Vuile koehandel tussen VS en de Saoedi’s

Een gastbijdrage van Pepe Escobar. Dit stuk verscheen oorspronkelijk op de Asia Times Online.

‘Jullie vallen binnen in Bahrein; wij pakken Muammar Gaddafi in Libië.’ Dit, in het kort, is de essentie van een deal die is bereikt tussen de regering van Barack Obama en het Huis van Saoed. Twee diplomatieke bronnen bij de Verenigde Naties bevestigen onafhankelijk van elkaar dat Washington, via minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, het startsein gaf aan Saoedi-Arabië om Bahrein binnen te vallen en de pro-democratische beweging bij hun buurman te verpletteren, in ruil voor een “ja” door de Arabische Liga voor een no-fly-zone boven Libië – de belangrijkste grond die leidde tot de VN-Veiligheidsraad Resolutie van de Raad 1973.

De onthulling kwam van twee verschillende diplomaten, de één Europeaan en de ander lid van de BRIC-groep, en ze werd afzonderlijk gemaakt tegenover een Amerikaanse wetenschapper en Asia Times Online. In lijn met het diplomatiek protocol, kunnen hun namen niet bekend worden gemaakt. Eén van de diplomaten zei: “Dit is de reden waarom we resolutie 1973 niet konden steunen. We betoogden dat Libië, Bahrein en Jemen vergelijkbare casussen waren, en we hebben opgeroepen tot een missie om uit te zoeken wat er feitelijk aan de hand is. We handhaven onze officiële positie dat de resolutie niet duidelijk is, en uitgelegd kan worden op een oorlogszuchtige manier.”

Zoals de Asia Times Online heeft bericht, is een algehele instemming van een no-fly zone door de Arabische Liga een mythe. Van de tweeëntwintig volwaardige leden, waren slechts elf aanwezig tijdens de stemming. Zes van hen waren leden van de Samenwerkingsraad van Golfstaten, de door de VS-gesteunde club van koninkrijken/sjeikdommen in de Golf, waarvan Saoedi-Arabië hoofd van de pikorde is. Syrië en Algerije waren tegen. Saoedi-Arabië hoefde slechts drie overige leden te “verleiden” om de gewenste stemming te krijgen.

Vertaling: slechts negen van de tweeëntwintig leden van de Arabische Liga stemden vóór de no-fly zone. De stemming was in wezen een door het Huis-van-Saoed geleide operatie, samen met de secretaris-generaal van de Arabische Liga; Amr Moussa, die maar wat gretig was zijn CV bij Washington op te poetsen, met het oog op het worden van de volgende Egyptische president.

Aldus, in het begin, was er de grote Arabische opstand van 2011. Daarna, even onverbiddelijk, kwam er de contrarevolutie van de VS en de Saoedi’s.

Oorlogsprofiteurs verblijden zich

Humanitaire imperialisten zullen aan het bovenstaande massaal de draai geven van een “samenzweringstheorie”, zoals ze het doen voorkomen alsof de bombardementen op Libië een hypothetische slachtpartij in Benghazi hebben voorkomen. Ze zullen het huis van Saoed in verdediging nemen, en zeggen dat het erom gaat Iraanse subversieve activiteiten in de Golf te voorkomen; R2P – “responsibility to protect” – is duidelijk niet van toepassing op de mensen in Bahrein. De spindokters zullen het Libië na Gaddafi zwaar promoten als een nieuw – olieachtig – Mekka van de mensenrechten, compleet met CIA-informanten, zwarte operaties, geheime strijdkrachten en schimmige aannemers.

Alles wat ze zeggen zal de feiten op de grond echter niet veranderen – de plastische gevolgen van de onzedelijke dans die de VS en de Saoedi’s uitvoeren. Asia Times Online heeft reeds verslag gedaan van wie er baat heeft bij de buitenlandse interventie in Libië (zie There’s no business like war business, van 30 maart).

Spelers bestaan onder meer uit het Pentagon (via Africom), de Noord-Atlantische VerdragsOrganisatie (NAVO), Saoedi-Arabie, Amr Moussa van de Arabische Liga, en Qatar. Voeg aan dat lijstje nog de al-Khalifa dynastie in Bahrein toe, verscheidene wapenleveranciers, en de gebruikelijke neoliberale verdachten die maar wat graag alles wat het oog ziet zouden privatiseren in het nieuwe Libië – zelfs het water. En dan hebben we het nog niet eens over de Westerse gieren die boven de Libische olie- en gasindustrie heen cirkelen.

