KRAS | Wegkijker

'Wegkijker' vind ik een van de moeilijkste nieuwe woorden die er is. Het suggereert dat je niet bereid bent feiten onder ogen te zien, maar het betekent dat je niet bereid bent een hele groep de schuld te geven van het gedrag van een deel van hun leden. Gegeven de krakkemikkige taalbeheersing die het woord uitstraalt, is de bedenker ervan vermoedelijk te zoeken in extreemrechtse kringen. Hoe dan ook, wegkijken is dus een lastig woord voor pathologische ijzerenheinigheid tegen het groepsdenken. Laat ik een voorbeeld geven: persoonlijk ben ik een wegkijker waar het de PVV betreft. Ik vind niet dat je dat een fascistische beweging mag noemen, enkel omdat een deel van het kader en de achterban daar aanleiding toe geeft. Dat wordt me door sommigen ongetwijfeld aangerekend, maar tegen hen zeg ik: u bekijkt het maar met uw politieke correctheid.

Door: Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.