Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | The Big Picture
, door
Voordat Tori Amos doorbrak als pianospelende soloartiest, beproefde ze haar geluk als zangeres in een synthpop-band.
Y Kant Tori Read was vernoemd naar een anekdote uit Amos’ kindertijd: ze werd van het conservatorium gegooid omdat ze geen bladmuziek wilde lezen. Amos speelt namelijk alles op gehoor. (Hé, je bent een muzikaal genie of niet).
Na vijf jaar gaf de band er de brui aan.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Closing Time | Virginia
, door
In 2002 bracht Tori Amos het concept-album Scarlet’s Walk uit, een ‘road trip in geluiden’ door de Verenigde Staten, post 9-11.
Hier hoort u een akoestische, minimale versie van Virginia. Een lied over de exploitatie van inheemse vrouwenlichamen en wat eens inheems land was.
Closing Time | Strange Little Girl
, door
Soms kom je op bands door de covers van andere artiesten. Zo vond ik ‘Strange Little Girl’ van The Stranglers door een versie van Tori Amos.
Die spreekt me trouwens meer aan. Zit net wat strakker in elkaar.
Closing Time | Sugar
, door
Naar verluid was Tori Amos in haar jonge jaren verkikkerd op een roadie, al vergat die steeds hoeveel klontjes suiker ze in de thee wilde.
Het bleef bij fantasie, want die jongeman viel volgens de overlevering niet op vrouwen. Nou ja, we hebben er wel een weergaloze ode aan het orgasme aan overgehouden.
Closing Time | Night of Hunters
, door
Het latere werk van Tori Amos had ik niet zo gevolgd. In 2011 bracht ze op verzoek van Deutsche Grammophon een conceptalbum uit, waarin ze klassieke stukken verwerkte in nieuwe arrangementen. Amos bedacht een verhaal bij de liederencyclus.
Lang niet alle liedjes op het album kunnen me bekoren, maar dit nummer, gebaseerd op Domenico Scarlatti’s Sonate in F mineur, K. 466, ligt behoorlijk lekker in het gehoor.
Closing Time | Honey
, door
Wat kon ze toch heerlijk in de microfoon hijgen. Pianogodin Tori Amos schudde midden jaren ’90 melodiën uit haar Bösendorfer alsof het reclamedeuntjes waren. Terwijl ze naar eigen zeggen geen noot kan lezen.
Closing Time | The Waitress
, door
“So I want to kill this waitress
She’s worked here a year longer than I
If I did it fast, you know, that’s an act of kindness
But I believe in peace
I believe in peace, bitch..”
Collega’s die zo op je zenuwen werken, dat je hun bloed wel kunt drinken. Hoe herkenbaar!
Closing Time | ’97 Bonnie & Clyde
, door
Met deze ingetogen vertolking weet Tori Amos een waar gruwelsprookje van Eminems op zich al grimmige vertelling over een gezinsdrama te maken.
Closing Time | Father Lucifer
, door
Tori Amos was in de jaren negentig op de toppen van haar kunnen. Denk Kate Bush, maar dan rauwer en meer bij de tijd.
Masturbatie, getreiterd worden op school, verkrachting, ontmoetingen met de duivel na het drinken van psychedelische thee*: alles kwam langs.
Onlangs heeft ze haar eerste twee solo-albums opnieuw uitgegeven, in een luxe uitvoering met veel bonusmateriaal. Die zijn nog altijd de moeite van het beluisteren waard.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.