiënt een duur geneesmiddel wel of niet krijgt.
Maar welke politicus zal hier zijn vingers aan durven te branden?
Reacties (10)
Zal toch nodig zijn, want wat medisch kan en wat betaalbaar is, loopt al jaren steeds verder uit elkaar.
Inderdaad nodig, de medische wetenschap gaat veel sneller vooruit dan de economie groeit (en ook zonder crisis zou dat zo zijn). Voor degenen die het nog niet door hadden: het gaat om een exponentiele groei, lineaire kosten schrappen (voor zover dat kan) is dus slechts uitstel van executie.
Andere landen (Duitsland, Engeland, Noorwegen) hebben het al dus er is een manier om het er politiek door te krijgen. Misschien dat men een hoop ambtenaren en biomedici een cijfer laat berekenen en de minister daar dan vlug een stempel onder zet zodat het geen discussie of verkiezingsonderwerp wordt (tenzij de PVV, 50Plus of SP er lucht van krijgen en het opblazen voor politiek gewin).
@2: dat was vroeger het geval (google:’College tarieven gezondheidszorg’), nu niet meer. Een zijeffect van tarieven en budgetten is namelijk dat je wachtlijsten krijgt, en dat is grote sgande volgens henk en ingrid.
Een manier om de kostenstijging in de zorg onder controle te krijgen is om artsen en specialisten in loondienst* te brengen van een ziekenhuis/atsenpost, die ‘lump-sum’, per verzekerde betaald worden door verzekeraars. Artsen krijgen dus niet betaald per verrichting, maar domweg voor een 40-urige werkweek. Dat zorgt d’rvoor dat die obsessie met declareren ook verdwijnt.
*Met name specialisten zullen hier moord en brand over schreeuwen, want ze raken dan ook alle fiscale ondernemersvoordeeltjes kwijt.
@3
Voor zover ik weet had het college tarieven gezondheidszorg geen eenduidige grens voor de maximale prijs van een QALY.
Artsen in loondienst nemen is een typisch voorbeeld van lineaire kosten schrappen, dat houdt uiteindelijk de stijging van de zorgkosten als percentage van het BNP niet tegen. Hetzelfde geldt voor minder winst voor de zorgverzekeraars en farmaceutische bedrijven of minder lange patenten. Het “probleem” is dat men in het lab sneller nieuwe dingen ontdekt dan de maatschappij die nieuwe dingen kan maken zonder oplopende kosten.
@4: klopt, want een ‘eenduidige grens’ werkt ook niet als je een beetje had nagedacht. Je zult zien dat behandelingen altijd *net* onder de grens gaan zitten, zodat ze de maximale kosten eruithalen. Daarnaast zul je om de zoveel tijd emotie-nieuws krijgen over die harteloze ambtenaren die een behandeling die 5% over de grens gaat niet willen toestaan.
Wat dus het beste werkt is die grens wat omfloerst te houden. Geen harde grens bij 500k, bijvoorbeeld, maar zeggen dat een traject tussen de 150 en 750k mag kosten. Iedereen weet dat dat als je met een traject van 10 miljoen komt aanzetten, dat dat wordt afgewezen.
@5
Het gaat hier niet om de maximale prijs voor een bepaalde behandeling, het gaat hier om de maximale prijs van een QALY. Een behandeling die 100.000 euro kost wordt dan bv. wel toegestaan bij een 50-jarige maar niet bij een 80-jarige en wel bij een gezonde 60-jarige maar niet bij een ongezonde 50-jarige, dus de leverancier/fabrikant kan niet inspelen op die grens. Een “traject” instellen maakt trouwens geen verschil.
Het KWF vroeg om een eenduidige grens omdat zij vinden dat eerlijkheid en zekerheid belangrijker zijn dan “schrijnende verhalen” in de media (daar zijn jij en ik het ook mee eens denk ik). Het KWF is bang dat nu je lot te vaak afhangt van de subjectieve grens die de arts trekt en de staat van de financien van het ziekenhuis (want er wordt nu al een grens gesteld aan wat een QALY mag kosten maar die ligt bij iedere arts en in ieder ziekenhuis anders), ipv. dat iedereen met dezelfde aandoening en leeftijd dezelfde zorg wel of niet krijgt.
Ik zou wel willen weten op welk bedrag men uitkomt, en dan kijken of dezelfde norm gehanteerd wordt bij maatregelen tegen verkeersongevallen.
We kunnen ook kijken naar de kosten voor het onder de grond stoppen van hoogspanningsleidingen, (dit moet kanker voorkomen).
Het zou mij niet verbazen als de prijs van een mensenleven van geval tot geval verschilt.
“… op basis van financiële overwegingen wordt bepaald of een patiënt een duur geneesmiddel wel of niet krijgt. ” Dat schuurt toch wel een beetje met de eed van Hypo…zelfde diagnose, twee scenario’s: “mhhh budget verzekering, in de bijstand, geen vermogen, tja, helaas 3 tot 4 maanden max” versus “mhh top verzekering? eigen bijdrage geen probleem? check, prive kliniek legt even de rode loper voor u uit”
@7
Je hebt waarschijnlijk gelijk, misschien is het een wake up call voor politici om rationeler met dat soort dingen om te gaan, al is dat niet gebeurd in de landen die al een bovengrens voor de prijs van een QALY hebben.
@8
Tsja, tenzij je 100% belasting voor iedere euro boven bijstandsniveau instelt hou je dat toch wel over. Bedenk wel dat de behandelingen waar het hier over gaat zo duur zijn dat het niet uitmaakt of je in de bijstand zit of een normale baan en een huis hebt, pas als je multimiljonair bent kun je de behandeling betalen en dan nog gaat het in de meeste gevallen om niets meer dan het rekken van het leven met een paar pijnlijke maanden.
Dat hebben ze toch aan Achmea, Menzis en nog wat verzekeringen uitbesteed ;-)