ANALYSE - Een stichting in de UK heeft een website gelanceerd waarop onderzoek naar interventies in het onderwijs systematisch wordt ontsloten. De bedoeling is om een “evidence ecosystem” te creëren, waarbinnen bewijs over effectieve onderwijsmethoden beschikbaar komt. En dan op een manier dat leraren er ook echt wat aan hebben. Niet makkelijk lijkt me maar wel heel erg nuttig.
Eerder is in de US al zoiets ontwikkeld (“What Works in Education”). De NRO doet dat in Nederlands sinds kort ook met kennismakelaars, en TIER lanceerde vorig jaar al iets vergelijkbaars. De website van de Education Endowment Foundation heet Teaching & Learning Toolkit.
Bovenaan staat “Arts participation”. De kosten vallen mee, de impact is “laag” volgens het beperkte onderzoek dat er is. De +2 score geeft toch de indruk dat er een (klein) positief effect is.
Jammer genoeg staan muzieklessen er niet bij. Ik vermoed dat daar ook weinig onderzoek naar gedaan is. Toch ben ik blij dat Bussemaker vandaag bekend maakte de subsidies voor muziekonderwijs te verhogen. Maar dat is puur op basis van mijn eigen ervaring: ik ben nog steeds blij dat ik op de basisschool al met een muziekinstrument in aanraking kwam.
Bron: Education Endowment Foundation (2016). Teaching & Learning Toolkit.
Reacties (6)
Kennismakelaars. Oef… Moet heel erg mijn best doen daar al niet af te haken.
Evidence based is mooi. Beter dan de ontelbare nieuwerwetsigheden die zich om de haverklap aandienen, veelal bedacht door hen die het voor de klas niet zo heel goed deden. Of hen die een niet onderwijs gelieerde nieuwerwetsige talentorganisingmanagementslookatmebeingcool inynewsuitwithstrangeglassesandpurpleshoes opleiding hebben gevolgd.
Maar er is al zoveel evidence based. De echt belangrijke didactische waarden worden al toegepast.
Het zou goed zijn te kijken niet naar wat werkt in het onderwijs, maar naar wat er niet werkt in het onderwijs.
Bestuurslagen.
I-pad scholen.
Hervormingen om de anderhalve week.
Vernieuwingsdrang.
etc.
Een soort wetenschap dus. Moet ik hieruit concluderen dat men tot voor kort de “we doen maar wat”-methode hanteerde?
@2: Je had/hebt vooral veel ideeën. Met mooie namen. Handelingsgericht werken. Oplossingsgericht werken. Het directe instructiemodel. Etc. Vooral ideeën inderdaad. Vaak ook oude wijn in nieuwe zakken. Niet altijd niet evidence based. Ook niet altijd wel evidence based.
Zomaar wat doen is er echter niet bij. Aangestuurd en opgelegd zomaar wat doen volgens blauwdruk dan weer wel.
Het wordt in het onderwijs al net zo moeilijk als in het huishouden van de welgestelden:
Vroeger had je een werkster.
Nu een hygiënisch medewerkster, een manager hygiënische zaken, plus een controleur m/v.
En het wordt er niet schoner op.
;-)
Ik vind dat evidence-based eigenlijk helemaal niet zo mooi. Het klinkt leuk, maar de onvermijdelijke uitkomst is dat we onze werkelijkheid gaan reduceren tot dingen die we op een of andere manier denken te kunnen meten… en daarmee gooien we oneindig veel nuance en rijkdom weg.
Evidence is niet op zich verkeerd, als 1 aspect van vele, maar als het het enige is, is het veel te weinig. We hebben juist veel meer ruimte nodig om mens te zijn met allerlei variatie in eigenschappen en mogelijkheden. En dat kunnen we best, ‘we doen maar wat’ is iets waar we evolutionair behoorlijk in gespecialiseerd zijn. Er is niet zoveel reden om ons moedwillig zo in een strak keurslijf te knellen waar we alle ruimte voor uitzonderingen, experimenten en creativiteit uitbannen omdat het niet ‘evidence based’ is.
@5: Klopt helemaal wat je zegt. Toch zie ik het vooral van de andere kant: het is een sterk wapen tegen onderwijskwakzalverij, een praktijk die, hoewel de spellingscontrole mij nu met een rode golflijn waarschuwt dan wel afstraft, een zeer veelvoorkomende is. In toenemende mate.