COLUMN - De jongste sloper is jarig. Dat is een feest natuurlijk. Hier en op school. Samen met een vriendinnetje krijgt hij een zwemfeestje met taart, chipjes, zingen, cadeautjes, de hele rambam. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Het enige stressmoment zijn de traktaties op school. Want daar heb je tegenwoordig bijna een afgeronde opleiding aan de kunstacademie voor nodig.
De mooiste traktaties komen voorbij op het schoolplein. Van frietjes van cake in een puntzakje, afgetopt met mayonaise van slagroom tot onderwaterwerelden met gemotoriseerde spekjes of fruitsalades op een bedje van marsepeinsla. Daar laat ik mij door opnaaien. Liever gezegd daar liet ik mij door opnaaien. Tot vorig jaar. Toen ging het allemaal hartstikke mis en dat was uiteindelijk maar goed ook.
Vorig jaar dacht ik de ultieme traktatie te hebben. Een hengel van zoethout met daaraan een dropveter en een snoepvisje. Hartstikke leuk. Je figuurzaagt er een authentiek Thais vissersbootje bij, smeert er een likje verf op, je laat alle hengeltjes uit het bootje steken zodat ieder kind er eentje uit kan plukken. De jongste keek bedenkelijk bij het zoethout, maar dat was meer een geste richting school. Er zat snoep in de traktatie, dus ik dacht te compenseren met iets minder slechts, het is toch gewoon een wortel, dus gezond. Ik had ook voor een suikerstok kunnen kiezen, dus dit viel tandtechnisch nog reuze mee.
Met zo’n traktatie ben je al snel een hele werkdag kwijt, dus om het in de ochtend mee te kunnen geven naar school fabriekte ik de traktatie de avond te voren al in elkaar. Dat had ik beter niet kunnen doen. Alles stond klaar in de gang, maar bij vertrek bleken de dropvetertjes uitgehard en gebroken en kon je met de snoepvisjes iemand een gat in het hoofd gooien. De jongste keek mij met zijn grote bruine ogen vragend aan. Wat nu?
‘Wat vind jij altijd lekker als er wordt getrakteerd?’ vroeg ik hem.
‘Cake mam, ik vind cake altijd superlekker. Met van die chocolade erin.’
‘Je bedoelt die kleffe cake uit een plastic zakje?’
‘JA! Die is lekker!’
‘Dus zelfgemaakt hoeft niet van jou?’
‘Nee mam, die cake van jou is altijd best heel droog…’
‘Godzijdank! Smurf, ik ga het regelen. Want als ik niet hoef te bakken kan dat’, riep ik. ‘Geef me tien minuten!’
Terwijl De Man de slopers op school afzette, stoof ik naar de supermarkt en holde met 5 cakes onder mijn armen weer naar huis. Binnen 5 minuten had ik alles in stukken gesneden, poedersuiker erover, vlaggetje met een grote zes erop en een parasolletje erbij voor het vrolijke gezicht en nog voordat de bel was gegaan kwam ik hijgend en zweten binnengerend met de klefste traktatie die met luid gejuich werd ontvangen. Iedereen blij.
Dit jaar zijn we samen naar de supermarkt gegaan. Hij wilde gewoon weer cakejes. En voor de afwisseling minirozekoeken en iets met smarties erop. Maar wel met pluutje en vlaggetje en een grote zeven. En al dat zoethout van vorig jaar? Dat houdt hier nu al een jaar lang allerlei planten overeind. Hartstikke handig.
Reacties (9)
Leuk onderwerp tussen al die hitsige problemen door.
Ik doe altijd stroopwafels. Gewoon omdat ik ze zo lekker vind. Soms lauw met lopend stroop, soms koud om te knabbelen. Ook als ik niet trakteer. Ik heb nl geen kinderen dus ik zit niet met zo’n dilemma. Ik voel me wat achtergesteld en troost mezelf met stroopwafels. Een bij het lezen, een bij het denken en een bij het reageren.
Geloof me, hoef je niks aan te doen, iedereen vind ze lekker.
Behalve Sjors van Beek natuurlijk, maar die geeft ze als zoethoudertje aan de islamieten.
Ik geloof dat ik nu teveel op Sargasso heb gezeten, gelezen en gereageerd.
*gaat lekker afkoelen met een ijsje zonder parasolletje*
huh, wat, viva?