Ontmaskerd, bovenal, is de verbluffende hypocrisie van de regering Obama, die een grove geopolitieke coup, lopend van Noord-Afrika tot aan de Perzische Golf, verkoopt als een humanitaire operatie. Dat hier weer een nieuwe oorlog van de VS tegen een moslimland wordt gestart, dat is niet meer dan een “kinetische militaire actie”.

Er is zowel in de VS en door het hele Midden-Oosten brede speculatie geweest dat, gezien de militaire patstelling – en het gebrek aan animo onder de “coalitie van de willenden” om de Gaddafi-familie de vergetelheid in te bombarderen – Washington, Londen en Parijs mogelijk genoegen zouden nemen met de beheersing van de oostelijke helft van Libië; de Noord-Afrikaanse versie van een olierijk Golf-emiraat. Gaddafi zou dan overblijven met een verhongerend Noord-Korea-achtig Tripolitanië.

Maar gezien de laatste waardevolle deserteringen uit het regime, en het verlangde eindspel (“Gaddafi moet weg”, in President Obama’s eigen woorden), zullen Washington, Londen, Parijs en Riyaad geen genoegen nemen met minder dan de gehele kebab. Inclusief een strategische basis voor zowel Africom als NAVO.

Het optrommelen van de ongebruikelijke verdachten

Een van de neveneffecten van de vuile koehandel tussen de VS en de Saoedi’s is dat het Witte Huis alles doet wat in haar vermogen ligt om ervoor te zorgen dat het drama in Bahrein begraven wordt door de Amerikaanse media. Nieuwslezeres Katty Kay van BBC-Amerika had tenminste nog het fatsoen om te benadrukken: “Ze zouden die kwestie [Bahrein] het liefst zien verwijnen, aangezien er niet echt een voordeel voor hen in zit de opstand van de sji’ieten te steunen.”

Op zijn beurt verscheen de emir van Qatar, sjeik Hamad bin Khalifa al Thani, op al-Jazeera en zei dat handelen geboden was omdat het Libische volk aangevallen werd door Gaddafi. De anders altijd voortreffelijke journalisten van al-Jazeera hadden de emir beleefd kunnen vragen of hij dan zijn Mirages zou sturen om het Palestijnse volk tegen Israel te beschermen, of zijn buren in Bahrein van Saoedi-Arabië.

De al-Khalifa dynastie in Bahrein vormt in wezen een zootje soennitische kolonisten die 230 jaar geleden de toko overnamen. Voor een groot deel van de 20^e eeuw waren ze gedienstige slaven van het Britse Rijk. Hedendaags Bahrein leeft niet onder het spooksel van een machtsgreep van de kant van Iran; dat is een mythe die wordt gepropageerd door al-Khalifa (en het Huis van Saoed).

Door hun geschiedenis heen hebben de Bahreini’s zich steeds verzet om deel uit te maken van een soort van sji’itische natie, geleid door Iran. De protesten komen van ver terug, en maken deel uit van een ware nationale beweging, ver voorbij sektarisme. Geen wonder dat de slogan op de iconische Parel-rotonde – vermorzeld door de angstige al-Khalifa politiestaat – luidde: “noch soennieten, noch sji’ieten; Bahreini’s!”

Wat de demonstranten wensten was in wezen een constitutionele monarchie; een legitiem parlement; vrije en eerlijke verkiezingen; en een einde aan de corruptie. Wat ze echter kregen in plaats van ‘zakenparadijs Bahrein’ was het ‘gewelddadig inferno Bahrein’, en een invasie die werd gesponsord door het Huis van Saoed.

En de repressie gaat door – onzichtbaar voor de Amerikaanse media. Twitteraars schreeuwen dat iedereen en zijn buurman wordt gearresteerd. Volgens Nabeel Rajab, president van het Bahrein Centrum voor Mensenrechten, worden meer dan vierhonderd mensen ofwel vermist of zitten ze in de gevangenis, sommigen van hen “gearresteerd bij controleposten door boeven die zijn ingevlogen vanuit andere Arabische en Aziatische landen – ze dragen zwarte gezichtsmaskers in de straten.” Zelfs blogger Mahmood al Yousif werd om drie uur in de nacht gearresteerd, hetgeen leidde tot angst dat hetzelfde zal gebeuren met elke Bahreini die heeft geblogd, getwitterd of Facebookberichten heeft gepost om zich voor hervorming uit te spreken.

