Telkens als ik door het weidse heuvellandschap van de Westelijke Jordaanoever rijd – meestal tussen Ramallah en het even buiten Nablus gelegen vluchtelingenkamp Askar, mijn huidige verblijfplaats ? word ik overvallen door een gevoel van ergernis.
Op bijna elke heuveltop ligt wel een Joodse nederzetting, soms een compleet ommuurde, op een Vinexwijk lijkende stad, soms niet meer dan een paar lukraak geplaatste caravans. De ongeneerde provocatie, al zijn het maar de tientallen Israëlische vlaggen die de toegangswegen opsieren, is tergend. Een welgemikte klap in het gezicht van voorstanders van een twee-statenoplossing.
Maar telkens als ik in een servicetaxi over die weg tussen Ramallah en Nablus raas, word ik vooral ook overvallen door verbazing. Hoe kan het dat Israël al zo lang ongestraft wegkomt met het negeren van internationale regelgeving en verdragen, het ondermijnen van vredesbesprekingen, en het continu inperken van de speelruimte van de onderhandelingen die daarbij horen? Recent werd een nieuwe legerorder van kracht, waardoor de weg is vrijgemaakt voor de deportatie van vele duizenden Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever ? een maatregel die overduidelijk in strijd is met het Internationaal Recht en daarnaast met de eerder gemaakte afspraken tussen de partijen. Ik zou niet willen zeggen dat het de druppel is die de emmer doet overlopen. Het is, om de analogie nog wat voort te zetten, al tijden dweilen met de kraan open. Dat neemt echter niet weg dat de wereldwijde verontwaardiging die nu is ontstaan eindelijk eens aangegrepen kan worden voor echte maatregelen.
Het zou wel eens tijd worden, want talloze andere aanleidingen zijn de revue al gepasseerd; de bijna continue uitbreidingen van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem; de verstrekkende gevolgen van de zogenaamde Veiligheidsmuur; de grote humanitaire ramp die zich in Gaza voltrekt dankzij de blokkade van het gebied; of de weigering van Israël om openheid te geven over de tientallen atoomwapens waarover het land beschikt. Iran heeft de wapens nog niet eens, maar het is wel duidelijk dat het land stevig gestraft zal worden met sancties.
En precies daar wringt de schoen; het meten met twee maten. Resoluties van de VN-veiligheidsraad, vele uitspraken van het Internationaal Gerechtshof, mensen- rechtenverdragen, Israël lapt ze allemaal aan zijn laars en komt er mee weg. Hoe kan het dat de gehele Westerse wereld blijft wegkijken en, in het gunstigste geval, slechts wat tegensputtert in diplomatiek verpakt taalgebruik? Is het omdat wij vrienden van Israël zijn, zoals Minister Verhagen het zo subtiel verwoordt? Of omdat Israël onze eerste verdedigingslinie tegen de oprukkende Islamisering is, aldus PVV-kandidaatlid voor de Tweede Kamer Wim Kortenoeven, en zodoende tegen kwaadwillende regimes en terroristische groeperingen beschermd moet worden?
Hoe ze hun liefde ook verwoorden, voor alle vrienden van Israël wordt het tijd om in te zien dat er, naast de goede dingen en mooie verworvenheden die het land kent, veel zaken goed mis zijn in het land van melk en honing. En dat het juist Israël is, dat de gedaante aanneemt van een kwaadwillend en machtbelust regime, gedreven door een nietsontziende expansiedrift. Daarmee vormt Israël niet alleen een gevaar voor andere landen en volken, maar vooral ook voor zichzelf. Aangezien het politieke establishment in Israël dat blijkbaar niet kan en wil inzien, is de tijd van praten voorbij en moeten veel duidelijkere manieren aangegrepen worden om deze boodschap over te brengen.
Het is tijd voor stevige sancties. En Nederland mag best het voortouw nemen in het heroverwegen en herzien van de politieke en economische relaties met Israël. Heel erg graag zelfs. Israël moet juist door zijn vrienden tegen zichzelf in bescherming genomen worden. Want dat soort dingen doen vrienden voor elkaar. Toch, minister Verhagen?
Reacties (11)
Ik denk dat Verhagen zich vergist. Hij is geen vriend van Israël, maar van het zionisme.
@1 Ja, daar heb je wel een punt, denk ik. Alhoewel Israël natuurlijk wel (voor een deel) de belichaming van de Zionistische wensdroom vormt.
Maar goed, ook voor Zionisten en hun vrienden geldt dat er wezenlijke dingen moeten veranderen aan het Israëlische beleid en gedrag, want de huidige situatie is gewoonweg niet houdbaar. En de continue ontwikkelingen beloven daarbij weinig goeds voor de toekomst. Zelfs overtuigde Zionisten als Ehud Barak zien dat in. (Alhoewel ook hij allerminst daad bij woord voegt!)
Maar het blijft ongelofelijk lastig dat het debat zo verdomd gepolariseerd is.
– Waarom moeten zowel de critici als de onvoorwaardelijke fans van Israël er zo vaak Godwins bij halen om hun punt te maken?
– Waarom worden criciti van Israël vaak voor antisemieten versleten en waarom neigen de opmerkingen van critici van Israel vaak ook daadwerkelijk naar antisemitisme? (Gretta, anyone?)
