Tien kleine negertjes

Blijkbaar heeft Jan-Peter Balkenende het nog niet ellendig genoeg gehad. Twee keer ging hij op z?n snufferd, en nu begint zijn kabinet te desintegreren. Donner weg, Dekker weg, nu nog een rel over het gifschip van Van Geel en het begint te lijken op ?Tien kleine negertjes?. Straks leidt Balkenende een kabinet dat bestaat uit Gerrit, Rita Panzerfaust en een pelotonnetje wegwerpministers.

Blijkbaar is het ene zwartje het andere niet. Rita zit steviger dan ooit in het zadel, omdat Balkenende en de zijnen zich vierkant achter de minister schaarden. Ondanks het wegpesten van achtereenvolgens asielzoekers, een politica en een volledige politieke partij. Als ik het kabinet was, zou ik er ietwat zenuwachtig van worden. Maar de rook van de Schipholbrand was nog niet opgetrokken of Verdonk meldde doodleuk dat de gevangenismedewerkers adequaat hadden gehandeld. En ook dat nam het kabinet haar niet kwalijk.

Donner en Dekker, die slechts indirect verantwoordelijk zijn voor het hier en daar een hoekje afsnijden bij het naleven van de honderden regeltjes ? en hadden we niet sowieso al een hekel aan die vreselijke regelzucht? ? mogen echter meteen hun biezen pakken. Balkenende 2.1 blijft dit keer overeind, maar misschien is dat wel vooral om nog meer staatsrechtelijke spaghetti te voorkomen. De periode Balkenende was al een oefening wetten afstoffen, en het vallen van een gevallen missionair minderheidskabinet zou daar geen verandering in brengen.

Al met al heeft Balkenende enerzijds het nationaal record ?iedereen laten weten wat een prutser je bent? gebroken, maar anderzijds is hij nog steeds een serieuze kandidaat voor het premierschap. Jezelf vrijwel continu publiekelijk voor schut zetten en nog steeds hordes kiezers weten te trekken klinkt dan weer niet zo prutserig. Waarom zie ik een lelijke, calvinistische, incompetente minkukel waar zoveel mensen een prima politicus zien? Wat is toch het grote geheim van die man?