COLUMN - De uitslag van de test is binnen. Het verbaast me niets, maar ik vind het wel schokkend.
Perry is dertien, woont in een leefgroep, maar wil graag bij de familie Van Dalen wonen. Zijn ouders kunnen zich daarin vinden. In principe wilden ze Perry graag zelf opvoeden, maar ze kennen hun beperkingen.
Er is geprobeerd de bezoekregeling met Perry’s ouders uit te breiden. Maar dat willen ze niet. Ze laten weten dat niet aan te kunnen. Eén weekend in de twee maanden is genoeg.
Perry’s ouders kennen de familie Van Dalen en zien dat Perry zich daar prettig voelt. Perry komt er al jaren. Toen Perry vijf was, waren zij zijn crisispleeggezin. Hij heeft daar uiteindelijk zeven maanden gewoond. Toen was er plek in een gezinshuis. Een soort groot pleeggezin waarvan de gezinshuisouders in dienst zijn van een jeugdzorginstelling. Hij kan daar tot zijn achttiende wonen. Perry doet het goed op school, heeft zijn plekje gevonden.
Maar dan ontstaan er echtelijke problemen. De gezinshuisouders gaan uit elkaar. De kinderen worden overgeplaatst. Perry gaat zolang naar een leefgroep, een opvangplek met pedagogisch medewerkers in plaats van pleegouders. Tot er plaats is in een ander gezinshuis. Op zijn nieuwe school doet hij het prima. In zijn nieuwe groep ook.
Na bijna een jaar wachten, is er plek in een tweede gezinshuis. Een kennismaking, een oefenweekend en een verhuizing volgen. Perry kan hier in principe tot zijn achttiende blijven wonen. Iedereen tevreden, zou je denken. Maar Perry krijgt met dit echtpaar niet de band die hij met zijn eerdere gezinshuisouders had. Hoe meer zij (zoals hij het noemt) zeuren, hoe meer afstand hij neemt.
Perry gaat steeds meer z’n eigen gang. Zoekt weinig contact met zijn huisgenoten. Draait keihard muziek op zijn kamer terwijl de andere kinderen slapen. Om uit te dagen. Hij zegt dat zijn nieuwe gezinshuisouders ‘hun muil moeten houden’ als ze hem daar op aanspreken. Af en toe loopt hij boos van tafel. Gooit een stoel omver en smijt met deuren. Loopt daarbij bijna de jongere kinderen omver. Praten lukt niet. Perry wil niet praten. Hij wil niks, hij wil gewoon weg!
De kleintjes geven aan bang van hem te zijn. In overleg met de ouders verhuist Perry naar een andere leefgroep, waar hij stapsgewijs leert zelfstandig te worden. Perry vindt het wel best, zolang hij maar weg is uit dat gezinshuis.
In de nieuwe leefgroep komen Perry’s kwaliteiten weer naar boven. Hij is sociaal, maakt makkelijk contact, past zich goed aan. Maar echte diepgang is er niet. Het contact lijkt een beetje oppervlakkig. Perry houdt afstand.
De familie Van Dalen heeft ondertussen contact gehouden met Perry. Ze hebben inmiddels eigen kinderen en willen meer stabiliteit. Crisisplaatsingen zijn te onrustig. Je weet nooit van te voren wanneer er een kindje bij je komt wonen en voor hoe lang. Perry kennen ze. Met hem durven ze het wel aan. Hij past in hun gezin en ook met de eigen kinderen kan Perry goed opschieten.
Er zijn twijfels of Perry in een pleeggezin kan functioneren. Er moet onderzocht worden of dat niet te benauwend voor hem is. Of hij een wederzijdse band aan kan, en of er eventueel extra begeleiding nodig is.
Na uitgebreid diagnostisch onderzoek komt de uitslag binnen. Perry heeft te weinig vertrouwen in volwassenen om in gezinsverband te kunnen leven. De kans om Perry te plaatsen in een gezin dat hem al jaren kent lijkt verkeken.
Gek vind ik het niet, na zes verschillende woonplekken en evenzoveel scholen.
Wel schokkend.
Alle cliëntnamen zijn gefingeerd.
Roselinde van Berkel is pedagogisch medewerker bij TriviumLindenhof, een jeugdzorginstelling in Zuid-Holland. Ze is auteur van het boek Sannah! en schrijft voor Sargasso over de jeugdzorgpraktijk van binnenuit.
Reacties (30)
Dus eerst slepen ze hem van hot naar her en dan wordt hem verweten dat-ie geen band kan opbouwen? Triest.
