Closing Time | Kiss

https://www.youtube.com/watch?v=I9cwz12wKD0 Het moet zo rond 1993 zijn geweest dat ik kennismaakte met de muziek van Will Oldham. Ook al heette hij op de plaat eerst nog Palace Brothers en daarna Palace Songs en Palace om weer later als Bonnie Prince Billy verder te gaan. Het maakte het zoeken in de platenzaken er niet makkelijk op. Maar ik besloot obsessief fan te worden van iemand die niet kon zingen en dat toch deed. Want dat trof me. Je moet maar durven. Ik wilde eigenlijk, zoals een echte fan doet, alle platen van hem kopen. Dat wil zeggen, van elke uitgave 1 exemplaar. Maar dat bleek bij Will Oldham niet zo gemakkelijk. Hij liet, leek het wel, overal muzikale sporen na: hier een bijdrage aan een film, daar weer een singletje met twee nummers, daar weer een ep’tje, daar zong hij weer met iemand anders mee. En dan was een song alleen verkrijgbaar op de Japanse editie of was het alleen te koop als cassettebandje of alleen op vinyl - het was niet te doen. Dus als diehard fan heb ik gefaald. Ik heb lang niet alles van hem in huis. En waarschijnlijk zijn er zelfs songs van hem die ik niet eens gehoord heb. Die ik niet ken. Daar moet ik weer niet te lang over nadenken, want dat doet wel een beetje pijn. Van de zangeres Scout Niblett had ik nog nooit gehoord, totdat ik een keer las dat zij een duet had gezongen met Will Oldham. En zo bedeesd als Will Oldham hier zingt, zo schreeuwt Scout het uit.

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.