Vertrouwen, solidariteit en het begrotingstekort

Zouden ze dit stuk ook in het Catshuis gelezen hebben? In Engeland vindt een meerderheid dat men nu best wel stevig in de uitkeringen mag snijden. En volgens zou een peiling in Nederland niet eens een heel ander beeld opleveren.
Dus politiek gezien is het voor alle partijen te doen om daarmee het tekort snel omlaag te brengen en nog wat ruimte over te houden om te scoren op onderwijs, veiligheid of zorg.
Makkie, die tussenformatie.

Of toch niet?

Het sentiment aangaande uitkeringen is de laatste jaren behoorlijk aan het omslaan. Afgezien van de ouderen en de mensen die echt ziek zijn, zijn het gewoon luilakken, profiteurs en oplichters die hun hand ophouden. Daar hoef je niet solidair mee te zijn. Zeker niet als je zelf hardwerkende Nederlander bent. Het is immers jouw geld waar ze van profiteren.
De individualisering laat zich hier ook voelen. En een gebrek aan inzicht in de werkelijke omvang van het profiteren zit niet in de weg. Een paar voorbeelden, vaak indirect, uit de omgeving zijn genoeg om dit beeld te versterken.
De anderen, die zijn niet te vertrouwen. En dus is de roep tot opsporen van fraude luid. En dat is een fijne om als politicus op te pakken. En verschijnen er dus vanzelf krantenberichten dat er weer fraude gevonden is. En dat versterkt dan het beeld dat het inderdaad alleen maar erger wordt. Ad infinitum. Tot er geen uitkeringen meer zijn.

Maar wat zijn de lange termijn effecten van het verder afbouwen van de uitkeringen en solidariteit, in combinatie met steeds meer aandacht voor opsporing van fraude?
Ik weet er wel een paar. Mensen die langer dan een half jaar een uitkering hebben, krijgen steeds moeilijker een baan. Het moeten haast wel luilakken en profiteurs zijn immers. En welke organisatie zit daar nou op te wachten.
Mensen gaan ook minder snel van baan wisselen. Want dat is een risico. En als dat verkeerd uitpakt, krijg je een uitkering. En daar kan je dan echt niet meer van rondkomen. Dus blijven mensen te lang vast zitten op de verkeerde plek en daalt de productieve en creatieve capaciteit in veel organisaties en de gehele economie.
Weinigen zullen nog een onderneming starten. Want er is helemaal geen vangnet meer.
Velen zullen een opleiding kiezen met “baangarantie”. Waardoor de dynamiek en creativiteit uit de economie gezogen wordt.

Er zullen ook meer maatschappelijke problemen ontstaan omdat meer en meer mensen in een te beperkte uitkering geen andere weg meer zien dan de schaduweconomie op te zoeken, de criminaliteit in te gaan of de fles te grijpen. Gevangenissen en psychiatrische inrichtingen raken vol, net zoals de droge plekken onder bruggen en viaducten.

Tel uit je winst. Het zou fijn zijn als er weer eens een politicus zou opstaan die uitlegt waarom georganiseerde solidariteit oftewel sociale zekerheid, goed is voor iedereen en de economie.