Het wordt wel veel van hetzelfde met die jeugdzorg verhaaltjes zeg. Beetje overkill.
@2: Het wordt wel veel van hetzelfde met zulke zure zeikerds zonder enige vorm van empathie
Wat zijn de beperkingen van Perry’s ouders?
Waarom is meer dan 1 weekend per 2 maanden teveel belasting voor zijn ouders?
Waarom willen ze niet meer contact met hun zoon?
Waarom en sinds welke leeftijd is Perry uit huis geplaatst?
Hoe selecteert jeugdzorg de echtparen die zij tegen betaling in dienst neemt? Zijn dit gediplomeerde pedagogen?
Zijn betaalde gezinshuisouders de beste oplossing? Hoeveel wordt er door jeugdzorg voor betaald? Op welke wijze wordt het functioneren van deze gezinshuisouders op de geleverde kwaliteit getoetst? Hoeveel van Dit soort gezinshuisouders zijn er op Moment operationeel?
In overleg met welke ouders wordt Perry overgeplaatst? Welke verantwoordelijkheden en rechten hebben zijn biologische ouders?
Was het niet zo dat Perry in het eerste pleeggezin wel goed functioneerde? Waarom zijn er dan twijfels over het functioneren van Perry en niet over het functioneren van de betaalde pleegouders?
Met wie zou Perry een wederzijdse band moeten aangaan? Heeft hij niet alle reden om volwassenen te wantrouwen, en is dat dus een normale reactie? Waaruit bestaat de ‘extra begeleiding’ waarover wordt gesproken als Perry op basis van persoonlijke ervaringen volwassenen niet vertrouwd?
Waaruit bestond het uitgebreid diagnostisch onderzoek en door wie is dat uitgevoerd? Zijn de resultaten daarvan aan Perry zelf overhandigd? Met zijn biologische ouders?
Is er ook in de familiesfeer gezocht naar oplossingen? Is er met opa en oma, tantes en ooms gesproken?
In hoeverre is het zich afzetten tegen volwassenen horende bij normaal gedrag bij tieners die zich van Hun biologische ouders willen losmaken?
In hoeverre is de diagnose van Perry’s gedrag bepalend voor way er verder met Perry gebeurt? In hoeverre is de diagnose betrouwbaar? Worden hier wel of niet standaard diagnoses voor gebruikt?
Zoals bij het voorgaande artikelen, heb ik na het lezen van het artikel Meer vragen dan antwoorden. Vragen waarop geen antwoord wordt gegeven.
Als iemand geschokt is door de observatie en de ervaringen van een hulpnehoevende jonge volwssene, in hoeverre is men dan in staat om objectief en rationeel de juiste beslissingen te maken?
Het grote vraagteken in dit artikel is de situatie van de ouders, die beperkingen hebben die we niet kennen, en niet geinteresseerd zouden zijn om hun zoon vaker te zien dan 1 keer in de twee maanden.
Is Perry zelf wel hierin geinteresseerd? Is Perry teleurgesteld over zijn ouders? Zou dat niet te maken hebben met de moeite die Perry heeft om volwassenen te vertrouwen? Waarvoor uitgebreide diagnostische onderzoeken zijn verricht?
De spelers in dit artikel treffen allen blaam van de schrijfster Perry omdat hij te weinig vertrouwen heeft. Zijn ouders omdat ze niet meewerken en hun beperkingen, welke dat ook zijn, zouden kennen. De door jeugdzorg in dienst genomen pleegouders die tegen betaling een wederzijdse vertrouwensband met de jongen moeten opbouwen, maar gingen scheiden. En weer Perry vanwege zijn wangedrag bij de andere betaalde en zeurende pleegouders waar hij harde muziek luisterde en boos van tafel liep.
Maar ook in dit artikel, weer niet 1 kritische noot over de eventuele verbeterpunten van jeugdzorg zelf.
Een institutioneel surrogaat ouderschap bedrijf voor al uw opvoedproblemen, bulken wij van emphatie en van geloof in de juistheid van onze eigen beslissingen. Dat wij geen inzicht geven in hoe de besluitvorming bij ons tot stand komt, doen wij uiteraard enkel en alleen zuiver in het belang van die arme, arme kindertjes om wie zich anders dan wij niemand zich bekommert. Dat wij daarvoor professionele betaalde pleegouders in dienst nemen gaat heus niet ten koste van de authenticiteit van de relatie tussen de jongere en de pleegouder, ook al zitten er 8 kinderen van 1 tot 15 aan de eettafel, “We houden van allemaal Even veel”.
