Zelfs in het liefdeloze tranendal van lethargische trivialiteiten dat deze wereld in wezen natuurlijk is, kwam het afgelopen week als een nieuw dieptepunt. Het was maandag en het was serieus een persbericht, sterker nog: het was een serieus persbericht: Amy Winehouse zegt optreden niet af. OMFGWTFBBQ, mensen, stop de persen, houd uw hart vast en bel Ronald Plasterk voor commentaar: AMY WINEHOUSE ZEGT OPTREDEN NĺET AF!!!!!!!!111
Gezien de nieuwswaarde van dit soort berichten ga ik er gemakshalve maar van uit dat iedereen hier weet wie Amy Winehouse is en dat zij afgelopen maandag optrad in de Heineken Music Hall. Persoonlijk vind ik dat het van karakter had getuigd/getogen als La Winegum geweigerd naar een dergelijk desolaat etablissement af te reizen. Ik bedoel, koers zetten naar Amsterdam Zuid-Oost voelt toch een beetje als afdalen naar de hel. Maar inmiddels weten we dat mevrouw haar portie masochisme zelden laat staan.
Want dat schijnt zo bijzonder te zijn aan Winehouse. Ze gebruikt drugs per voordeelverpakking, zuipt alsof ze middenin een ontgroening zit en gebruikt een boksbeugel in plaats van een advocaat om haar echtelijke ruzies uit te vechten. Om het plaatje compleet te maken is ze ook nog zangeres. Nou ja, wat een unicum! Wat een onorthodoxe combinatie! Wat een rebel! Zou ze af en toe ook een zonnebril en een leren jasje dragen? Want dan is ze natuurlijk helemaal een wandelende oorlogsverklaring aan het establishment. En oh, oh, oh, wat spreekt dat soort mensen tot de verbeelding van ons scharnieren van het systeem. Terwijl wij ons gedwee laten meevoeren in de vaart der volkeren, zijn er nog rocksterren als Winehouse die gewoon hun eigen plan trekken, die obstinaat hun kont tegen de krib gooien als de heersende mores ze iets tracht te dicteren. Hoe verfrissend!
Kijk, ik begrijp onze fascinatie met rebellen volkomen. In het palet des levens zijn wij schapen natuurlijk het grauw, dus als er dan weer eens een expressionist opstaat die met klodders rood gaat smijten, vinden we dat prachtig. Dan danken wij die levenskunstenaar dat de wereld er weer wat kleurrijker op is geworden. Want wij weten natuurlijk ook dat het van ons niet zal komen. Daarvoor kennen wij onszelf maar al te goed. En eigenlijk vinden we het ook wel best dat op ons niet die verantwoordelijkheid rust. Laat ons maar lekker in onze doorzonwoning dromen van grootse daden. Laat ons maar lekker vanuit onze bureaustoel opkijken tegen mensen die zich wel ontrekken aan het systeem. Vinden we prachtig. En wel zo veilig. Want mocht de dag des oordeels ooit komen, dan kunnen wij ons ten minste beroepen op onze onderwerping. En we zijn natuurlijk als de dood dat die dag des oordeels daadwerkelijk komt. Anders zouden we ook wel het pad van de bohémien kiezen.
Maar wat ik niet kan begrijpen is, dat de bewondering van de massa uitgerekend mensen als Winehouse ten deel valt. Wat is er in vredesnaam nou bijzonder of rebels aan het leven dat ze leidt? Dat hele van drank en drugs doordrongen sterrendom is toch zo voorspelbaar als de kamervragen van de PVV. Zo, ze is verslaafd! Ze drinkt! Neukt! Zingt! Vecht! Huilt! Bidt! Lacht! Werkt! En wij bewonderen haar daarom. Wat een innovative invulling van het rocksterrendom. Nee, verzin eens wat nieuws, zeg. Of ik bij dat concert was? Nee, natuurlijk niet; ik klap niet voor platitudes. Maar als ik de recensies moet geloven was het fantastisch. Ze zag wel wat mager, keek lichtelijk verdwaasd en volgens nog zo’n sprankelende ANP-kop sjorde ze ‘ietswat wankel aan haar kleding.’ Persoonlijk vond ik dat woordje ietswat ietwat fascinerender dan het eigenlijke bericht, maar goed, wie ben ik; ik zit vijf dagen per week op kantoor, betaal huur en belasting, en zat in mijn tienerjaren voor het laatst in een bandje.
Hoe dan ook, van alle recensies droop de bewondering. Winehouse haar lichaam en geest zaten evident in de knoop, maar ze kon het toch opbrengen om een messcherpe muzikale prestatie neer te zetten. Het was volgens velen de tragiek van het talent. Gezegend met zo’n stem, en dan toch rechtstreeks op de afgrond afkoersen. Nou, tragisch hoor. Weet je wat pas zielig is? Mensen zonder enig talent die kapot gaan aan de drugs; die hebben helemáál niks. Maar nee, Winehouse, die is volgens de recensenten pas echt hartverscheurend. Ze heeft namelijk nog zo veel om voor te leven. Maar belangrijker dan dat, wij hebben haar veel te hard nodig. Om bij te huiveren van bewondering. En om bij weg te dromen. Ons medelijden is dan ook geenszins geboren uit barmhartigheid. Het is puur eigenbelang. En dat ze het vleesgeworden rockcliché is? Dat wij onze rebellen op hun voorspelbaarheid selecteren? Ik snap het wel; het moet natuurlijk wel een beetje veilig blijven allemaal. Zelf zijn we tenslotte niet zo dapper.