Globocop is lekker bezig

Operatie ‘Odyssey Dawn’ is nu voorbij. En hier is ‘Unified Protector’ – geleid door de Canadees Charles Bouchard. Vertaling: het Pentagon (als in: Africom) hevelt de “kinetische militaire actie” over naar haarzelf (als in: NAVO, dat niets anders is dan het Pentagon dat over Europa heerst). Africom en de NAVO zijn nu één.

De NAVO-show zullen luchtbombardementen en aanvallen met kruisraketten inhouden; een zeeblokkade van Libië; en schimmige ongespecificeerde grondoperaties om de “rebellen’ te helpen. Heftige overvallen door gevechtshelikopters a la AfPak – met bijkomende “collateral damage” – moeten worden verwacht.

Een eigenaardige ontwikkeling is al zichtbaar. De NAVO staat strijdkrachten van Gaddafi moedwillig toe om op te rukken langs de kust van de Middellandse Zee en de “rebellen” te verdrijven. Er zijn al een tijdje geen chirurgische luchtaanvallen geweest.

Het mogelijke doel is om politieke en economische concessies af te dwingen van de Libische Nationale Raad (LNR), die wemelt van de deserteurs en Libische bannelingen – een schimmige groep acteurs waaronder de voormalige minister van Justitie Mustafa Abdel Jalil, de in de VS geschoolde voormalige staatssecretaris van beleidszaken Mahmoud Jibril, en voormalig inwoner van Virginia, nieuwbakken “bevelhebber van het leger” en CIA-stroman Khalifa Hifter. De prijzenswaardige, inheemse jeugdbeweging van 17 februari – die in de voorste linies stond van de opstand van Benghazi – is volledig op een zijspoor gezet.

Dit is de eerste Afrikaanse oorlog voor NAVO, zoals Afghanistan NAVO’s eerste Centraal-/Zuid-Aziatische oorlog is. Inmiddels stevig ingesteld als de gewapende tak van de VN, is de NAVO flink op weg om haar “strategische concept” te implementeren, zoals goedgekeurd op de Lissabon bijeenkomst afgelopen November (Zie Welcome to NATOstan, Asia Times Online, 20 november, 2010).

Gaddafi’s Libië moet geliquideerd worden zodat de Middellandse Zee – het mare nostrum van het antieke Rome – een NAVO-meer kan worden. Libië is de enige natie in Noord-Afrika dat niet onderworpen is aan Africom of Centcom of een van de myriaden aan NAVO-“partnerschappen”. De andere niet-NAVO-gerelateerde Afrikaanse landen zijn Eritrea, de Arabische Democratische Republiek van Sawahiri, Soedan en Zimbabwe.

Daarnaast vechten twee leden van NAVO’s “Istanboel Coöperatie Initiatief” – Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten – nu voor de eerste maal zij aan zij met Africom/NAVO. Vertaling: NAVO en de partners in de Perzische Golf vechten een oorlog uit in Afrika. Europa? Veel te provinciaal. Globocop is het helemaal!

Volgens de dubbelspraak van de regering Obama zelf, kunnen dictators die in aanmerking komen voor “US outreach” – zoals in Bahrein en Jemen – rustig gaan slapen en komen ze met vrijwel alles weg. Wat betreft degenen die in aanmerking komen voor “verandering van regime”, of het nu in Afrika is of het Midden-Oosten en Azie, die kunnen beter op hun hoede zijn. Globocop NAVO komt eraan om u te grazen te nemen. Met of zonder vuile koehandel.

Pepe Escobar is een journalist die werkt vanuit Sao Paulo, Brazilië. Hij is vaste columnist voor de Asia Times Online, en analist en correspondent voor het Real News Network. Hij heeft diverse boeken op zijn naam staan zoals: Red Zone Blues: A Snapshot of Baghdad During the Surge (2007); Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (2007); en Obama does Globalistan (2009)