Vandaag kunnen we weer naar de stembus voor de Provinciale Staten. Op twitter wordt de hashtag #PS2011 gebruikt, maar er wordt - terecht? - vaak opgemerkt dat het misschien beter #EK2011 zou kunnen zijn. Feit is namelijk dat de samenstelling van de Eerste Kamer nog nooit zo belangrijk was als nu met het gedoogkabinet VVD-CDA-PVV. Als zij de meerderheid halen, is een van de grootste obstakels voor het succesvol zijn van deze combinatie weggenomen, als dat niet het geval is dan geeft dat de oppositie een veel betere onderhandelingspositie - als ze zich eensgezind opstellen. Wij van GC willen graag weten wat u heeft gestemd en waarom. Stemde u wegens de provincie, of toch om de samenstelling van de Eerste Kamer? Wij wachten met spanning op uw commentaar.
Mag je eindelijk harder rijden, gaat de benzineprijs omhoog
Beter kan je het kiezerssentiment niet samenvatten. Doet de regering eens iets “leuks”, is er weer iets anders dat niet goed is. En dat is natuurlijk ook de schuld van diezelfde regering. Of beter gezegd van hullie daar in Den Haag.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Alles is politiek. Zo ook de uitkomst van de revolutie in Egypte, die op vele fronten politieke repercussies heeft, maar die vooral voor de positie van Israël en de Palestijnen van belang zal blijken te zijn. Want waar Israël in de publieke opinie zichzelf met enig succes kon neerzetten als ‘de enige democratie’ in het Midden-Oosten, moet het straks waarschijnlijk rekening houden met een nieuw, democratisch en assertief Egypte dat machtig genoeg is om concessies af te dwingen jegens de Palestijnen. Maar in plaats van daarvoor te vrezen, zou Israël dit gegeven moeten omarmen.
Het tekenen van de vredesakkoorden tussen Israël en Egypte betekende meer dan alleen het zwijgen van de kanonnen. Het betekende ook dat Hosni Mubarak’s Egypte definitief zijn positie als regionale supermacht aan de kapstok hing en aan ging liggen bij de andere Arabische machten die zich laafden aan de Amerikaanse tiet.
Want dat was de trade off: als je vrede sluit met Israël, komen wij Amerikanen je cadeautjes brengen. Het door en door corrupte Egyptische regime greep die kans en Egypte dommelde in slaap, zoals je dat wel eens doet na een copieuze maaltijd. En die copieuze maaltijd werd iedere dag opgediend vanuit Washington in de vorm van miljarden dollars die naar het land vloeiden.
Op 2 maart gaat het CDA zeer waarschijnlijk weer een knallend verlies lijden bij de Provinciale Statenverkiezingen. Juist in de regionale vertegenwoordigingsorganen, door CDA’ers zelf gezien als traditionele CDA-bastions, gaat de partij volgens peilingen op historische wijze zetels verliezen aan de PVV van Geert Wilders en de VVD van Mark Rutte. De oorzaak: het CDA heeft geen boodschap en geen koers, en dreigt nu gekaapt te worden door de rechtervleugel van Maxime Verhagen en Hans Hillen. Een tegenbeweging kon niet uitblijven en die lijkt er nu te zijn: het ‘Slangenburgberaad’. De troepen verzamelen zich voor een strijd om de ziel van de partij die na 2 maart zal losbarsten. Instabiliteit bij de regeringspartner dreigt.
Dat was vast even schrikken voor prominente CDA-leden als Elly Blanksma, Pieter Omtzigt, Jack Biskop, Ad Koppejan (Tweede Kamerleden), Wim van de Camp (Europarlementariër) en Ruth Peetoom (kandidaat-partijvoorzitter en vrouw van CDA-prominent René Paas). Zo denk je lid te zijn van een besloten gezelschap, en zo sta je pardoes met naam en toenaam op NRC.nl.
De namen vallen op. Het zijn niet de usual suspects als Doekle Terpstra, Bert de Vries of Dries van Agt, mensen met uitgesproken kritiekpunten die bij een fiks deel van de CDA-achterban inmiddels tot weinig meer dan een schouderophalen leiden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Binnenkort zijn er verkiezingen voor onze provincies. Het zijn verkiezingen, die niet deugen. Hieronder vertel ik waarom. Mag je dat wel zeggen, als democraat? Ik heb het probleem eerder gehad, bij het referendum over de grondwet voor Europa: een onzinnige vraag, die ook een onhanteerbare uitkomst gaf. Maar deze verkiezingen hebben ook veel tegen: zoveel dat ik mij oppositioneler voel dan ooit. Dat heeft te maken met de formatie van dit kabinet, de gevolgen daarvan voor deze verkiezingen en voor de verkiezingsstrijd, die nu begint.
Hoe kiezen we eigenlijk? Je kunt kiezen op basis van standpunten. Dan lees je programma’s van partijen en vergelijkt die, luister je naar slagzinnen van lijsttrekkers en probeer je dat alles rationeel te toetsen aan je eigen opvattingen. Dat is de ene kant. De andere is vertrouwen te schenken aan een vriend: dan ga je uit van het besef dat niet alles valt te doorgronden of te weten. Daar is niks mis mee: onze democratie is representatief. Wij kiezen volksvertegenwoordigers, die meer weten en die we vertrouwen. Als je die op een kluitje zet, dan is de kans vrij groot dat zij besluiten tot dingen die het volk wil. Soms werkt dat niet goed: in Amerika is onderzocht hoe mensen wel willen dat hun ziektekosten geregeld worden in een verzekering, maar niettemin in het stemhokje steun geven aan de felste tegenstanders daarvan. Je kunt dus een standpunt willen en bevorderen en een tegenstander daarvan je vertrouwen geven. Tragisch…
In peilingen voor de Tweede Kamer, zoals die van de Politieke Barometer, scoren de coalitiepartijen VVD, CDA en PVV (ja, die rekent dit blog tot de coalitie want het gaat om macht) steevast een redelijk solide meerderheid. Maar het is gevaarlijk om dat soort peilingen één op één door te vertalen naar Senaatszetels, zoals Synovate hier wel doet. Want dan wordt uitgegaan van een relatief hoge opkomst, en juist bij die aanname rijzen problemen. Niet eens zozeer dankzij het kwakkelende CDA, maar vooral dankzij de PVV-achterban.
Dat laatste schrijft het blad Binnenlands Bestuur op basis van een onderzoek van TNS-Nipo.
Het is geen verrassing. Er is al veel geschreven over het electoraat van de PVV van Geert Wilders. Een deel ervan is zonder meer waar, maar veel is toch ook gebaseerd op aannames omdat er één groot probleem is met ongeveer een derde van het PVV-electoraat, en dat is: de peilers weten niet precies wie die mensen zijn. Dat maakt het lastig ze te bevragen.
Ongeveer één derde van dat electoraat bestaat uit mensen die de afgelopen jaren slechts zelden het stemhokje van binnen hebben gezien. Dat was toen ze stemden op de LPF, vlak na de moord op Pim Fortuyn in 2002, en twee keer op Geert Wilders, in 2006 en 2010 (ongeveer 21% van de PVV-stemmers in 2006 waren voormalig LPF-stemmers, zo weet het Nationaal Kiezersonderzoek, in 2010 was dat vermoedelijk meer).
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