Reacties (25)
Pff, sellout ;-/
Kun je geen twee columns per week schrijven Paddy? Zou leuk zijn :p
En voorspelbare kamervragen van de PVV…hmm…die van de halal gerechten in de Tweede Kamer zag ik niet aankomen ;)
Ik weet niet wat erger is.. het bewonderen van Amy Winehouse.. of de jaloezie die de columnist annex kantoorslaaf aan de dag legt.
Juiiist eindelijk krijg ik als talentloze drugsgebruiker ook het medelijden dat ik verdien. Dankjewel.
je bent zelf een wijnhuis.
Bon. Ik denk dat uw column vrij goed van toepassing is op the likes of Doherty, Pete, and any other nontalent on drugs. Maar daar ligt het verschil : la Winehouse hééft iets. Een stem. Een talent voor goede teksten.
Rest van de argumentatie : zie thread met Crachàt een aantal weken / maanden geleden.
… een présence. Enz. Tja, hoe ontstaan idolen. Whatever.
Amy heeft wel iets, stukken minder dan velen zeggen maar ze heeft wel iets. Live vind ik haar stem echt te dun maar het clipje ’Tears dry on their own' kan me wel bekoren.
Maar vergelijk Amy niet met Billie! (Hoewel ze beiden veel gebruikten.)
Het idee om de outcast, de onbegrepene of de zwerver te bewonderen, veilig vanuit je luie stoel, is nu al zo’n beetje 2 eeuwen oud.
Goh, wat een zuur stukje.
We mogen Amy niet leuk vinden omdat ze ook aan de drank en de drugs is? Toevallig vind ik het een goede zangeres die al twee goede albums heeft gemaakt.
Hulde Paddy! Vlijmscherp geschreven column, leest heerlijk weg..
Ik mis alleen plaatjes met droge onderschriften, maar goed, die mag je volgens je contract waarschijnlijk alleen maar op PF.ORRRRGG plaatsen!
De recensies heb je blijkbaar niet gelezen, want die waren helemaal niet zo lovend.
En ach ja die drugs enzo.
Ze heeft twee prachtplaten gemaakt, dat telt toch?
Nou Paddster, wat is dit nu? Schrijf je je grappige stukken nu bij Sargasso? Ik dacht dat wij bij Panzerfaust het alleenrecht op jouw humor hadden.
@Apostolov: Zal ik dan maar een keertje raar doen bij jullie? (zie mail)
Hoi schatje, leuk stukkie weer. Begrijp alleen niet waar dat ‘geen inspiratie’ etc. vandaan komt. Met wie wil je nu helemaal verkering wejwel?
@Steeph: NAAR WIE HEB JE GEMAILD?!!11211
Bravo!
Ik weet bijna zeker dat die meid zelfs nooit een aspirientje slikt. ’t Is allemaal voordegekhouderij.
Ik had iets vergelijkbaars met Herman Brood: Een paar keer wel eens leuk piano gespeeld, maar sinds hij een keer stoned en dronken een optreden van een kwartier weggaf, waarbij hij vooral liet zien dat ie niet kon pianospelen (althans niet in die staat) vond ik het een gewone junk. En dan de “kunst”die deze meneer produceerde. Je moest inderdaad heel wat heroine gebruiken om daar talent in te herkennen.
Wat een aanfluiting, wat een derderangs aftreksel van een artiest was die man. Junkies zijn voornamelijk dat: Junkies.
En Mary Servaes typt broodnuchter geniale reacties op Sargasso waardoor ze herinnerd zal worden als een domme doos.
En Hank zal herinnerd worden als die sjaggerijn die knorrig reageert op een reactie van een reaguurder zonder naam. Misschien moet ik me toch eens aanleren om de namen van bekende, dode, mensen te onthouden.
Grmbl. Ik dacht dat de naam Mary Servaes als grap bedoeld was. Maar nu hoor ik van mijn geliefde eega dat mary servaes hier wel vaker reaguurt en ben ik dus ernstig aan het twijfelen geslagen. En wellicht een dicky aan het scoren
@Hank: Dat klopt, Mary reaguurt hier al een tijdje. Vroeger onder de nick ” ” (spatie). Maar dat was niet erg handig in de discussie.
@Kornuit: naar apostolev en bever.
Die doen niks… Zie pf voor e-mail. Of: nou hier: kornuit.pf.org @ gmail.com
Winehouse heeft niet te vergeten wel degelijk een talent voor het maken van weergaloze liedjes zoals ze maar zelden door de Grote Sinterklaas Daarboven worden uitgedeeld. Het zou heel treurig voor de mensheid zijn als zij voortijdig zal komen te vervallen. Tijdens het typen van dit berichtje kijk ik naar een zwart-wit foto van Jimi Hendrix. Die had verdomme ook nog heel lang meegekund als hij niet in zijn eigen kots was gaan liggen.
Paddy’s stukje is, en misschien wel zonder dat ie het zelf weet, opsplitsbaar in een niet echt grote interesse voor Winehouse en een boosheid op de media in in zijn ogen onnieuws verspreiden.
Het sterke van het punt is natuurlijk dat drugs bij artisticiteit horen, en zeker bij de rok&rol. Wat de neuk zou Bowie zijn zonder cocaïne? Het helaze van Amy is dat ze eerder bij de kwaal des dezer tijden, namelijk Meisjes Die Zichzelf Verminken hoort, dan bij een lustvolle bucolist die alles over heeft voor de kunst.
Maar wàt een talent, het meisken. Instant Classics.
En again: ze schrijft haar songs dus zelf, zoals Elvis of Madonna.