NYT mythbusters? De mythe, dat het goed is voor de economie, als de topinkomens stijgen, wordt weer maar eens onderuit gehaald. Niet dat het enig effect zal hebben, want de decisionmakers horen bij de hoogste inkomensgroepen en het onderzoek beschrijft ook al duidelijk, dat zij zich van de economie van een land weinig aantrekken, als zij daardoor een kleiner huis kunnen kopen dan hun peers.
Het mooiste aan het onderzoek vind ik echter de verklaring, die er in zit, waarom de steun voor collectieve voorzieningen afneemt, wanneer de inkomensverschillen stijgen. Hogere inkomens stijgen en geven meer uit, de groep net daaronder wil ook mee en moet ook meer uit geven, en zo verder tot je op een punt komt, dat een groep -meestal beginnend bij de middeninkomens- de gewenste stijging in uitgaven alleen maar kan bekostigen wanneer aan de andere kant bezuinigd wordt, en dan wordt met een scheef oog naar de uitgaven voor collectieve voorzieningen gekeken (belastingen en premies). Tot nu toe had ik dit altijd heel anders benaderd door veel meer van een psychologische (sociaal-asociaal, of egoïstisch-altruïstisch) verdeling uit te gaan. Bovendien verklaart dit meteen, waarom jaloezie altijd aan wordt gevoerd als een argument, wanneer geprotesteerd wordt tegen de zelfverrijking van de hogere inkomens (jaloezie speelt al een belangrijke rol in hun eigen uitgavenpatroon, want ze willen niet in een kleiner huis wonen dan vergelijkbare collega´s, en zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten).
Reacties (1)
NYT mythbusters? De mythe, dat het goed is voor de economie, als de topinkomens stijgen, wordt weer maar eens onderuit gehaald. Niet dat het enig effect zal hebben, want de decisionmakers horen bij de hoogste inkomensgroepen en het onderzoek beschrijft ook al duidelijk, dat zij zich van de economie van een land weinig aantrekken, als zij daardoor een kleiner huis kunnen kopen dan hun peers.
Het mooiste aan het onderzoek vind ik echter de verklaring, die er in zit, waarom de steun voor collectieve voorzieningen afneemt, wanneer de inkomensverschillen stijgen. Hogere inkomens stijgen en geven meer uit, de groep net daaronder wil ook mee en moet ook meer uit geven, en zo verder tot je op een punt komt, dat een groep -meestal beginnend bij de middeninkomens- de gewenste stijging in uitgaven alleen maar kan bekostigen wanneer aan de andere kant bezuinigd wordt, en dan wordt met een scheef oog naar de uitgaven voor collectieve voorzieningen gekeken (belastingen en premies). Tot nu toe had ik dit altijd heel anders benaderd door veel meer van een psychologische (sociaal-asociaal, of egoïstisch-altruïstisch) verdeling uit te gaan. Bovendien verklaart dit meteen, waarom jaloezie altijd aan wordt gevoerd als een argument, wanneer geprotesteerd wordt tegen de zelfverrijking van de hogere inkomens (jaloezie speelt al een belangrijke rol in hun eigen uitgavenpatroon, want ze willen niet in een kleiner huis wonen dan vergelijkbare collega´s, en zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten).