"Ik voorspel dat de overheidsbegrotingen in de komende jaren steeds weer ondermijnd zullen worden door een cascade van crises. De machtsafname van Europa is een gevaarlijke ontwikkeling, zeker in het licht van de machtstoename van China, om van een land als Brazilië nog maar te zwijgen. (...) Serieus, ik heb de verkiezingsdebatten een vorm van decadentie genoemd, omdat ze tonen hoezeer wij er nog steeds van uitgaan dat wat wij hebben en kunnen normaal is. Maar dat is niet zo. Je kunt onze huidige situatie vergelijken met het laatste kwart van de 19de eeuw: het verschuiven van de economische en dus politieke macht en de snelle technologische veranderingen die toen de wereld op zijn kop zetten. Hoe meer macht je verliest, hoe minder je de regels van het spel kunt bepalen." Rob de Wijk beklaagt zich in NRC Handelsblad (helaas - nog - geen link) over de navelstaarderij van het Nederlandse verkiezingscircus. Het buitenland was geen thema in de verkiezingen, maar daarmee houden we onszelf voor de gek, zegt de hoogleraar. "Laten we wel constateren dat de samenleving drijft op wat er in het buitenland gebeurt." De eurocrisis, veiligheid, klimaat, energiepolitiek. Een groot deel daarvan wordt gedicteerd door afspraken die in het buitenland of met andere mogendheden gemaakt worden. De gemiddelde Sargassolezer zal het wel met De Wijk eens zijn. Maar hoe breng je deze ingewikkelde verwevenheid tussen buitenlandse en binnenlandse politiek bij de kiezer voor het voetlicht? Rob de Wijk vertelt dat er niet bij. Heeft u een idee?
“I said that a solution for the problems right now, I told Bush, is a Marshall Plan. And he got angry. He said the Marshall Plan is a crazy idea of the Democrats. He said the best way to revitalize the economy is war. And that the United States has grown stronger with war.”
Aldus de Argentijnse oud-president Kirchner.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“Het lijkt erop dat de huidige gezagdragers niet durven in te gaan op pijnlijke problemen. Zo durven ouders zich niet meer op te stellen als autoriteit en dingen te verbieden, bang om het kind tegen zich in het harnas te jagen. De politicus durft geen ingrijpende maatregelen voor te stellen, bang om kiezers te verliezen. Leiders lopen op hun tenen, terwijl doortastendheid gewild is. De Telekidsgeneratie zoekt een eerlijker en moediger gezag dat het gesprek in de voorkamer voert en niet in de achterkamer. Als de nieuwe gezagdragers eerlijk zijn, ook in zijn of haar twijfel, zal gezag vanzelf volgen. Of het nou een politicus, wetenschapper of popster is.”
Aldus een aantal schrijvers namens Happy Chaos. In verwarring blijf ik achter na het lezen van het stuk. Geen idealisme gevraagd voor de Telekidsgeneratie, maar wel de ideale leider.
“That will have all your medical history on it, your date of birth and everything that has happened to you,…It’s vulnerable, and people will be able to get all that information on you in one go.”
Aldus Gowlett, een detective die moest proberen een journalist op te sporen en in dat proces meer gegevens boven tafel kreeg dan hem lief was.
In Engeland gaan ze over op een landelijk elektronisch patiëntendossier. En nu al blijkt de mens de zwakste schakel in de beveiliging.
Lees vooral het verhaal over de poging van de journalist om zo lang mogelijk onzichtbaar te blijven en onze moderne maatschappij.
“Privacy is not something that people feel, except in its absence. Remove it and you destroy something at the heart of being human.”
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“Kort voordat de Damschreeuwer een Damschreeuwer werd, was hij weggestuurd van zijn vaste bankje voor een makelaarskantoor, omdat hij het zicht ontnam op advertenties voor kapitale panden. Datzelfde kantoor stelt trots op zijn website ‘maatschappelijk verantwoord’ te ondernemen door een daklozenproject in India te ondersteunen.”
Aldus Sander Donkers en Robert van de Griend in Vrij Nederland (rubriek De Week Waarin…) deze week.
