COLUMN - Het is woensdagmiddag, een aantal jaar geleden.

Dat het een woensdagmiddag was weet ik zeker, want ik was vrij en alleen met drie kinderen. En niet heel lang daarvoor had ik op mijn werk gevraagd of ik voortaan op woensdagmiddag vrij mocht zijn. Zodat ik op die dagen na school iets leuks met mijn kinderen kon gaan doen. Maar op deze woensdagmiddag ben ik niet iets leuks met mijn kinderen aan het doen. In plaats daarvan ben ik aan het werk. Wat ik precies moest doen herinner ik me nu niet meer, maar destijds was het heel belangrijk. Belangrijk genoeg in ieder geval om het te verruilen voor een leuke middag met mijn kinderen.

Zuchtend zat ik achter mijn computer in een poging het gevraagde op de mail te zetten. Liv, mijn jongste, begon destijds net een beetje in zinnetjes te praten. Ook nu, op die ene woensdagmiddag een aantal jaar geleden, probeert ze me wat duidelijk te maken. Ze staat naast me, trekt aan mijn arm en brabbelt wat. Licht geïrriteerd maar vriendelijk doe ik een poging haar af te poeieren. “Sorry Livje, mama is even bezig. Nu even niet. Ga maar bij je zus op de bank zitten, ik ben zo klaar…”, zeg ik tegen haar. Maar ze gaat niet bij haar zus op de bank zitten.

Ze trekt opnieuw aan mijn arm en brabbelt hetzelfde zinnetje nog een keer. Dit herhalen we zo’n vier keer, totdat mijn geduld op is. Gefrustreerd omdat het me niet lukt mijn mail af te maken, ontplof ik en zeg fel tegen haar dat ze NU ECHT EVEN OP DE BANK MOET GAAN ZITTEN, omdat mama iets moet afmaken en ik zo kom. Ik val zelden uit tegen mijn kinderen dus als ik dat dan wel doe schrikken ze zich, terecht, helemaal kapot. Ook Liv schrikt van deze hevige uitval en loopt huilend naar de bank. Nomi, haar oudere zus, die tv zat te kijken op de bank, kijkt op en zegt: “mama, ze zei alleen maar ‘hou van jou’”.

Even staat mijn hart stil.

De tranen springen in mijn ogen. Ik herhaal het brabbeltje van Liv in mijn hoofd. Hhhhanjouww, hhhhanjouww, hou van jou. Nomi heeft gelijk. Ze zei echt hou van jou. Voor het eerst in haar kleine mensjesleven zei ze hou van jou. Tegen mij, haar moeder, die in plaats van haar te knuffelen tegen haar uitviel en zei dat ze op de bank moest gaan zitten. En waarom? Omdat ik op mijn vrije woensdagmiddag iets moest doen voor mijn werk wat op dat moment heel belangrijk leek maar ik me nu niet meer kan herinneren…

 

Charlotte Berens

Reacties (2)

#1 Rigo Reus

Ik aarzel tussen ‘ah, gossie, Sargasso goes Libelle’, en: ‘Nou, vooruit Charlotte Berens, dit zien we door de vingers, maar voortaan gaan kinderen voor werk hoor, want dit was wel erg bot en pijnlijk (….maar wel mooi opgeschreven).

  • Volgende discussie
#1.1 Janos - Reactie op #1

Haha, als dit de kwaliteit van schrijven is dan moet ik vaker de Libelle lezen =P

Serieus: vond dit een uitermate sterk stukje, en hoewel wat extreem vermoed ik dat vrijwel iedere ouder die jonge kinderen heeft en tegelijkertijd probeert thuis te werken hier wel mee te maken krijgt. En dan is bovenstaand een welkome gelegenheid tot reflectie hoe daar mee om te gaan (en idd, ook mooi opgeschreven).