In de jaren negentig mocht dit echt niet, appeltjes, mandarijnen, kaas met een ananasje erop. Vooral geen zoetgoed dat was niet verantwoord op school.
Zoals Bob zong: “And the times they are changing”.
Een groot voordeel geen hoge tandartsrekeningen buiten de zogenaamde slotjesbeugels natuurlijk om ze allemaal een standaard smile te geven.
Ben ik best tevreden over.
Ouders buitelen over elkaar om de mooiste, uniekste uitdeelsels te regelen. Een stukje kaas of een zelfgebakken koekje is niet meer van deze tijd. Een mandarijntje kan best (@anna), maar dan alleen wanneer hij omgetoverd is tot een Nemo (http://www.lekkerfitopschool.nl/ouders/gezond_trakteren/voorbeeld_traktaties/nemo-mandarijntjes/) of een kat (http://www.welke.nl/photo/LaurasBakery/25-leuke-en-gezonde-traktaties.1396775291). In de keuze twee avonden knutselen of wat geld uitgeven zijn zelfs commerciele aanbieders inmiddels actief http://www.traktatiemand-shop.nl/c-833903/kant-en-klare-traktaties/
Denk je dat je met de tractaties klaar bent? Nee hoor, het verjaadagsfeestje is minstens zo belangrijk! Themafeestjes (kant en klaar ingekocht) zijn de standaard, tenzij je de kids een middag naar Baloo of de Dierentuin neemt http://www.tijsentoosje.nl/winkel/producten/themafeestjes. Afgesloten met een afscheidcadeautje natuurlijk http://www.kinderfeestje-thuis.net/afscheidscadeautjes/
Ik begeef me sinds enige tijd vol verbazing in deze set van regels en gewoontes. En de competitie tussen ouders. En zit dus ook twee avonden te knutselen op de tractaties. Want ook ik wil niet te boek staan als een ouder die minder dan andere ouders voor zijn kind overheeft, de verjaardag niet zo belangrijk vind of eenvoudigweg een slechte ouder is. En al knutselend vraag ik me af in welke bizarre wereld ik beland ben. En waarom ik in hemelsnaam door impliciete groepdruk me zo gek heb laten maken dat ik actief bijdraag aan de bizarre situatie.
In het prekind tijdperk dacht ik dat goed ouderschap af te meten was aan aandacht, liefde, consequentheid, bescherming en dergelijke zaken. Hoe kon ik me zo vergissen, de tractatie is de uitingsvorm van goed ouderschap.
Overigens – dit is niet heel nieuw. Ik kan me herinneren dat wij (ongetwijfeld dus meer de betrokken volwassenen) ons ook 2 keer aan flinke knutsels gewaagd hebben. Die trouwens twee keer nogal fout liepen: de ene (in elk geval met knakworstjes) was in de nacht door mieren gevonden (waarbij de knakworstjes met minihapjes eruit wel indruk hebben gemaakt), en de andere (iets met spekjes en bootjes) pletterde na een actie van een klasgenoot roemloos van de kast.
En dat is toch al een paar decennia terug.
Onze kinderen hebben jarenlang succes gehad met een versierde rieten mand met standaard traktaties. De mand maakte het speciaal! Een keer versieren en gaat drie kinderen mee. Als ontaarde ouders hebben we altijd wat meewarig naar andere ouders gekeken die zich uitsloofden.
Ouders als @Noortje zijn het ergst. Meelopers die het blijkbaar belachelijk vinden, maar er wel aan meedoen. Goed voorbeeld voor je kinderen geef je dan: geef toe aan groepsdruk.
@stronkel
Je meent op basis van een kort stukje over een heel specifiek onderwerpje etiketjes als ‘meeloper’, ‘ergste ouder’ etc te kunnen plakken. Ik bewonder je inzicht, echt!
@8: Waarom doe je het dan? Je zegt: Want ook ik wil niet te boek staan als een ouder die minder dan andere ouders voor zijn kind overheeft, de verjaardag niet zo belangrijk vind of eenvoudigweg een slechte ouder is.
Op dit specifieke onderwerp ben je gewoon een meelopende ouder die toegeeft aan de druk. Ik vind de constatering van Stronkel terecht.
Hoe jij je op andere gebieden opstelt is irrelevant, het gaat hier om de traktatietraditie.