Perry komt er wel met zijn gezonde wantrouwen tegenover volwassenen. Is hem al naar zijn toekomstdroom gevraagd en eventueel naar het zwembad gebeld of gaat die vlieger niet op voor een jongen in zijn tienerjaren die boos van tafel weg loopt en van harde muziek houdt?
We weten ook niet of Perry zelf wel het liefste gewoon bij zijn ouders woont, in welk geval zijn ouders wettelijk verplicht zijn naar hun beste vermogen voor hem te zorgen.
Als Perry 15 is kan hij wellicht redelijk zelfstandig voor zichzelf zorgen, eventueel aangevuld met ondersteuning vanuit de omgeving, en zelfs wekelijkse gesprekken met een maatschappelijk werker om de vinger op de pols te houden.
Misschien dat het Perry Dan wel wordt toegestaan om zelf te kiezen met Wie hij wederzijdse relaties aan wil gaan en wordt hem dit niet door jeugdzorg opgelegd.
Nou, Willem heeft weer wat uitzoekwerk lees ik.
Ik ben heel benieuwd wat daar uit komt, laat je dat ook even weten?
Een hulpje, je vraag twee: goed lezen, er staat dat zijn ouders zelf aangeven dat het genoeg is.
@5: Zonder meer informatie vind ik het een vreemde gang van zaken. Alsof ouders geen plichten hebben en hun zorgtaken naar believen en ongeacht de behoeftes van hun kind aan jeugdzorg kunnen overdragen.
Er was geprobeerd om de omgangsregeling uit te breiden. Dat zou kunnen indiceren dat Perry zelf wellicht wel behoefte aan meer contact met zijn eigen ouders heeft. Bijvoorbeeld omdat hij zijn oude vriendjes weer wil zien, of zijn eigen ruimte, zijn slaapkamer, waar hij zich in ieder geval beter voelde dan bij een zeurend stel pleegouders.
Ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook dat hij het vertrouwen in volwassenen heeft verloren lijkt me een normale reactie als je ouders aangeven je slechts beperkt thuis over de vloer te willen hebben. Deze ouders worden van alle plichten ontslagen, maar Perry wordt opgezadeld met een verplicht traject zonder rechten.
De rol van de ouders vind in deze te makkelijk weggemoffeld om vage redenen.
Nu mogen we speculeren over welke de beperkingen zijn die zijn ouders van zichzelf menen te kennen.
Maar we weten niets. Misschien zijn ze wel omgeluld en zijn ze zelf gaan geloven dat ze waardeloze ouders zijn.
Misschien zijn het wel alcoholisten die in het feit dat ze een probleemkind hebben een reden vinden om nog meer te drinken.
Misschien zijn ze wel verstandelijk gehandicapt.
Van dat alles weten we niets, maar we moeten vervolgens wel accepteren dat als de ouders zeggen dat het ze teveel is, dat dat ook het geval is. Ook denk ik dat de uitdrukking “ze kennen hun beperkingen” suggestief is.
Misschien zijn de beperkingen van de ouders die ze denken te kennen wel financieel van aard en kunnen ze het zonder goede advokaat niet voor elkaar boksen om de voogdij over hun kind terug te krijgen.
Misschien zitten ze wel in de schulden. Misschien hebben die ouders zelf wel maatschappelijke hulp nodig, maar krijgen ze die niet.
Misschien zijn de beperkingen wel juridsich en zijn ze gedesillusioneerd en depressief en aan de drank geraakt nadat ze hun kind kwijt zijn geraakt.
De schrijfster doet het overkomen alsof de ouders harteloze egoisten zijn die hun kind niet teveel om zich heen willen zien, en zelf disfunctioneel zijn, maar dat valt uit de tekst niet op te maken.
Perry is een zielig geval en zit in een uitzichtloze situatie. Maar goed dat er jeugdzorg is.
Uitgebreide diagnostische onderzoeken kosten veel geld. Daar komt uit dat Perry moeite heeft om volwassenen te vertrouwen. Maar daar heeft Perry dan ook alle reden toe.
Misschien was Perry wel meer geholpen met een hulptraject waarbij hij om te beginnen nooit uit huis had gehoeven.
We weten het niet. We weten alleen dat de schrijver geschokt is dat er met Perry 6 keer gesleept is van plek naar plek.
Alsof het eerder uitzondering dan regel is.
Wat dat rondslepen met kinderen, dat gebeurt anders nooit.