“I don’t know why everybody is running to buy these expensive and useless machines. I can overcome the body scanners with enough explosives to bring down a Boeing 747”
Aldus Rafi Sela, voormalig chief security officer van de Israel Airport Authority. Om dan daar nog aan toe te voegen:
“That’s why we haven’t put them in our airport.”
Niet dat er ook maar iemand in de wereld (buiten Israël) hier notie van zal nemen en iets aan de situatie zal veranderen. Waarom zou men? Die bodyscanners zijn de beste fysieke representatie van “actie tegen de terreur”. Ook al heeft het geen effect, de mensen zijn gerustgesteld. Val ze vooral niet lastig met de waarheid. En bij het volgende incident verzin je gewoon weer een nieuwe draconische maatregel, levert iedereen weer wat vrijheid in en gaat weer slapen.
“Rot toch op met je inhoud”
Aldus columnist Jonathan van het Reve in het Parool van gisteren. Nee, geen versie online, dat snappen ze daar nog niet echt, hier een scan.
Maar waar ging die column over? Dat is niet duidelijk, behalve dat wij het onderwerp waren, dat wil zeggen, onze moddermeter. Kort samengevat zegt hij dat wij linkselitairetheedrinkers zijn. Maar dat zegt nog niets over zijn punt dat het politieke debat helemaal niet zit te wachten op inhoud. Maar goed, in het hele stuk zit dan ook geheel in lijn met wat hij zegt geen enkel argument. Wel een aantal aannames. En dat geeft me de vrijheid dat ook te doen.
Kennelijk hebben we hier van doen met een moderne columnist. Zo’n columnist die leeft van het feit dat hij taalvaardigheid weet te combineren met het vakkundig afkraken van zaken en mensen en daar nog geld voor krijgt ook. Verder niet gehinderd door enige kennis van zake of relativeringsvermogen. Als hij het voor het zeggen had gehad, was er vast nooit een katalysator voor alle auto’s gekomen. Veel te lastig uit te leggen namelijk. Van hem mogen politici liegen, bedriegen en elkaar voor rotte vis uitmaken. Dat is namelijk goed voor zijn broodwinning. Het zal hem vast een rotzorg zijn dat dit de bestuurbaarheid van dit land niet echt ten goede komt. Hij is bij uitstek een exponent van de huidige journalistiek dus.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“…that things are not always as partisan zealots portray them through highly selective editing of reality.”
Aldus de Attorney General in Californië die het zogenaamde “Acorn schandaal” moest onderzoeken van Schwarzenegger. Conclusie: beetje sullig geacteerd maar niets misdaan. Jammer voor Acorn, dat als gevolg van de publieke oproer inmiddels ter ziele is. Een maatschappelijke organisatie om zeep geholpen omwille van een politiek spelletje.
En meer…..
“He had absolutely no concern that the vast majority of Guantánamo detainees were innocent … If hundreds of innocent individuals had to suffer in order to detain a handful of hardcore terrorists, so be it.”
Aldus Kolonel Wilkerson over Dick Cheney. En eigenlijk ook over Rumsfeld en George W. Bush. En je zou er nog een heel klein beetje begrip voor kunnen opbrengen als het doel was om de terroristen te vinden die hoorden bij de groep van de 911 daders. Maar nee, belangrijker was het volgende:
“…if some genuine militants were captured, leading to a better intelligence picture of Iraq at a time when the Bush Administration was desperate to find a link between Saddam Hussein and 9/11, ’thus justifying the Administration’s plans for war with that country’. ”
Oftewel het vinden van een excuus voor een oorlog die je toch al ging voeren.
Hoeveel van dit soort verklaringen moeten er nog komen voor ze de heren voor het gerecht slepen?
Gerelateerd aan dit onderwerp (Irak) even het volgende. Mede dankzij de tomeloze inzet van Brenno de Winter worden er steeds meer documenten openbaar gemaakt over de rol van de regering in aanloop naar de oorlog in Irak. Echter, niet alles lukt. Voor een aantal vragen zal een jurist nodig zijn. Eentje met goede kennis van het bestuursrecht en het hart op de juiste plaats (geld is er niet volgens mij).
Dus kent u iemand, stuur hem of haar dan even naar Brenno.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
