Trump, transtrenders en TERFs

COLUMN - Wat betekent het om vrouw te zijn? En ligt dat vast? In mijn omzwervingen op het wereldwijde web tuimelde ik onlangs in het virtuele konijnenhol van de polemieken tussen transtrenders, transseksuelen en trans-uitsluitende radicale feministen.

Gaandeweg kwam ik erachter dat ik veel meer beïnvloed ben door feministes van de tweede golf dan ik dacht, en dat ik de baarmoeder inderdaad beschouw als een potentiële loden bal die vrouwen vastketent aan een bestaan als huissloof, stevig onder de duim van de kostwinner.

Het verbaast me dus allerminst dat de patriarchale christen-fundamentalisten die een significant deel van Trumps kabinet uitmaken, allerlei initiatieven om vrouwen zelf het heft in handen te geven over hun voortplantingsorganen zo snel als mogelijk de nek om willen draaien.

Transgender wars

Op Tumblr heb je inmiddels een bonte verzameling millenials die zichzelf ’transgender’ noemen, maar daar iets volstrekt anders mee bedoelen dan wat daar doorgaans onder wordt verstaan: mensen bij wie de seksedifferentiatie van lichaam en brein niet in de pas loopt.

Dick Swaab legt in zijn boek Wij zijn ons brein (2010) uit dat de seksedifferentiatie van de geslachtsorganen van een foetus plaats vindt in de eerste maanden van de zwangerschap, en die van de hersenen pas later, in de tweede helft van de zwangerschap. Het brein zich dan seksueel de andere kant op ontwikkelt dan het lichaam, ontstaat er dysforie: het gevoel in het verkeerde lichaam te zitten. Althans, dat is de meest plausibele verklaring, en Swaab wijst op diverse neurologische onderzoeken onder transseksuelen die deze hypothese bevestigen.

Daar hebben die transgender spelende millenials verder weinig boodschap aan: die baseren zich vooral op gevoel. Gender en sekse is volgens hen namelijk enkel maar een subjectieve beleving, en wat als je je nu niet in de rigide tweedeling voelt passen die de heteronormatieve, cisgender, patriarchale maatschappij aan je oplegt? Vandaar dat men op de proppen komt met een cornucopia aan steeds verder fragmenterende genderidentiteiten: non-binary, agender, graygender, genderfluid, genderqueer, neutrois, maverique; met allerlei zelfbedachte sets en subsets.

Genderidentiteiten en -etiketten als Pokémonkaartjes: hoe uitzinniger hoe beter. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat er al tal van personen zijn die zichzelf ‘otherkin’ noemen. Hé, als je diepste identiteit een kwestie van subjectieve beleving is, iets dat je gaandeweg verkent en ontdekt, als niets vastligt: waarom zou je dan ook niet half een buitenaards of mythisch wezen kunnen zijn?

Echte transseksuelen

Het spreekt voor zich dat echte transseksuelen hier doorgaans niets van moeten hebben, en zich groen en geel ergeren aan het feit dat deze ’transtrenders’, zoals ze denigrerend genoemd worden, zich transgenderkwesties toe-eigenen en de beweging voor transrechten overnemen. Betekende ’transgender’ tien jaar geleden nog dat je de genderbarrière overstak, nu schijnt het te betekenen dat je binaire genders over- en ontstijgt. Maar traditionele transgender mannen en vrouwen willen het binaire genderonderscheid niet ontstijgen, ze willen enkel van de ene naar de andere gender overgaan omdat hun lichaam niet strookt met hun sekse-identiteit.

Ironisch genoeg worden transseksuelen die deze millenials niet als authentiek transgender accepteren, weggezet als ’transfoob’. En in een dubbele ironische lus zetten transseksuelen feministes die hen niet als authentieke vrouwen accepteren op hun beurt ook weer weg als ’transfoob’. TERFs worden die denigrerend genoemd: trans-exclusionary radical feminists.

Radicale feministen

Ik heb eens de moeite genomen wat die radicale feministen hier dan wel over te melden hebben, en volgens mij hebben ze best een punt. Vrouw-zijn is meer dan het brein of cosmetische geslachtelijke kenmerken. En de vrouwenstrijd wordt wezenlijk gestempeld door het biologische gegeven dat vrouwen de sekse zijn die kinderen baren, en dat dit binnen patriarchale samenlevingen hun rol en lot bestempelt.

Voor deze klassieke tweedegolf-feministen is de maatschappelijke strijd van transseksuelen daarom een wezenlijk andere dan die van vrouwen. Transvrouwen die erop staan dat ze beschouwd worden als ‘echte vrouwen’, zich vrouwenkwesties en vrouwenplekken toeëigenen en feministes uit vrouwengroepen werken, zetten wat hen betreft hun mannelijke bevoorrechting voort.

Activiste Magdalen Berns wijst erop dat in het sociolect van transvrouwen nogal wat misogyn taalgebruik voorkomt dat zo mogelijk nog grover is dan hoe gewone mannen over vrouwen praten. Zo is het binnen de Amerikaanse trans-subcultuur kennelijk gebruikelijk om over vrouwelijke genitaliën te spreken in termen van een ‘front hole’, terwijl ‘vagina’ gereserveerd is voor gereconstrueerde genitaliën van transvrouwen.

Christenfundi’s

Misogynie is zonder meer wat Amerikaanse christenfundamentalisten drijft bij het onmogelijk maken van serieuze seksuele voorlichting, waarom ze anticonceptiemiddelen uit het verzekeringspakket willen halen en waarom ze het abortusklinieken zo lastig mogelijk maken om in de lucht te blijven.

Eva verleidde Adam immers, seks is fout en eng, en een vrouw die aan seks doet is een zondige hoer. Tenzij ze netjes getrouwd is, en zo van de hand van de ene man (haar vader) overgedragen aan de andere (haar echtgenoot). ‘Family values’ zijn diametraal tegenovergesteld aan emancipatie.

Als je ’t mij vraagt is dat ook waarom conservatief Amerika zo mogelijk een nog grotere afkeer van Hillary Clinton had dan aan haar schuinsmarcherende echtgenoot. Hillary was de representant van de generatie vrouwen die in de jaren zestig en zeventig hun seksualiteit en voortplanting in eigen hand namen, het patriarchale juk van zich afschudden en een carrière nastreefden.

Het presidentschap van Hillary zou de bekroning zijn geweest op deze emancipatiebeweging. Vandaar dat conservatief Amerika nu in de patriarchale handjes knijpt dat een chauvinistisch zwijn een stokje heeft gestoken voor die symbolische voltooiing: een vrouw in het machtigste ambt van de wereld, the horror.

Terugdraaien van de klok

In de staat Arkansas is er een wet in de maak die verkrachters in staat stelt hun slachtoffers gerechtelijk te dwingen het kind te voldragen. Als het aan conservatieven ligt, wordt seksuele voorlichting op school, en abortus zoveel mogelijk bemoeilijkt.

Vandaar dat de regering Trump al een decreet heeft uitgevaardigd die ontwikkelingssamenwerking stopzet met organisaties die zich hard maken voor reproductieve rechten van vrouwen.

Het valt Nederlandse regering te prijzen dat ze dit stokje oppakt met het fondsenwervingsinitiatief She Decides. Emancipatie begint in de baarmoeder. Armoedebestrijding eveneens.

https://youtu.be/3E6Ab0K9AaY