Vanaf 2015 moeten gemeentes deze problematiek zelf oplossen. In een transitie waarbij alles en iedereen overhoop wordt gegooid die er tot nu toe mee te maken heeft gehad.
Welke maatregelen zijn getroffen om de kwaliteit van de geboden zorg te garanderen en een gelijke behandeling van zaken te waarborgen?
Of wordt het soms zo dat men straks overal een eigen plan trekt en maar wat aan gaat rommelen, waardoor er straks nog meer met kinderen wordt rondgesleept dan nu al het geval is?
En nogmaals, waarom is het feit dat Perry zijn vertrouwen in volwassenen verliest geen indicator om eens goed reflectief te kijken naar de eigen procedures die nog steeds niet voor de buitenwereld op transparante wijze te controleren zijn?
Wat is trouwens het scheidingspercentage van betaalde gezinspleegouders? Aan welke kwalificaties dient men te voldoen? Betekent een scheiding automatisch ontbinding van de overeenkomst en verplaatsing van de door jeugdzorg aan hun zorg toevertrouwde kinderen?
Vragen, vragen.. waarvan je hoopt dat je er in een internetdscussie antwoorden op zou krijgen, in plaats van te worden bekritiseerd vanwege het enkele feit dat je vragen stelt.
@Willem, is uithuisplaatsing volgens jou nooit terecht?
Je klinkt echt obsessief. Waar lees jij dat die ouders gewoon geen verantwoordelijkheid willen nemen? Dat maak jij ervan. Misschien zit pa aan de drank en houdt ‘ie zijn handen niet thuis. Misschien zijn ze verstandelijk niet in orde. Misschien hebben ze schulden bij de verkeerde mensen. Weet jij veel.
Maar de uithuisplaatsing is verdomme het onderwerp niet! Het gaat erom wat er daarná allemaal kan gebeuren. Dingen lopen zoals ze lopen. De tragiek druipt ervan af. Of ga jij pleegoudergezin nummer zoveel verbieden te scheiden? Dat gebeurt in gewone gezinnen ook! Hoe ga jij afdwingen dat het klikt tussen pleegoudergezin zoveel en hun pleegkind? Hoe ga jij kinderen opvangen die écht niet thuis kunnen wonen als er te weinig pleegouders zijn?
@6 “Vragen, vragen.. waarvan je hoopt dat je er in een internetdscussie antwoorden op zou krijgen, in plaats van te worden bekritiseerd vanwege het enkele feit dat je vragen stelt.”
Laat ik eerlijk zijn, ik ben zeker bevooroordeeld door jouw bijdrage aan eerdere vergelijkbare discussies. Jij gooit een boel relevante en minder relevante en in ieder geval meest sterk gekleurde vragen in de groep. En verwacht antwoorden, die de lezers en/of reaguurders, zonder speculatie, niet eens kunnen geven.
Mijn reactie was geen zeker geen kritiek, maar wel een steek onder water over het feit dat je misschien zelf eens op zoek kan gaan naar wat antwoorden. Lees wat procedures en regelgeving, praat eens met wat mensen uit het veld, maar ook met beleidsmakers.
Gezien je lange reacties en duidelijke emotionele betrokkenheid moet dat lukken en krijg je zeker een groot deel van je zo gewenste antwoorden.
En mijn vraag was, koppel je dat dan ook terug? Want daar heeft iedereen wat aan.
@8 Willem stelt helemaal geen vragen, hij weet het al: Jeugdzorg is evil.
@8, ik heb ook al geopperd dat hij een artikel moet schrijven en submitten. Maar ik heb nog niet gehoord of dat ook werkelijk gaat gebeuren.
@9: Kevin probeert de legitieme vragen van tafel te spelen door niet op de vragen in te gaan, maar door de vraagsteller in diskrediet te brengen. Zo draagt Kevin bij aan de discussie.
@11 Nee, je verandert van onderwerp. De vragen die jij stelt, zouden ‘legitiem’ zijn als het ging over de uithuisplaatsing. Daar gaat dit alleen niet over. Daar ging je in de vorige draad ook al de mist in.
Ik kan wel een heel klein stukje meegaan in je obsessie over uithuisplaatsing en de vraag stellen: is uithuisplaatsing ooit terecht? Dan kunnen we het daarna hebben over wat er in dat wellicht hypothetische geval dan met die kinderen moet gebeuren. Daar ging het namelijk over.
@10: Inca denkt dat Willem, omdat hij vragen heeft, zelf maar een artikel moet schrijven om het recht te verwerven vragen te mogen stellen. Dat zal hem voorlopig wel even bezig houden.
