Vrij logisch

Gerard Parkeur is een 85 jaar oude uitvinder die, net als ik, in Egmond aan Zee woont. Ik spreek hem af en toe, als hij in de tuin zit van het bejaardentehuis, alhier. Ik loop dan langs en ik doe mijn uiterste best om niet naar hem te kijken, maar hij roept: ‘Hoogeboom!!’ en dan moet ik wel. ‘Kom er eens bij zitten, jongeman!’ Ik ben slecht in het verzinnen van uitvluchten, ik zei eens: ‘Maar ik moet naar de bakker!’ ‘De bakker is die kant op, hoor.’  En je weet dat je weer een uur lang vast zult zitten aan de inventies uit Parkörs Werke Verzeichnis.

De mens is een verhalend beest, dat begrijp ik wel, maar Parkeurs verhalen zijn altijd pseudologisch fantastisch. Zo heeft hij me eens verteld dat hij een penhouder had uitgevonden, waarin niet één, en niet twee, maar wel drie pennen pasten. Tot zover was alles in orde. Maar hij ging verder met de besprekingen met de eigenaar van restaurant De Egmonden, die wel zin had in zulke penhouders. Om ze te gebruiken voor de soepstengels. ‘Natuurlijk heb ik aan het verzoek voldaan,’ zei Parkeur, ‘ga het maar controleren in De Egmonden. Vraag maar naar de naam Parkeur.’

Uiteraard heb ik het verhaal niet gecontroleerd, want ik eet nooit buiten de deur.

Gisteren was het weer raak, helaas. Nu had hij een stormzeewering uitgevonden. Hij stond ook op goede voet met de medewerkers van Rijkswaterstaat etc., die zéér geïnteresseerd waren geweest in zijn revolutionaire ontdekking. De duinen zouden gewoon kunnen blijven bestaan, want dat was goed voor het ‘natuurbeleven’, zoals Parkeur het noemde. Honderd meter van de hele kust van Nederland zou een, eenvoudig van plastic vervaardigde, vijf meter hoge en weet ik hoeveel honderden kilometers lange rol op de zeebodem worden gelegd. Bij een storm zou die rol worden afgerold en tot een flinke hoogte (Parkeur had uitgerekend: tot 50 meter boven het A.N.P.) omhoog worden getakeld. ‘Je krijgt dus een enorme zak met water,’ zei hij.

‘Maar het ligt politiek gevoelig, hè. De politiek wil niet aan nieuwe ideeën. Als je in Nederland met nieuwe ideeën komt, zeggen ze: ga jij eerst je handen maar eens wassen, belhamel! Alleen Wijk aan Zee heeft er goed naar gekeken, en daar gaan ze nu over een week beginnen met een pilot. Wijk aan Zee is dus gered. Ze hadden in de jaren dertig ook die Afsluitdijk niet moeten bouwen, hè. Veel beter was een dijk van eiland naar eiland geweest, van Den Helder tot Delfzijl. Dan hadden we ook geen Waddenzee meer gehad, maar dat is een offertje dat we hadden moeten brengen.’