Als je sociale verbanden vernietigd vraag je om problemen.
Als je dat doet om de individuen ook nog te vernietigen is de beer los.
#2
Peter
Vermedisering of psychiatrisering heeft consequenties die als sociale controle of maatschappelijke beheersing kunnen worden aangemerkt.
Sociale problemen worden onder het mom van ziekte of gestoordheid van het maatschappelijke terrein weggedragen en als individuele problemen in het ziekte-huis bijgezet. Het sociale probleem verdwijnt hiermee uit het gezichtsveld, en daarmee ook de noodzaak om het op te lossen.
Individualisering en uitstoting hebben tot gevolg dat er over de sociale aard van de problemen niet wordt gerept, dat verhinderd wordt dat het probleem als een maatschappelijk vraagstuk wordt gesignaleerd. Het zijn middelen om sociale verandering te ontkrachten.
#3
parallax
Ongelezen waar.
#4
Inca
Gelezen en de titel doet niet eens recht aan de diepte van het stuk. Zeker, de eerste conclusie is helder: Zijn conclusies spatten grafiek na grafiek van het blad: hoe groter de inkomensongelijkheid in een land of regio, hoe meer mentale stoornissen, tienerzwangerschappen, kindersterfte, agressie (zowel in de huiskamer als op straat), criminaliteit, drugs- en medicijngebruik.
Hoe meer ongelijkheid, hoe slechter de lichamelijke gezondheid, de onderwijsresultaten, de sociale mobiliteit en het veiligheidsgevoel.
Maar het gaat om meer. Om het labelen van allerlei mensen, als Duyvis-pindanootjes.
Als succes het criterium is voor een normale identiteit, dan wordt falen het symptoom van een gestoorde. De pijnlijkste toepassing is die bij kinderen, waar tegenwoordig vrijwel alle stoornissen te maken hebben met falen op school. Telkens opnieuw tonen diagnostische criteria de keerzijde van de hooggespannen sociale verwachtingen waaraan zij moeten voldoen.
Sociale problemen als ongelijkheid in mogelijkheden tot ontwikkeling van intellectuele vaardigheden en het sociaal probleem van een schoolsysteem dat individuele prestaties belangrijker vindt dan de ontplooiing van allen, stellen de keuze: ofwel uitvallers individueel typeren, ofwel het sociale probleem aanpakken. Vaak valt de keuze op het eerste …
#5
DrBanner
sociaal verbandje er omheen leggen, en je wordt weer beter.
Reacties (6)
Haal dat vraagteken in de titel maar weg.
Als je sociale verbanden vernietigd vraag je om problemen.
Als je dat doet om de individuen ook nog te vernietigen is de beer los.
Vermedisering of psychiatrisering heeft consequenties die als sociale controle of maatschappelijke beheersing kunnen worden aangemerkt.
Sociale problemen worden onder het mom van ziekte of gestoordheid van het maatschappelijke terrein weggedragen en als individuele problemen in het ziekte-huis bijgezet. Het sociale probleem verdwijnt hiermee uit het gezichtsveld, en daarmee ook de noodzaak om het op te lossen.
Individualisering en uitstoting hebben tot gevolg dat er over de sociale aard van de problemen niet wordt gerept, dat verhinderd wordt dat het probleem als een maatschappelijk vraagstuk wordt gesignaleerd. Het zijn middelen om sociale verandering te ontkrachten.
Ongelezen waar.
Gelezen en de titel doet niet eens recht aan de diepte van het stuk. Zeker, de eerste conclusie is helder: Zijn conclusies spatten grafiek na grafiek van het blad: hoe groter de inkomensongelijkheid in een land of regio, hoe meer mentale stoornissen, tienerzwangerschappen, kindersterfte, agressie (zowel in de huiskamer als op straat), criminaliteit, drugs- en medicijngebruik.
Hoe meer ongelijkheid, hoe slechter de lichamelijke gezondheid, de onderwijsresultaten, de sociale mobiliteit en het veiligheidsgevoel.
Maar het gaat om meer. Om het labelen van allerlei mensen, als Duyvis-pindanootjes.
Als succes het criterium is voor een normale identiteit, dan wordt falen het symptoom van een gestoorde. De pijnlijkste toepassing is die bij kinderen, waar tegenwoordig vrijwel alle stoornissen te maken hebben met falen op school. Telkens opnieuw tonen diagnostische criteria de keerzijde van de hooggespannen sociale verwachtingen waaraan zij moeten voldoen.
Sociale problemen als ongelijkheid in mogelijkheden tot ontwikkeling van intellectuele vaardigheden en het sociaal probleem van een schoolsysteem dat individuele prestaties belangrijker vindt dan de ontplooiing van allen, stellen de keuze: ofwel uitvallers individueel typeren, ofwel het sociale probleem aanpakken. Vaak valt de keuze op het eerste …
sociaal verbandje er omheen leggen, en je wordt weer beter.