Zo hoeft er in ieder geval op dit moment geen antwoord op vragen gegeven te worden, en kunnen we de reactie van Willem verder negeren.
Inhoudelijke discussie over de inhoud van het artikel is blijkbaar ongewenst. En dat is jammer.
@12: Daar gaat het wel over. Er staat namelijk
“Perry is dertien, woont in een leefgroep, maar wil graag bij de familie Van Dalen wonen. Zijn ouders kunnen zich daarin vinden. In principe wilden ze Perry graag zelf opvoeden, maar ze kennen hun beperkingen.”
Maar er staat niet welke beperkingen dat zijn, noch staat er op welke wijze deze beperkingen gekend zijn.
Ook rijmt het niet dat zijn eigen ouders hem wel zelf willen opvoeden, maar hem niet vaker dan een weekend in de twee maanden thuis willen hebben, omdat dat teveel zou zijn.
Wat is het verschil in de belasting van 1 weekend per 2 maanden of 1 weekend per maand? Als het voor 6 weekenden per jaar kan, waarom kan het dan niet voor 12 weekenden per jaar?
In het verdere vervolg van het verhaal komen de ouders echter niet meer voor.
Er wordt zelfs afgesloten met de alinea
“Na uitgebreid diagnostisch onderzoek komt de uitslag binnen. Perry heeft te weinig vertrouwen in volwassenen om in gezinsverband te kunnen leven. De kans om Perry te plaatsen in een gezin dat hem al jaren kent lijkt verkeken.”
Nu ligt het aan Perry dat hij niet in gezinsverband kan leven, en is er blijkbaar nu en in de toekomst geen enkele kans meer voor Perry om terug naar huis mogen om bij zijn ouders te wonen. Zelfs als zou Perry 15, 16, 17, 18 jaar zijn en prima voor zichzelf kunnen zorgen terwijl hij gewoon bij zijn ouders woont.
Die kans wordt Perry niet gegund, hij moet gedwongen en tegen zijn zin en de zin van zijn ouders onder toezicht van jeugdzorg staan.
De reden daarvoor is echter onduidelijk.
“Daar gaat het niet over!!”
Zegt men dan.
Daar gaat het voor Perry nu juist wel over. Een gebrek aan emphatie kan u misschien niet verweten worden, maar een gebrek aan inlevingsvermogen in de leefwereld van het kind zelf wel.
@13, ik zou zo’n artikel erg interessant vinden. Maar zoals ik meerdere keren heb gezegd: bij deze stukjes passen jouw vragen er niet bij. De stukjes gaan namelijk over kinderen / jongeren, als individu, in een bepaalde situatie. Ze maken wat mij betreft een heel klein beetje hun beleving zichtbaar.
Jij stelt vragen over de besluitvorming, het systeem. Mismatch. Dit is niet de plek daarvoor.
Godverdomme Willem, dat is al het tweede draadje over de Jeugdzorg dat je volledig verkloot met je obsessieve gelul! Het gaat verdomme niet over de uithuisplaatsing! Daar is de auteur van het artikel helemaal niet bij betrokken. Zij probeert die kinderen op te vangen en daarbij loopt zij tegen moeilijkheden aan. Tragische gevallen. Bureaucratie. Dat is interessant om te lezen. That’s it. Schei verdomme uit met je suggestieve vragen!
Leuk geprobeerd, maar ik ga mij niet beledigd voelen door een obsessieve totaalmalloot.
@12: “Ik kan wel een heel klein stukje meegaan in je obsessie over uithuisplaatsing en de vraag stellen: is uithuisplaatsing ooit terecht? Dan kunnen we het daarna hebben over wat er in dat wellicht hypothetische geval dan met die kinderen moet gebeuren”
Een uithuisplaatsing is een van de meest traumatische gebeurtenissen die je als kind kan overkomen. Het tast het zelfbeeld aan. Vernietigt zelfvertrouwen. Kan depressie verergeren en veroorzaken.
Het diskwalificeert het kind en de ouders om op natuurlijke wijze met elkaar te leven zoals men daartoe door het lot is samengebracht. Het benoemt een externe vreemde als scheidsrechter in de de relatie tussen ouder en kind. Die relatie wordt vanaf dat moment ernstige schade toegebracht.
Omdat elke situatie anders is, moet bij elke uithuisplaatsing een zorgvuldige afweging plaatsvinden over het belang van het kind.
Die afweging, die wordt door jeugdzorg zorgvuldig achter gesloten deuren gemaakt. Die weet het kind vaak niet. Waarom iets wel of niet in iemands belang is, daarover kun je als kind, als ouder als jeugdzorg medewerker van mening verschillen.