– Waarom zijn de critici en de voorvechters van Israël altijd onvoorwaardelijk in hun steun, blind voor de slechte dingen die aan ‘de eigen kant’ gebeuren, niet in staat om enige nuance te zien, laat staan deze uit te spreken?
Soms, heel soms, vraag ik mezelf af waarom ik nog de moeite neem om een stukje als dit te typen.
@2: De wijzigingen die jij nodig acht, zijn niet in overeenstemming met het zionisme. Of anders gezegd, het huidige beleid van Israël (inclusief resoluties schenden) is onlosmakelijk onderdeel van het zionisme.
@3 Dat ben ik niet met je eens. Het Zionisme is een door het nationalisme ingegeven stroming, gericht op het stichten van een Joodse staat, en dat was en is Israël.
Dus de bezetting zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat de Zionistische droom van een Joodse staat in gevaar komt, gezien de onhoudbaarheid van de situatie. Een twee-statenoplossing is juist in het belang van Zionisten.
De nederzettingen komen voort uit een door religie (en zucht naar land/grondstoffen) geperverteerde vorm van het Zionisme. En dat geldt ook voor het feit dat de muur rond de West Bank eerder op een ordinaire vorm van landjepik lijkt dan op een daadwerkelijke poging om veiligheid te bieden aan Israëlische burgers.
Hoewel ik het vanuit mijn persoonlijke overtuiging enigszins dubieus blijf vinden dat het Joodse karakter van Israël specifiek gestoeld is op een religie, lijkt me met het pure Zionisme weinig mis. Zelfbeschikking van een groep mensen die zichzelf als een volk beschouwt (of dat nu religieus, etnisch of anderszins is) is een belangrijke en vaak logische tendens door de geschiedenis heen.
Zo kan het dus zijn dat er talloze critici van het huidige Israëlische beleid zijn die een 2-statenoplossing aanhangen en zichzelf toch als echte Zionisten beschouwen.
“Het Zionisme is een door het nationalisme ingegeven stroming, gericht op het stichten van een Joodse staat”
Daar mist nog aan: Op de locatie van het Bijbelse koninkrijk Israël, met Jeruzalem als hoofdstad (en nog wat kleine lettertjes). Dat betekent inclusief land dat we nu de Westelijke Jordaanoever noemen. Verder van belang dat met Joodse ook joodse bedoeld wordt (etnoreligieus). Daar passen dus geen moslims/arabieren in, zionisme impliceert etnische zuivering. Daar is de huidige (en vrijwel elke voorgaande) Israëlische regering ook mee bezig, in haar kolonisatiepolitiek.
Ik heb overigens wel moeite met een theocratie, maar dat is niet een specifiek Israëlisch probleem (kom je in die regio wel meer tegen).
@Dekker. Wat je schrijft lijkt vooral gebaseert op waar je woont. Zeer begrijpelijk. Verder zou je juist zeer genuanceerd moeten zijn wanneer je stevige taal gebruikt.
‘dat het Joodse karakter van Israël specifiek gestoeld is op een religie…’
Iedereen met een beetje verstand en objectiviteit weet hoe plat die opmerking is. En hoe gelijk dat opgaat met de ‘andere kant’. Iedereen en alles leeft met, en wordt afgerekend op religie, hoewel aan beide kanten religie vooral opportunistisch wordt ingezet.
@6: Dat weet ik niet. Niet-religieuze joodse vrienden van mij vieren juist wegens de joodse traditie al die feesten op een traditionele manier.
Dat heeft met de oorlog en behoud van eigen identiteit te maken, waarbij hun zelfbeeld weldegelijk gestoeld is op een religie, ondanks dat ze die zelf niet meer onderschrijven.
@7 Wat je beschrijft is een zekere vorm van opportunisme. Het geloof als bindmiddel. iets wat je aan beide kanten van het verhaal volop terug ziet. Dat hierbij het geloof an sich niet de belangrikste gemeenschappelijke deler is lijkt me duidelijk.
@6 Platte opmerking? Ik wilde er slechts mee aangeven dat ik zelf geen fan van de theocratie als systeem ben, zoals Bismarck ook al opmerkt. Niet dat Israël een theocratie is, maar religie speelt er wel een dubieuze rol, een die in mijn ogen niet thuishoort in een democratie.
Een Islamitische staat zoals Hamas die voorstaat, en nu in zekere zin in Gaza heeft opgebouwd, vind ik net zo’n slecht idee.
Overigens, als je zegt dat religie aan beide kanten overwegend opportunistisch wordt ingezet, dan kan ik dat alleen maar volmondig beamen.
@9 Plat in de zin dat het de verdieping nodig had die je er nu wel aan geeft. Waarbij religie vooral ingezet wordt als middel in plaats van als doel.
@10 Doe ik verdorie zo mijn best, ben ik nog niet genuanceerd genoeg :)
Er zijn trouwens genoeg mensen (maar zeker niet de meerderheid) aan beide kanten voor wie religie een doorslaggevende belangrijke rol speelt. Het zijn echter de heersende elites aan beide kanten die handig inspelen op dit soort sentimenten en religie inderdaad vooral instrumentalistisch inzetten. En met succes.