Militair Industrieel complex zit vooral tussen de oren
Militair Industrieel Complex is er niet van gekomen, maar Amerika militariseert wel
Foto:
Militair Industrieel complex zit vooral tussen de oren
Reacties (7)
”Militair Industrieel complex zit vooral tussen de oren”
Pardon?
Er wordt bepaald geen hersenschim bedoeld met ‘militair-industrieel complex’, maar een hele reële industrie met hele reële belangen.
Ik weet ook niet zo goed hoe je tot deze conclusie komt eigenlijk, je hebt het in elk geval niet uit dit stukje van de NY Times, waarin de auteur immers spreekt van een ‘still expanding military-industrial complex’.
Hij bagetelliseert de invloed ervan, dus dat zou je inderdaad klakkeloos kunnen overnemen als je zo in elkaar steekt. Toch zou een verstandig mens zich moeten afvragen hoe belangenloos een assistant professor aan de United States Naval Academy over het ‘militair-industrieel complex’ kan spreken, als je kijkt naar hoe de lijntjes lopen is de kans immers groot dat hij ooit nog aan de slag gaat voor die eerder genoemde hersenschim.
Het stuk spreekt zichzelf ook wel tegen wat dat betreft. Het is “still expanding”, maar er staat ook dat “in terms of our total economy, it has steadily declined to less than 5 percent of gross domestic product from 14 percent in 1953”.
Maar hoe dan ook betekent dat natuurlijk niet dat het MIC niet reëel is. Het is alleen misschien minder groot dat verwacht omdat er andere kapers op de kust zijn. Bijvoorbeeld het prison-industrial complex en het medical-industrial complex bedienen zich van dezelfde mechanismen.
De woorden: ”Militair Industrieel Complex is er niet van gekomen” blijven me overigens bijzonder wereldvreemd aandoen, nauwkeuriger zou zijn: ” … is zo oud als de weg naar Rome.” Zie, bijvoorbeeld, Machiavelli:
” (…) it was a hard thing to give satisfaction both to soldiers and people; because the people loved peace, and for this reason they loved the unaspiring prince, whilst the soldiers loved the warlike prince who was bold, cruel, and rapacious, which qualities they were quite willing he should exercise upon the people, so that they could get double pay and give vent to their own greed and cruelty.”
The Prince (Il Principe), hfdst. 19
Als je salaris afhankelijk is van oorlog, ben je nu eenmaal een natuurlijke pleitbezorger ervan. Ik heb overigens wel de indruk dat de gewone soldaten van vandaag van wat meer op gewone burgers zijn gaan lijken in vergelijking met de tijden waar Machiavelli over sprak, ze houden er tegenwoordig naast hun soldatenbestaan immers ook een burgerbestaan op na, en hebben dus een evenwichtig belang bij vrede. Ik heb daarentegen niet de indruk dat bedrijven die enkele miljarden dollars per militaire inventie verdienen er net zo’n evenwichtige kijk op nahouden. Ze krijgen simpelweg een te grote check voor zo’n balance. (Feliciteert zichzelf.)
Die indruk deel ik wel. Amerika heeft nu een (grotendeels) staand leger dat gewoon doorbetaald krijgt in tijd van vrede. In de tijd van Machiavelli waren er vooral huurlegers die oorlog nodig hadden om brood op de plank te krijgen.
Nog een reden om Blackwater/XE/Academi te wantrouwen. Erik Prince doet de tijden van Machiavelli’s Prince herleven. (Klopt zichzelf ook op schouder).
En vergeet ook Prince Adam niet, hij speelt weliswaar de good guy maar heeft ondertussen zijn lucratieve televisiecontracten wel aan zijn eeuwige strijd met Skeletor te danken.
Ja, eens met Krekel. “Tussen de oren” betekent het tegenovergestelde van “Our culture has militarized considerably”.