Maar wat normaal is, is dat die relatie door de betrokkenen zelf, zonder tussenkomst van derden wordt onderhouden. Zonder tussenkomst dus van vreemden. En zeker zonder gedwongen tussenkomst.
Als een kind een uithuisplaatsing als onterecht ervaart, dan zou daar naar geluisterd moeten worden, want dan zou het zomaar kunnen zijn dat dat zo is.
Misschien is een alcoholische moeder nu eenmaal minder erg om mee op te groeien dan om helemaal je moeder niet meer te mogen zien.
De oplossingen die jeugdzorg te bieden heeft zijn nu eenmaal verre van optimaal en kunnen grotere schade aan het kind toebrengen dan niet uit huis geplaatst te zijn.
Mijn reactie gaat dus wel degelijk over de context van het artikel, waarbij tegen betaling surrogaat ouders worden ingezet. Dat kan goed gaan, maar dat kan net zo goed als bij Perry verregaande negatieve gevolgen hebben die zeer zeker niet in het belang van het kind zijn.
Als het belang van Perry is dat hij langdurige wederzijdse vertrouwensrelaties met volwassenen kan onderhouden, dan zou je om te beginnen de natuurlijke band die hij met zijn ouders heeft moeten respecteren.
Een uithuisplaatsing kan die band enorm beschadigen.
Door het optreden van jeugdzorg lijkt Perry nu verder van huis te zijn dan hij al was, maar zoals gezegd weten we niet waarom Perry uit huis is geplaatst, wanneer hij uit huis is geplaatst, en of dat misschien wel tegen zowel zijn zin als de zin van zijn ouders is geweest.
Het lijkt mij dat dat een grote invloed heeft op zijn verdere geestelijke ontwikkeling, en wellicht mede de oorzaak van zijn gebrek aan vertrouwen in volwassenen, specifiek zelfs de volwassenen bij jeugdzorg onder wiens toezicht Perry steeds verder lijkt af te glijden.
Op welk moment mogen ouders en Perry zelf beslissen dat ze het misschien toch weer met elkaar mogen proberen?
Die optie is van tafel en bovendien is ligt die bevoegdheid nu bij dezelfde instantie die de uithuisplaatsing heeft bevolen op niet-objectieve gronden, wellicht tegen de zin en het belang van de betrokkenen.
O wat ben ik toch geschokt dat hij al zes keer heeft moeten verhuizen, dat gebeurt anders nooit.
Wel dus. Voor zover ik heb begrepen gebeurt het aan de lopende band en worden kinderen van hot naar her versleept zogenaamd om een goede match te vinden tussen pleegouder en kind, dat die het wel met elkaar kunnen vinden, dat er een klik is.
Ik begrijp uit bovenstaand stuk dat het kind aan de hand van de feedback van de pleegouders op geschikheid wordt beoordeeld, dus is mijn vraag een hele simpele..
Op welke wijze worden de pleegouders op hun geschiktheid beoordeeld? In hoeverre wordt het kind bij die beoordeling betrokken? Hoeveel betaalt jeugdzorg aan pleegouders die zij in dienst neemt? Welke criteria hanteert zij daarbij? Vind de beloning daarbij soms per kind plaats?
Ik had toch echt verwacht dat er uitgebreide diagnostische onderzoeken plaats zouden vinden voordat het kind uit huis wordt geplaatst, en niet pas lang daarna als het leed al geschied is.
Redactie: reactie verwijderd.
Geen seriereacties!
Redactie: reactie verwijderd.
Geen seriereacties!
Een aantal vragen die Willem stel kunnen en mogen hier niet beantwoord worden. Ook al zijn de namen gefingeerd, de antwoorden tasten de privacy van ouders, pleegouders en Perry aan.
De schrijfster geeft aan de uitslag van de diagnose voorspelbaar én schokkend te vinden. Dat zegt m.i. genoeg hoe zij tegen de jeugdzorgrompslomp aankijkt.
Misschien zou Willem tegemoet gekomen kunnen worden als in deze artikelen iets komt te staan hoe het anders had gekund (als dat al mogelijk is). Daar mogen we met zijn allen natuurlijk wel over nadenken.
Een andere, betere jeugdzorg vraagt echter om meer dan alleen verandering van processen, protocollen en geldstromen. In het artikel staat al een lastig te tackelen voorbeeldje. De “familie Van Dalen” is jarenlang crisisgezin geweest en wil vervolgens pleeggezin worden.
