Woef

COLUMN - Je komt nog eens ergens als je door een hond wordt gebeten. Bij de huisartsenpost in het ziekenhuis bijvoorbeeld. De hond kon er trouwens niets aan doen hoor. Hij is normaal hartstikke lief. Hij doet nooit wat. Maar deze keer wel. Zonder waarschuwing plantte hij zijn bek om mijn hand. Blijkbaar voelde hij zich bedreigd. Ik was al lang blij dat hij mijn hand te pakken had en niet die van de jongste sloper. Wij aaiden de hond namelijk samen. De jongste sprong achteruit en ik begon van schrik te janken. Met mij kun je de oorlog winnen…

Zijn hoektand had een spoor in mijn middelvinger getrokken. Ik belde met de huisartsenpost. Wanneer ik voor het laatst een tetanusprik had gehad? Geen idee. Mijn vaccinatieprogramma was 35 geleden al gestopt, volgens mij. Komt u dan maar even langs, was het antwoord. Afhankelijk van de wond krijgt u ook nog antibiotica mee. Ik keek naar de wond. Dat zou wel loslopen. Deze uit de hand gelopen schaafwond behoefde echt geen antibiotica. Een prik zou voldoende zijn.

In de wachtkamer zat een dame zich vreselijk aan te stellen. Ze kon niet goed meer lopen, tenminste, dat leek zo. Ze strompelde eerder aan de arm van haar man op 12-centimeterhakken de wachtkamer in. Ze weende prachtige tranen, op een manier die de dikke laag make-up op haar wangen intact liet. Haar hoofd hing op zijn schouder. Hij liet haar even achter om gegevens in te gaan vullen en koffie te halen. Terwijl hij voor haar op pad was, liep zij verrassend soepel richting rolstoel. Ze huilde ook niet meer. Ze plofte in de stoel, bekeek zichzelf in het spiegeltje dat uit haar handtas kwam en zwaaide heen en weer met haar zwaar geblondeerde haren. Haar parfum vulde de wachtruimte. Een te scherp en te zoet luchtje. Het irriteerde mijn neus. Ze jammerde direct weer toen haar man kwam aangelopen. Zonder die schoenen zou het volgens mij al best wel weer gaan met dit poppetje, maar ik keek medelijdend naar de man. Hij trapte erin. In alles. De lobbes.

De huisarts riep me binnen. Ze keek naar mijn vinger. Aansteller, zag ik haar denken. Ik voelde me kleiner worden. Het leek ook nergens naar, het was een wond van niets, maar ik moest toch komen van haar assistente? Op haar vraag of het een grote hond was geweest, kon ik gelukkig antwoorden dat het een joekel was. Wel twee meter hoog, gebaarde ik met mijn handen. Echt, een enorme hoor. Of het een deense dog was geweest. Nee, uhm, een bordercollie. Maar wel een mannetje en een bek vol tanden, weet je wel.

Ook zij vroeg naar mijn prikgeschiedenis. Ik vertelde dat ik vroeger alles al had gehad. Of ik ooit in de tropen was geweest? Nepal, Indonesië. Zal je toen je prikken wel hebben gehad. Hoe oud was je toen? 27. Dan zijn die spuiten nu ruim verlopen. Die zijn maar tien jaar geldig. En ik maar denken dat ik met het juiste licht en een slechtziend iemand voor me, nog wel voor eind dertig door kon gaan. Achteraf bedacht ik dat zij mijn geboortedatum natuurlijk in haar scherm had staan. Ze had ook een bril op. Dat moet het zijn geweest…

Ze jaste de prik er zonder medelijden in. Ik hield me kranig. Ze plakte een pleister en ik zag de pot met dropjes staan. Zou ik het vragen? Was vast voor hele dappere kindjes. Ik besloot te zwijgen. Ik vroeg haar wel of het met volle maan nou echt heel veel drukker was tijdens de nachtdiensten. Ja, zei ze kort. Maar het is nu geen volle maan, dus je bent gewoon door een hond gebeten, geen weerwolf. Ze maakte een grapje! Ik schrok ervan en vergat te lachen.

Met een witte pleister op de bovenarm kwam ik thuis. De jongens aaiden bewonderend over mijn arm. Of ik had gehuild, of het zeer deed, waarom ik een spuit in mijn arm had gekregen en niet in mijn vinger en of ik nou eindelijk eens het eten klaar ging maken. Ik stond op en liep richting keuken. Eerst gunde ik mezelf een ijsje. Met aardbeiensmaak. Voor de schrik.