Overigens ben ik het niet eens met deze passage in het artikel: “Of all the criticisms of the 2003 Iraq war, the idea that it was done to somehow magically decrease the cost of oil is the least credible. Though it’s true that mercenaries and contractors have exploited the wars of the past decade, hard decisions about the use of military force are made today much as they were in Eisenhower’s day: by the president, advised by the Joint Chiefs of Staff and the National Security Council, and then more or less rubber-stamped by Congress. Corporations do not get a vote, at least not yet.”
Ten eerste is de prijs van de olie geen argument: want de olie wordt betaald door anderen dan degenen die eraan verdienen en die kunnen dus wel degelijk baat hebben bij zo’n oorlog.
Ten tweede zijn de banden tussen bedrijfsleven en politiek in de VS zo nauw dat je misschien wel formeel kunt zeggen: “Corporations do not get a vote”, maar dan verzwijg je feitelijk dat in de praktijk bestuursleden van die corporations vaak ook een politieke carrière volgen. Ze zijn ex-politicus of gaan nog een politiek ambt vervullen, of allebei. Neem bijvoorbeeld de band van Dick Cheney met Halliburton.
Helemaal mee eens, Ernest. In de V.S. bestaat een gevaarlijk en pervers huwelijk tussen staat en bedrijfsleven.
“maar dan verzwijg je feitelijk dat in de praktijk bestuursleden van die corporations vaak ook een politieke carrière volgen.”
Dat is overigens één, maar niet de enige wijze waarop commerciële belangen invloed uitoefenen op de staat. Verkiezingen win je daar bijvoorbeeld vooral met geld. Charme en een aansprekend beleid zijn immers wel leuk, maar dat moet je wel zien te verkopen, en daarvoor heb je nu eenmaal (bijvoorbeeld) dure zendtijd nodig. Het maximumbedrag wat aan een campagnekas gesschonken mag worden is geloof ik onlangs verhoogd tot nagenoeg onbeperkt, in praktijk betekent dit dat overige belangengroepen niet meer kunnen concurreren met het bedrijfsleven.
Zie ook Thomas Fergusons investment theory of politics, aan de hand waarvan iedere presidentsverkiezing van de afgelopen honderd jaar goed voorspeld had kunnen worden door simpelweg te kijken naar welke kandidaat de goedkeuring van het bedrijfsleven kon wegdragen.
Iedere president moet dus feitelijk worden goedgekeurd door het bedrijfsleven. De bewering: “Corporations do not get a vote” is dus inderdaad alleen in theorie waar, aangezien ze in de praktijk zelfs het vetorecht hebben.
Andere manieren waarmee je invloed op de staat kan uitoefenen, als je financiële belangen maar groot genoeg zijn tenminste, zijn (o.a.) het ouderwetse lobbyen (met een jaarlijks lobbybudget van 6 miljoen dollar per congreslid móét het bedrijfsleven iets kunnen aanvangen) of gewoon door het direct manipuleren van de publieke opinie m.b.v. PR- en marketingbureaus of die altoos maar voortpompende ‘denktanks’, die bijna zonder uitzondering door het bedrijfsleven gefinancierd worden.
Dat de NY Times de mensen daar minder graag aan herinnert dan aan het omgekeerde, moet volgens mij liggen aan het feit dat, in de woorden van Orwell:
”All the papers that matter live off their advertisements, and the advertisers exercise an indirect censorship over news.”
(The Lion and the Unicorn, 1941)
Waarom zou de NY Times dus meewerken aan het creëren van een realistisch wereldbeeld, waarin de belangen en de invloed van het bedrijfsleven op de staat direct zichtbaar zijn? Zo’n wereldbeeld is immers funest vóór diezelfde belangen, en dat zou voor het bedrijfsleven een reden zijn om niet meer te adverteren in een bepaalde krant.
En dat is dus nog los gezien van het feit dat kranten (en andere media) dikwijls onderdeel uitmaken van grote bedrijven of enorme zakenimperiums. Dat is in Nederland al zo, maar in de V.S zeker, waar geloof ik iets van 95% van alle media in handen zijn van slechs vijf of zes bedrijven.
Eigenlijk is dit dus typisch een onderwerp waarop je grote kranten en andere grote media niet zonder meer kunt vertrouwen, aangezien ze er niet belangeloos in staan.