Ik begrijp het verschil tussen die twee typen gezinnen. Maar zodra een kind uit huis geplaatst gaat worden zou een zo snel mogelijke plaatsing in een stabiele toekomst de voorkeur hebben. Hoe los je dat nou op?
Bijvoorbeeld door een groter aanbod van pleeggezinnen (meer keus voor Perry)? Door procedures te verkorten (met kans op meer fouten)? Of door te voorkomen dat we jeugdzorg nodig hebben (heel zware doordenker)?
@15: “De stukjes gaan namelijk over kinderen / jongeren, als individu, in een bepaalde situatie. Ze maken wat mij betreft een heel klein beetje hun beleving zichtbaar.
Jij stelt vragen over de besluitvorming, het systeem. Mismatch. Dit is niet de plek daarvoor.”
Een kind kan niet in een meer bedreigende situatie terechtkomen dan een situatie waarbij men tegen de eigen wil in in gijzeling wordt genomen en wordt weggerukt uit de vertrouwde omgeving. Ik vind dat daar hier veel te makkelijk over wordt gedacht.
De besluitvorming en het systeem hebben de neiging om beschadigde mensen voort te brengen, waarbij de lijdende voorwerpen vaak tegen hun wil de controle over hun eigen leven verliezen. Of de controle over de eigen kinderen.
De reactie van Perry, zoals ik al eerder zei, is volstrekt normaal.
“Perry gaat steeds meer z’n eigen gang. Zoekt weinig contact met zijn huisgenoten. Draait keihard muziek op zijn kamer terwijl de andere kinderen slapen. Om uit te dagen. Hij zegt dat zijn nieuwe gezinshuisouders ‘hun muil moeten houden’ als ze hem daar op aanspreken. Af en toe loopt hij boos van tafel. Gooit een stoel omver en smijt met deuren. Loopt daarbij bijna de jongere kinderen omver. Praten lukt niet. Perry wil niet praten. Hij wil niks, hij wil gewoon weg!
De kleintjes geven aan bang van hem te zijn. In overleg met de ouders verhuist Perry naar een andere leefgroep, waar hij stapsgewijs leert zelfstandig te worden. Perry vindt het wel best, zolang hij maar weg is uit dat gezinshuis.
In de nieuwe leefgroep komen Perry’s kwaliteiten weer naar boven. Hij is sociaal, maakt makkelijk contact, past zich goed aan. Maar echte diepgang is er niet. Het contact lijkt een beetje oppervlakkig. Perry houdt afstand.”
En dus mag Perry nu niet bij de familie van Dalen gaan wonen.
Het is gewoon een foute beslissing. De zoveelste. Perry wordt onderworpen aan een regiem, dient de verwachtingen van het systeem waar te maken. Een levende nachtmerrie.
De beleving van het kind en de kilheid van het systeem zijn niet los van elkaar te zien wat mij betreft. De kind ondervindt die gevolgen van dat rigide systeem immer iedere dag aan den lijve, is er noodgedwongen gehorig aan te zijn, en wordt langzaam gek en raakt juist beschadigd in die molen.
@ Willem:
@17 Je draait om de hete brij heen. We zijn het er hier allemaal over eens dat je niet zomaar in een gekke bui kinderen uit huis moet plaatsen. Dat uithuisplaatsing traumatisch is. Dat je het liefste niemand uit huis zou hoeven plaatsen. Je geeft echter geen antwoord op de vraag: kan uithuisplaatsing, hoe erg dat ook is, ooit in het belang van het kind zijn? Is uithuisplaatsing ooit de minst kwade optie? Is Jeugdzorg ooit te verkiezen boven slecht ouderschap?
@23: ” Je geeft echter geen antwoord op de vraag: kan uithuisplaatsing, hoe erg dat ook is, ooit in het belang van het kind zijn? Is uithuisplaatsing ooit de minst kwade optie?”
Het kan wel, maar alleen in het uiterste geval. In het vorige topic heb ik al gevraagd hoe het uiterste geval gedefinieerd wordt. En of er ook naar alternatieven binnen de eigen sociale kring gezocht wordt. Ik wacht nog steeds op antwoord.
De indruk heerst dat er te snel tot uithuisplaatsing wordt overgegaan, tegen de uitdrukkelijke wens van het kind zelf in. En ook tegen de uitdrukkelijke wens van de ouders in.
“Is Jeugdzorg ooit te verkiezen boven slecht ouderschap?”
