Voordat ik op vakantie ging, speelde er een kleine rel in medialand: de oproep aan adverteerders op de site van GeenStijl om zich daarvan terug te trekken. Ik ben even kwijt wat de directe aanleiding nu precies was, maar het had iets te maken met seksisme op de site en een aantal feministen en hun medestanders was het nu – eindelijk – zat. Ik heb geen idee wat het resultaat van hun actie is geweest en wellicht is GeenStijl al wel ter ziele, wie zal het zeggen. Wat ik van de rel opgepikt had, bleef me tijdens mijn vakantie bezighouden en zo kwam ik op een gedachte die me nooit eerder te binnen was geschoten. Dat GeenStijl niet veel verschilt van de grootste pestkop op het schoolplein weten we allemaal. Dat wat op het schoolplein een ‘pestkop’ heet, in het volwassen leven wordt aangeduid met ‘haatzaaier’, weten we ook. Dat, als we het over groepen of volken hebben, haat zaaien enorm uit de hand kan lopen – en dan druk ik me nog eufemistisch uit – weten we ook al eeuwen. Maar één detailkwestie had ik me nog niet gerealiseerd: pestkoppen en haatzaaiers zijn niet origineel.
Na een daling van een aantal jaar is het slachtofferschap criminaliteit in NL in 2013 gelijk gebleven t.o.v. 2012.
Zie eerdere berichten over de trend hier en hier.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.