Zo bepaalde de rechtbank in Den Haag.
In het kader van de ‘pacificatie’ van het naoorlogse Nederlands-Indië werden duizenden Indonesische mannen standrechtelijk geëxecuteerd. Een klein aantal van hun nabestaanden blijkt nu recht op een schadevergoeding te hebben.
Reacties (11)
Ja, als je maar lang genoeg wacht en er voldoende procedures omheen spant zijn er zo weinig rechthebbenden meer dat zoiets betaalbaar wordt.
/cynisme
Koop ik, maar hebben de nabestaanden van de Nederlanders die familieleden hebben verloren door de opstandelingen dan nu recht op een vergoeding van Indonesië?
Wow, Bolke praat kolonialisme goed? VOC-mentaliteit? Volk en vaderland?
@2: Nee, maar wat mij betreft in sommige gevallen wel op een vergoeding van de Nederlandse staat. Die heeft nl. ook haar eigen burgers in gevaar gebracht door na de “Proklamasi” niet onmiddellijk de onafhankelijkheid van Indonesië te erkennen en onderhandelingen te beginnen voor een vreedzame machtsoverdracht.
@3: Waar doe ik dat precies dan?
@4: Nee zo bedoel ik dat niet, als de Nederland aansprakelijk is voor daden van 65 jaar geleden is dan de huidige Indonesische regering niet verantwoordelijk voor de daden van hun voorlopers?
Zo bedoel ik dat dus, wij verantwoordelijk voor onze daden, hun verantwoordelijk voor hun daden.
Miljarden Euro’s zullen nimmer ‘voldoende’ zijn om de vele zwarte pagina’s ‘af te schrijven’ (yay, marktwerking & newspeak) binnen de Nederlandse geschiedenis.
Welke draai sommige ‘domrechtse’ (PVV’ers) er ook aan denken te kunnen geven.
Dat het e.e.a. nog steeds speelt, getuigt niet enkel van de (“multiculturele”) nazi’s die tot op de dag van vandaag voor een rechter komen te staan; volledig los van de vele miljoenen ‘oorlogsgoud’ welke de Nederlandse overheid, en passant, terzijde heeft geschoven.
Nee, die ene slag. Al dan niet met ‘een zweep’.
Tegenover ‘menselijk leed’ staat geen geldbedrag. ~Noch frame, Bolke.
@4:
Het is inderdaad van de pot gerukt dat net bevrijd Nederland (dienstplichtige) soldaten stuurt om een kolonie weer in handen te krijgen.
@4 Het waren andere tijden. Nederland zag zich als soeverein over Indonesië, en de ploppers waren in die optiek geen vrijheidsstrijders maar terroriserende bendes die collaboreerden met de voormalige bezetters. Met de kennis van nu heb je gelijk.
@7 In de Bersiap-periode waren veel gezinnen van (gedeeltelijke) westerse afkomst hun leven niet zeker. Ook daar zit leed, dat nauwelijks is erkend door Nederland (en Indonesië). KNIL-soldaten zijn niet fatsoenlijk betaald, omdat -in lijn met de argumentatie in 6- de Nederlandse staat de Indonesische staat als verantwoordelijk achtte voor het onderhoud van het leger. Indonesie was ‘natuurlijk’ de opvolger van het koloniaal bestuur, en moest dus ook de militaire krachten betalen. Nederland heeft later alsnog een kleine vergoeding aan de rechthebbenden gegeven.
Vele gezinnen van gedeeltelijk westerse afkomst moesten vertrekken, sommigen woonden er al vele generaties, en kenden geen ander thuis dan Indonesië. Volgens mij zijn die gezinnen niet fatsoenlijk gecompenseerd voor het bezit dat ze halsoverkop achter zich moesten laten. De mensen uit de gezinnen, die wél omkwamen, waren net zo schuldig als die uit Sulawesi: alleen door associatie. Maar van de laatsten waren er een stuk meer.
Ik praat kolonialisme hiermee ook niet goed, maar er is óók pijn in Nederland over hoe het gegaan is.
@9:
Je zegt het kolonialisme niet goed te willen praten, en ik geloof je, maar je haalt hier wel één van de meestgebruikte smoezen aan waarmee het kolonialisme werd/wordt geodgepraat. Dat is op zijn minst toch jammer.
“Het waren andere tijden” is nl. een drogreden. Die “kennis van nu” was destijds ook heus al wel aanwezig, alleen nog niet doorgedrongen tot de koppen van de meerderheid/machthebbers.
Dat er ook door Indonesiërs gruwelijke dingen zijn gedaan en dat er onrecht is gedaan aan o.a. de Indo’s staat niet ter discussie. Natuurlijk is dat zo.
@10 Beetje makkelijk. Natuurlijk kun je me er op pakken dat ‘andere tijden’ kort door de bocht is, en dat ‘kennis van nu’ ook toen al aanwezig was, maar dat is ook erg makkelijk. De kennis van nu, is de informatie van toen, die inmiddels geduid is. Sommigen maken die duiding meteen goed (al is het soms meer per toeval), bijvoorbeeld Churchill over Hitler, maar vaak genoeg ook niet. Volgens de Amerikanen zouden alle andere landen na Vietnam ten onder gaan aan het communisme, terwijl ze ook wel de informatie konden hebben dat Vietnam nou niet echt vriendjes was met China, noch dat andere landen zich nou echt niet zoveel van Vietnam aan trokken. Als jij die ‘duiding van informatie’ niet zó noemt, maar ‘doordringen tot de koppen van de meerderheid’, prima. En vanaf zekere hoogte kun je het die mensen wel kwalijk nemen dat ze niet wilden dat dat doordrong, maar tot die hoogte niet. Je kunt niet van elk land in het heden of het verleden verwachten dat ze alles perfect doen. Soms wordt er een verkeerde inschatting gemaakt, en dan moet je sorry kunnen zeggen en je verlies nemen. Een schadeloosstelling voor de nabestaanden van Sulawesi is zo iets, en dat had al veel eerder gemoeten.
Had Nederland volgens toenmalig internationaal recht en praktijk het recht om de opstand in Nederlands-Indie neer te slaan? Ja, maar hadden ze van dat recht gebruik moeten maken? Nee. Had Nederland veel eerder dwalingen in moeten zien? Ja, meerdere malen. In 1947, toen het duidelijk mocht zijn dat de nieuwe opstand georganiseerd en legitiem was. En toen de KNIL-militairen om hun achterstallig salaris vroegen, en toen er verhalen kwamen van massa-executies van veelal onschuldigen. Dat is nu allemaal veel te laat gebeurd, waardoor het leed alleen maar dieper is geworden.