Dat hangt mede van de kwaliteit van de dienstverlening van Jeugdzorg af. Als die kwaliteit van wisselende kwaliteit is en bovendien niet inzichtelijk is, dan biedt Jeugdzorg in sommige gevallen een dienst aan die mogelijk schadelijker voor het kind is als slecht ouderschap, namelijk sociale isolatie in een niet natuurlijke omgeving, bovenop het trauma van de al dan niet gedwongen onthechting van de naaste familieleden.
Een alcholistische vader is niet leuk, zeker niet als hij je een klap voor je kop of je aan je enkels naar je slaapkamer toe sleept.
Maar de vraag is of zoiets erger is als de jarenlange continue afhankelijkheid van een gevangene te zijn van het systeem. Ik porbeer dus te begrijpen waar jeugdzorg de grens trekt van wel of geen uithuisplaatsing, en ik ben tot nu toe niets maar dan ook niets wijzer geworden.
Redactie: reactie verwijderd.
@Willem: je speelt met vuur.
Het is jammer dat Willem een discussie voert over het besluit tot uit-huis-plaatsing, en de capaciteiten van de ouders.
Het interessante aan dit artikel is volgens mij dat, na de uit-huis-plaatsing, een kind niet in een fijn pleeggezin opgroeien kan, hoewel hij met dit gezin een redelijk contact heeft.
@26, inderdaad.
Ik hoop zelf ten eerste nog steeds op een behoorlijke cijfermatige analyses van risico’s (dus keurig met bayesiaanse statistiek onderbouwd), dus zowel voor de false negatives, de false positives, en de werkelijke verbetering in de levensomstandigheden van de betrokken kinderen. Voor zover ik weet is dat er niet, maar kun je zonder dergelijke analyse nauwelijks een behoorlijke keuze maken over wat wel en niet doelmatig (en menselijk) is.
Ten tweede viel het me bij dit stukje op dat ik het niet weet. Die jongen heeft recht op een leuk gezin dus waarom zou je hem op basis van een of ander onderzoek dat ontzeggen – en wat zijn de gevolgen als hij door zo dicht op het gezin te zitten zijn laatste houvast verspeelt? (Zoals iedereen wel weet is leuk met elkaar omgaan nog niet hetzelfde als werkelijk kunnen samenleven, voor langere tijd.)
Dat is een heel tragisch dilemma. Zoals het ook heel tragisch is maar werkelijk niet te vermijden als een kind in een goed pleeggezin komt maar dat gezin uit elkaar valt. (En dat staat geheel los van de oorspronkelijke situatie, want er zijn en zullen altijd kinderen blijven die geen thuis hebben, bijvoorbeeld omdat hun ouders zijn overleden.)
Nou bij deze dan mijn laatste bijdrage aan deze discussie.
– Opvoeding is gedragsregulering geworden
– Dominatie van het risico denken
– Verwaarlozing belang sociale netwerken van kinderen
Het is belangrijk voor kinderen dat er hoop en perspectief wordt geboden. Dat perspectief wordt Perry niet geboden.
“‘Als je extra hulp nodig had of vragen had, dan moest je zo’n etiket krijgen, want anders kwam je niet in aanmerking voor die ‘rugzakjes’. Dus dat heeft de vraag naar hulp enorm aangejaagd.’
‘Er zijn veel voorbeelden van kinderen die op grond van een signaal, dus niet van een diagnose, allerlei hulpprogramma’s worden ingestuurd: ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’, dat is wat men lijkt te denken’.’
De Winter vertelt over een moeder die het niet nodig vond haar kind Ritalin te geven en later ontdekte dat zij in een dossier werd omschreven als een ‘zorgmijdende moeder’. De Poel: ‘We zijn doorgeschoten?’ De Winter: ‘Er zit weinig rem op dit systeem.”
http://www.youtube.com/watch?v=IC1pxlbrEZI
@20:
Zoals jij het opschrijft/stelt, worden er kort en bondig opmerkingen gemaakt en vragen gesteld.
Hoe Willem bij de meeste overkomt laat zich raden
@22:
Ik had deze
https://www.youtube.com/watch?v=KkYRxYRouUg&feature=player_embedded
in gedachten, past bij w.k en beschrijft het tegenovergesteld van “onze Willem”, die ten onrechte denkt dat hij het moet hebben van z’n schrijfvermogen ;-)
Je maakt nog steeds een potje van je argumenten en sleept er allemaal irrelevante zaken met de haren bij.
BTW: zeer boeiende lezing die je aanhaalt – alleen heb ik het idee dat jij de pointe mist, en het heeft met deze situatie gewoon eigenlijk niets te maken.