Wie spelen er op Egopop 2009?

Volgend weekend is het weer zover: Pinkpop. Wat begon als een lokaal nudistenfeest in de seventies, groeide uit tot eeuwigdurende terreur van altijd dezelfde bands die Leo Blokhuis ongetwijfeld te gek zal vinden maar het slechte geluid, de verlammende geur van shag, leer en bier voor munten en die vermoeiende fuifnummers van The Counting Crows en Faithless hebben me doen besluiten: popfestivals ala Pinkpop zijn verschrikkelijk. Hé, ik mag het zeggen, als ‘popjournalist’ voor VPRO’s 3VOOR12 was ik op elk festival een ramp, ik ben zelfs een keer met de dood bedreigd (per mail) vanwege mijn recensies. Een veel beter idee: Egopop. Kies de ideale line-up voor een festival. Gegarandeerd zonder pauze-acts. Doden mogen opgegraven worden!

Ten eerste: ik heb geen zin in een grasveld met een podium. Doe mij een Carnegie Hall, een kasteel of desnoods een Crystal Palace aan een mooi strand. Niet dat het geluid daar zo fan-tas-tisch zal zijn, maar dan hoef ik in elk geval niet een poncho aan als het mocht gaan regenen. Begrijp me goed, ik hoef heus niet in een leren Chesterfield toe te kijken als een verwende Caligula, maar een podium dat metersver van me verwijderd is en opgesierd wordt door logo’s van banken en dranken: veel te banaal. Dan liever een decor van gesloopte auto’s. Qua security ben ik makkelijk. Alleen dreads, honden, didgeridoo’s en Giel Beelen worden van het terrein geweerd, verder is iedereen welkom.

Als spreekstalmeester kies ik Sjef van Oekel die het liefst brakend, struikelend en schreeuwend om hulp de acts aan- en afkondigt. (Hij is een van de hoogtepunten uit de geschiedenis van Pinkpop, trouwens). Het is een eendagsfestival, want ik wil thuis slapen – al zal ik een overnachting in het aanpalende Sheraton niet afwijzen. De deuren gaan open rond een uurtje of een in de middag met als achtergrondmuziek iets van Curtis Mayfield. Hij treedt niet op, want in zijn kleedkamer leest hij liever een boek van Dashiel Hammett – en terecht. Optreden is overschat. Het geeft niet als sommige acts playbacken of karaoken. Schalen met worsten, kazen en koude vis worden uitgereikt, alsmede talloze dranken in kelken en kruiken. Bij voorkeur door schaars geklede dames – naakt mag uiteraard ook.

De jeugd heeft de toekomst. Als eerste treedt The Black Rebel Motorcycle op, die het stokje kort daarop doorgeeft aan Dead Combo (het schuurmachinerock-tweetal uit Noorwegen, niet die Fado-band uit Portugal!), Diamond Nights en zZz. Die laatste spelen een uitgebreide versie van Amanda, die overgaat in een ellenlange discosessie van Nicolas Courtin en Fred Ventura. Giorgio Moroder doet met zilverkleurige sambaballen een mooie medley die wordt afgemixt door Daft Punk.

De psychedelische pulserende synths van Daft Punk smelten samen met Pink Floyd die het album Wish You Were Here integraal speelt. David Gilmour ziet er nog niet uit als een dorpsslager en Roger Waters ziet er nog niet uit als Richard Gere. Na afloop komt Sjef vragen wie van de bandleden eigenlijk Pink is, maar zijn arm wordt bijna uit de kom getrokken door Lemmy Kilmister.

Motörhead begint met Stay Clean en werkt zo een ijzingwekkende set af met Hawkwinds Silver Machine in de slotfase, die dan mooi wordt opgepikt door Earl Brutus omdat Nick Sanderson uit de dood is opgestaan en na zijn SAS and The Glam That Goes With It doodleuk Richard Butler van The Psychedelic Furs uitnodigt voor een potje voetbal tegen het team van FC St. Pauli in het midden van de zaal. Helaas voelt Richard Butler zich genoodzaakt om net wat te lang door te jengelen met We Love You, zodat The Walker Brothers slechts een paar minuten vrij spel krijgen om dan een paar Burt Bacharach klassiekers te vertolken, met Duffy, Dusty Springfield en Nina Simone als vocale smaakversterkers tijdens Make It Easy On Yourself. Vuurwerk barst los.

Sjef van Oekel stort weer eens in, het podiumlicht valt uit en J.G. Ballard leest vanuit een autowrak fragmenten voor uit The Atrocity Exhibition. De stroboscopen gaan aan, rook vult de héle ruimte tot aan de nok. The Jesus & Mary Chain spelen na Ballards voordracht hun luidste versie van Reverence ooit (‘I wanna die just like Jesus Christ / I Wanna die on a bed of spikes’), gevolgd door een kort intermezzo van de heren van Suicide die Ghostrider laten overgaan in een militante set van Primal Scream, hetgeen slechts de intro bleek te zijn van een halfuur durende versie van The Sisters of Mercy’s Vision Thing. Andrew Eldritch is niet kaal en schudt handen met Isaac Hayes die een slordige vijf miljoen dollar wilde voor zijn versie van Walk On By. Dan moet Kate Bush nog beginnen, die haar bizarre klanktapijt doorpasst naar David Bowie die als The Thin White Duke ruimte inlast voor een duet met David Sylvian.

Egopop 2009. Ik ben de enige die applaudisseert en überhaupt tot na afloop is gebleven. Sjef van Oekel roept om vijf uur: ‘Wat nu?’ Ach ja, wat nu, denk ik. Laat ik dan ook maar Guns ‘n’ Roses en The Killers tot het gaatje uitzitten. Iemand roept ‘homo’, en ik denk dat het Lemmy is (en hij heeft het tegen mij).

Ik lees op de terugweg een kort verhaal van John Cheever en val in slaap. Niemand valt me lastig met opmerkingen als: ‘Hey, je bent van 1978, waar zijn The Queens of The Stone Age in plaats van al die ouwe shit?’ of: ‘Als je dan ouwe lullen programmeert, waarom treden Bob Dylan en Neil Young niet op? The Beatles? Of Nirvana? Of de fucking Red Hot Chili Peppers?’ En als iemand het toch vraagt, antwoord ik: ‘Omdat dat overrated piles of shit zijn en ik heb alleen een zwak voor underrated piles of shit waarvan ik de liedjes kan meefluiten.’